«Μετά το τελευταίο επεισόδιο της σειράς The Leftovers, σκέφτηκα να αλλάξω επάγγελμα.Όχι μόνο μια αλλαγή επαγγέλματος στην πραγματικότητα. Μια ολόκληρη αλλαγή ζωής»
«Σκέφτηκα να μετακομίσω στη μέση του πουθενά και να γίνω αγρότης ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να φανταστώ μια κατεύθυνση προς τα εμπρός για την τηλεόραση, το μέσο που αγαπώ τόσο πολύ, αφού παρακολούθησα αυτό το φινάλε.
Ήταν τόσο καλό, τόσο τέλειο, τόσο όλα αυτά που θέλω σε μια σειρά. Η τηλεόραση τελείωσε! Κάτι άλλο θα πρέπει να γεμίσει το κενό». Αυτά έγραψε στην κριτική του για το The Leftovers, o συντάκτης του The Vox, Todd Van Der Werff, λίγο μετά την προβολή του φινάλε της σειράς του HBO, η οποία κατάφερε μέσα σε τρεις κύκλους να γράψει το όνομα της στο Πάνθεον της τηλεόρασης.
Μια σειρά που λατρεύτηκε από την πλειονότητα των τηλεοπτικών κριτικών, δεν βρήκε όμως ανάλογη αντιμετώπιση από τους τηλεθεατές. Και ο απλός λόγος ήταν ότι δεν δημιουργήθηκε για να αρέσει στους τηλεθεατές. Το κάθε επεισόδιο ήταν απαλλαγμένο από το συνήθη ψυχαναγκασμό της τηλεοπτικής αποδοχής. Για αυτό αγαλίαζε την ψυχή αυτού που την παρακολουθούσε απενεχοποιημένα.
Αυτό που έκανε το The Leftovers ιδιαίτερο, ήταν ότι σε ανάγκασε να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις μόνιμα. Άφηνε με μεγάλη άνεση τον τηλεθεατή να παλεύει με τα υπονοούμενα του αντί να δέχεται τις αυτονόητες απαντήσεις. Ακόμα και όταν απαντούσε στα μεγαλύτερα ερωτήματά του, το έκανε με τέτοιο τρόπο που έκρυβε και το ενδεχόμενο ότι οι απαντήσεις θα μπορούσε να είναι σαχλαμάρες. Και αυτό γιατί αυτό που έχει σημασία δεν είναι η απάντηση, καθαυτή, αλλά αν πιστεύετε το πρόσωπο που σας τη δίνει.
Το The Leftovers, λοιπόν, είναι η πρώτη τηλεοπτική σειρά η οποία ασχολείται ενεργά με έναν κόσμο όπου η αβεβαιότητα που είναι βασική για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, έχει κάνει πολλούς να χαράζουν τις δικές τους ξεχωριστές εμπειρίες πραγματικότητας. Η σειρά ξεκινά με την ξαφνική εξαφάνιση του 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά ο στόχος της δεν είναι να απαντηθεί το ερώτημα του πού πήγαν αυτοί οι άνθρωποι.
Όποια και αν είναι η απάντηση, ανεξάρτητα από το αν είναι απλή ή συγκλονιστικά περίπλοκη, δεν συγκρίνεται με το γεγονός ότι όταν εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίζονται ξαφνικά μια μέρα, όλοι όσοι παραμένουν στη Γη βάζουν καλά στο μυαλό τους ότι ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξης τους είναι βασικά τυχαίο και έξω από τον έλεγχό τους. Τι θα κάνατε αν αντιμετωπίζατε αυτό το γεγονός;
Λοιπόν, θα αρχίσουμε να εξορθολογίζουμε. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια αφήγηση για το τι συνέβη. Θα βρούμε μια εξήγηση, επιστημονική ή θρησκευτική ή κάτι εντελώς διαφορετικό και θα προσπαθήσουμε να γεμίσουμε το χάσμα μεταξύ της ανάγκης μας για έλεγχο και της πλήρους και απόλυτης αδυναμίας μας. Ο καθένας ζωντανός μπορεί να σχετίζεται με το αίσθημα της θέλησης να είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι τα συστήματα που μας περιβάλλουν, περιμένουν να κουνήσουν το δαχτυλάκι για να τον εξοστρακίσουν στο πουθενά.
Η πρώτη σεζόν του The Leftovers είχε αποκτήσει τη φήμη ότι ήταν «δύσκολο» να περάσει στον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν επεισόδια που δοκίμασαν την υπομονή εκείνων που επενδύουν λιγότερο σε ιστορίες πνευματικών αναζητήσεων. Αλλά είναι και η σεζόν που υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο γιατί το The Leftovers είναι μια από τις καθοριστικές τηλεοπτικές σειρές αυτής της εποχής, μια σειρά που δείχνει το πώς αντιδρούν οι κακόμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις, όταν συνειδητοποιούν ότι η ίδια τους η ζωή είναι ένα αστείο.
Η μομφή εναντίον του The Leftovers, ειδικά σε σχέση με την πρώτη του σεζόν, είναι ότι είναι πάρα πολύ καταθλιπτική, πάρα πολύ θλιμμένη σειρά. Η υποκειμενική αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια από τις πιο σαρκαστικές σειρές έχουν γίνει ποτέ, ευλογημένη με ένα μαύρο χιούμορ που δύσκολα βρίσκει κανείς σε δράμα.
Η αλήθεια είναι ότι το The Leftovers δεν είναι εύκολη σειρά. Η ουσία της ύπαρξης της έχει να κάνει με τα αναπάντητα ερωτήματα στη ζωή, όχι μόνο το «Υπάρχει Θεός;» αλλά «Υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο;». Αυτό δεν μπορεί να είναι μασημένη τηλεοπτική τροφή.
Και όμως, καθώς η σειρά προχώρησε βαθύτερα στην εξέλιξη της, έγινε για ίσως η πιο αισιόδοξη σειρά στην τηλεόραση, επειδή κοίταζε στην αβεβαιότητα και στο σκοτάδι και επέμενε ότι θα καταφέρουμε να φτιάξουμε το δικό μας φως αν αφήσουμε τους εαυτούς μας. Οι τελευταίες δύο εικόνες της σειράς (και αυτό δεν είναι spoiler) είναι δύο χαρακτήρες που κρατούν ο ένας τα χέρια του άλλου και στη συνέχεια τα περιστέρια που επιστρέφουν στο σπίτι τους – κάτι που παραπέμπει στην Κιβωτό του Νώε ως σημάδι ότι το τέλος του κόσμου αρχίζει να τελειώνει.
Η ιδιοφυΐα της τρίτης σεζόν του The Leftovers προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη ως μια ακολουθία καταιγιστικών πληροφοριών. Οι χαρακτήρες βρίσκουν έναν δρόμο για να το τελειώσουν όλο αυτό και έπειτα αποτυγχάνουν από την ίδια την εξέλιξη, καθώς συνεχίζουν να αγωνίζονται με την αδυναμία τους να προσπαθούν να προσδώσουν νόημα στη ζωή τους. Και όλα αυτά στο βαθμό που ένας χαρακτήρας αρχίζει σιγά σιγά να πιστεύει ότι πρόκειται για τον δεύτερο ερχομό του Ιησού. Μήπως συμβαίνει και αυτό;
Η σειρά δεν επικεντρώνεται στην ολοκλήρωση της πλοκής της. Αντίθετα, επικεντρώνεται στην καθοδήγηση των χαρακτήρων της προς την ολοκλήρωση, αν όχι την ευτυχία. Μπορεί να παραμείνουν βαθιά λυπημένοι ή απογοητευμένοι ή θυμωμένοι, αλλά τους επιτρέπεται μια στιγμή ευγένειας ή ευγνωμοσύνης, μια στιγμή που τους ωθεί να επεκτείνουν το ίδιο και σε άλλους. Εάν η ζωή δεν έχει νόημα, αν τίποτα δεν έχει σκοπό, τότε το μόνο που μας μένει είναι αυτό που μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο. Δεν υπάρχουν πολλά μηνύματα πιο αισιόδοξα ή απαραίτητα από αυτό.
Ζούμε σε μια εποχή που παραπέμπει, σχεδόν για όλους μας, σε κάτι περισσότερο από ένα τέλος παρά σε μια αρχή. Η πολιτική μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και ο πλανήτης καίγεται ζωντανός και είναι δύσκολο να φανταστούμε μια ανθρωπότητα που θα υπάρχει και το 2100.
Έχουμε φτάσει στο μέλλον και αυτό προσπαθεί να μας σκοτώσει. Αλλά πάντα το μέλλον και η ζωή προσπαθούσαν σε συνδυασμό να μας σκοτώσουν. Ο κόσμος πάντα τελειώνει, αλλά πάντα αρχίζει.
Ο αγώνας ενάντια στη χωρίς νόημα φύση της ζωής είναι σημαντικός, αλλά έτσι θυμόμαστε ότι το νόημα είναι αυτό που κάνουμε και ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νόημα για τον άλλο.
Το The Leftovers λειτουργούσε τόσο καλά, επειδή δεν επικεντρωνόταν στην πλημμύρα, αλλά στην Κιβωτό και στους ανθρώπους που έβλεπαν στον ουρανό για ένα σημάδι κάτι καινούργιου.
Υπάρχει όλο αυτό το νερό, γύρω μας - αλλά κοιτάξτε, είμαστε τυχεροί, έχουμε μια βάρκα.
Το The Leftovers λειτουργούσε τόσο καλά, επειδή δεν επικεντρωνόταν στην πλημμύρα, αλλά στην Κιβωτό και στους ανθρώπους που έβλεπαν στον ουρανό για ένα σημάδι κάτι καινούργιου.
Υπάρχει όλο αυτό το νερό, γύρω μας - αλλά κοιτάξτε, είμαστε τυχεροί, έχουμε μια βάρκα.
0 σχόλια: