Ανασκόπηση 2013: Οι μεγάλες απογοητεύσεις της χρονιάς

Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που όλα στριμώχνονται σε λίστες καλύτερων και χειρότερων και η ομάδα του cinemag.gr, τις τελευταίες αυτές μέρες του 2013, ανατρέχει σε όλα αυτά που ξεχωρίσαμε, αγαπήσαμε, και θυμόμαστε ακόμη.

Υπογράφονται σχεδόν όλες τους από καταξιωμένους σκηνοθέτες, αποτέλεσαν μερικές από τις πιο πολυαναμενόμενες δημιουργίες της χρονιάς που τελειώνει κι όμως κατόρθωσαν να αφήσουν ελάχιστους θεατές ευχαριστημένους και ακόμη λιγότερες προσδοκίες απαντημένες. Στην παρακάτω λίστα δεν βρίσκονται οι χειρότερες ταινίες που είδαμε μέσα στο 2013. Βρίσκονται αυτές που φρόντισαν να διαψεύσουν όσους τις περιμέναμε με ανυπομονησία.

10. Οι Ύποπτοι Φορούσαν Γόβες (The Bling Ring)
της Σοφία Κόπολα

Ένα άρθρο δημοσιευμένο πριν τέσσερα χρόνια στο περιοδικό Vanity Fair έδωσε στην Σοφία Κόπολα την αφορμή για να αποδώσει με κινηματογραφικούς όρους τα αληθινά περιστατικά μιας σειράς διαρρήξεων που διέπραττε, ανάμεσα στο 2008 και το 2009, μια χούφτα εφήβων από τις πιο προνομιούχες γειτονιές του Λος Άντζελες, εισβάλλοντας σε σπίτια διασήμων του Χόλιγουντ προτού η αστυνομία εντοπίσει τα ίχνη τους και τους συλλάβει.

Έχοντας μοιράσει τη μέχρι τώρα σκηνοθετική της καριέρα σκιαγραφώντας πότε φιγούρες νεαρών κοριτσιών που πασχίζουν να ανοίξουν δρόμο μέσα από τη ζάλη της ηλικίας τους και πότε σχολιάζοντας τις πιο απατηλές παραμέτρους της μοντέρνας διασημότητας, η Κόπολα επιχείρησε με το «Bling Ring» έναν συνδυασμό των δυο αυτών θεματικών, μέσα από μια πλούσια σε ειρωνείες ιστορία.

Η ταινία της διατήρησε, παρ' όλα αυτά, καθ' όλη την διάρκειά της μια σχηματικότητα και μια ελαφρότητα που την περιόρισαν να βολτάρει αυστηρά στην επιφάνεια των πραγμάτων, ποτέ στο πιο αθέατο εσωτερικό τους. Και της στέρησαν, δυστυχώς, την ευκαιρία να αποτελέσει κάτι περισσότερο από το προφανές.

9. Kick- Ass 2
του Τζεφ Γουάντλοου

Δικαιολογημένο reject από τις εγχώριες αίθουσες, η αχρείαστη και ανέμπνευστη αυτή συνέχεια σε μια από τις καλύτερες κόμικ διασκευές που είδαμε τα τελευταία χρόνια στο σινεμά διέπραξε ακριβώς όσα λάθη το πρώτο «Kick- Ass» είχε τόσο εύστοχα καταφέρει να αποφύγει : Οι χαρακτήρες δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις ασφυκτικές διαστάσεις της καρικατούρας, η δράση παρέμεινε μονοδιάστατη και κουραστικά επαναλαμβανόμενη, η σεναριακή συνταγή έμοιαζε με κλοπή του πρωτότυπου φιλμ και η κριτική που επιχειρούσε η προηγούμενη ταινία ενάντια στη βία, κινηματογραφική και μη, εδώ μετατράπηκε σε αποθέωσή της.

8. Pacific Rim
του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Γιγάντια ρομπότ πολεμούν (μέχρι εξαντλήσεως) με πελώρια τέρατα σε μια κινηματογραφική ηχορύπανση που μοιάζει να διαρκεί για πάντα και την οποία σκηνοθέτησε, δυστυχώς, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, χάνοντας το μέτρο σε οτιδήποτε αφορά τη χαοτική απεικόνιση της δράσης και την υπερβολική συσσώρευση των εφέ, δίχως να αναρωτηθεί στην πορεία του αν, εκτός από επαναλαμβανόμενο και αποχαυνωτικό θέαμα, η ταινία του όφειλε να έχει και μια στοιχειώδη ιστορία.

7. Δεν Κρατιέμαι (Los Amantes Pasajeros)
του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Όχι ότι δεν είχε τις γαργαλιστικές στιγμές του ή ότι δεν σε καλούσε να χαλαρώσεις στο κάθισμά σου και να απολαύσεις ένα απενοχοποιημένα camp θέατρο αστείων συμπεριφορών και καταστάσεων, το οποίο βρισκόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου εγκλωβισμένο στο εσωτερικό ενός αεροσκάφους.

Αλλά για λογαριασμό της πρώτης ξεκάθαρα κωμικής απόπειράς του στο σινεμά μετά από τόσα πολλά χρόνια, θα περίμενε κανείς ότι ο Αλμοδόβαρ θα είχε καταφέρει να βάλει την παιχνιδιάρικη και ανατρεπτική υπογραφή του σε κάτι περισσότερο από μια σχεδόν επιθεωρησιακή και εντελώς καλιαρντή πλακίτσα.

6. Stoker
του Παρκ Τσαν Γουκ

Είναι διαφορετικό πράγμα το να επιχειρείς να γυρίσεις ένα υποβλητικό θρίλερ στα χνάρια του Άλφρεντ Χίτσκοκ και διαφορετικό πράγμα το να το μιμείσαι με τον πιο άδειο τρόπο. Στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του, ο Κορεάτης σκηνοθέτης του «Old Boy» κατάφερε ακριβώς το δεύτερο, παραδίδοντας μια ατέρμονη επίδειξη στυλ στην οποία η επιδειξιομανής σκηνοθεσία αποθεώνεται σε βάρος χαρακτήρων και πλοκής, κάθε πλάνο μοιάζει βγαλμένο από λουσάτη φωτογράφιση περιοδικού μόδας και λέξεις οικείες στο χιτσκοκικό σύμπαν όπως «σασπένς» και «ίντριγκα» εδώ έχουν πάει εντελώς περίπατο.

5. Οι Διώκτες του Εγκλήματος (Gangster Squad)
του Ρούμπεν Φλάισερ

Ένα ιλουστρασιόν αναμάσημα από παλιότερες και καλύτερες δημιουργίες του είδους, το οποίο προσπάθησε να μεταμφιέσει την σεναριακή και σκηνοθετική ανεπάρκειά του πίσω από μια εξαιρετική δουλειά στην καλλιτεχνική διεύθυνση, όσο κι από ένα στιβαρό επιτελείο ηθοποιών οι οποίοι πάσχισαν να βρουν μάταια τη θέση που τους ταιριάζει σε ένα σικέ φιλμ νουάρ όπου οι υπεύθυνοι του βεστιαρίου φαίνεται να έκαναν περισσότερη δουλειά απ' ότι μπήκε στον κόπο να κάνει ο σεναριογράφος.

4. Elysium
του Νιλ Μπλόμκαμπ

Το 2009 ένας παντελώς άγνωστος σκηνοθέτης με καταγωγή από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής κατόρθωνε με μετριοπαθή προϋπολογισμό και με έναν δυναμικό συνδυασμό καταιγιστικής δράσης, εξωγήινης μυθολογίας, ψευδοντοκιμαντεριστικού ρεαλισμού και αντιρατσιστικής αλληγορίας να υπογράψει όχι απλά ένα γοητευτικό φιλμικό υβρίδιο αλλά και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσθήκες στο μοντέρνο σινεμά φαντασίας.

Τέσσερα χρόνια μετά το αξιομνημόνευτο «District 9», ο Νιλ Μπλόμκαμπ επιστρέφει σε παρόμοια στιλιστικά και θεματικά εδάφη, οι αρετές που μετέτρεψαν το θαυμάσιο ντεμπούτο του σε ένα ντεπόζιτο μικρών αλλά αποτελεσματικών συγκινήσεων, ωστόσο, εδώ μετατρέπονται σε βαρίδια που περιορίζουν το φιλόδοξο φιλμ και δεν το βοηθούν να απογειωθεί.

To νευρώδες και τραχύ εικονογραφικό μέρος της ταινίας μοιάζει πλέον οικείο αλλά και λιγότερο αυθόρμητο, η πλοκή είναι ως επί το πλείστον προβλέψιμη, το σενάριο διανύει κύκλους γύρω από την ίδια βαρύγδουπη και απλοϊκή κοινωνική παραβολή, το χιούμορ απουσιάζει τελείως, η δράση προκαλεί ελάχιστη εντύπωση και οι χαρακτήρες αγγίζουν επικίνδυνα τις καρικατούρες (με αποκορύφωμα την ατσαλάκωτη φιγούρα κακού που υποδύεται η Τζόντι Φόστερ).

3. Στο Δρόμο (On the Road)
του Βάλτερ Σάλες

Αναλαμβάνοντας να μεταφράσει κινηματογραφικά το ομότιτλο, μυθικό βιβλίο το οποίο δεν απλώνεται σε κάποια ξεκάθαρη αφήγηση, αλλά βασίζεται σε μια χαλαρή και επεισοδιακή πλοκή, ο Βάλτερ Σάλες και ο σεναριογράφος του αποπειράθηκαν να κρατήσουν το κατακερματισμένο ύφος του συγγραφέα και να μεταφράσουν με όσο το δυνατόν πιο γλαφυρές εικόνες την εκστατική περιπλάνηση που επιχειρούν οι ήρωες του Τζακ Κέρουακ στην αμερικανική ενδοχώρα της δεκαετίας του '40.

Τι κρίμα, ωστόσο, που προχώρησαν σε μια άψυχη σύνοψη του βιβλίου, εικονογραφώντας τα πάντα μέσα από έναν καλλωπιστικό και εντελώς καρτ ποσταλικό τρόπο και καταλήγοντας ώστε η ηδονή των λέξεων και η ατίθαση πρόζα που συνέλαβε ο Κέρουακ στις αυτοβιογραφικές σελίδες του χρονικού του να χαθούν παντελώς κατά την επιγραμματική μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη.

2. Ο Συνήγορος (The Counselor)
του Ρίντλεϊ Σκοτ

Στις λίστες αρκετών εντύπων με τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς, η καταστροφική συνεργασία του σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ με τον αξιοσέβαστο και πολυβραβευμένο συγγραφέα Κόρμακ ΜακΚάρθι (εδώ εκτελώντας χρέη σεναριογράφου) κατέληξε από υψηλού προφίλ θρίλερ με ελκυστικό καστ σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με μακρόσυρτο αστείο, χωρίς να γίνεται ποτέ σαφές κατά πόσο υπήρξε συνειδητό από μέρους των δημιουργών του και σε ποιους ακριβώς απευθυνόταν.

Μέχρι η μελλοντική επιστήμη να ρίξει επεξηγηματικά τα φώτα της επάνω σε αυτή την ατυχέστατη περίπτωση φιλμ και στον τρόπο με τον οποίο οι θεατές που έσπευσαν να το δουν βρέθηκαν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν επί δύο περίπου ώρες μια χούφτα επωνύμων ηθοποιών να αμπελοφιλοσοφούν ασύστολα, στη μνήμη θα μείνει αποτυπωμένη η εικόνα της (καημένης) Κάμερον Ντίαζ, να κάνει σεξ με ένα αυτοκίνητο, σε ένα από τα δυο-τρία πιο ανεκδιήγητα στιγμιότυπα ολόκληρης της σεζόν.

1.Μόνο ο Θεός Συγχωρεί (Only God Forgives)
του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν

Αφού εγκατέλειψε τις προπέρσινες Κάννες με το βραβείο σκηνοθεσίας και με διαπιστευτήρια αρκετά ώστε να του εγγυηθούν τη ζηλευτή εισπρακτική και καλλιτεχνική πορεία που γνώρισε συνεπακόλουθα το «Drive», ο δανέζικης καταγωγής Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν είδε την πρόσφατη συμμετοχή του στο διαγωνιστικό πρόγραμμα να συντρίβεται στις στήλες των κριτικών, στις αποδοκιμασίες των δημοσιογράφων και στην παγωμένη υποδοχή που του είχε κρατημένη το κοινό της επίσημης προβολής.

Βλέποντας κανείς το αυτάρεσκο «Μόνο ο Θεός Συγχωρεί», άνετα μπορεί να δικαιολογήσει τις αντιδράσεις. Ένας σχεδόν ανυπόφορος συνδυασμός αιματηρού ψυχοδράματος με εξεζητημένο ανατολίτικο φόντο, επιτηδευμένων ζεν ρυθμών, μπακαλίστικης ψυχανάλυσης και εκβιαστικών αποήχων αρχαίας τραγωδίας, το φιλμ θα έδινε σε κάποιον την ευκαιρία να το αντιμετωπίσει σοβαρά μόνο αν το ίδιο είχε επιλέξει για τον εαυτό του εξαρχής τον δρόμο της παρωδίας.

Ειδάλλως τα πάντα, από το άκρατο στιλιζάρισμα, τα ατέρμονα slow motion και τη φετιχιστική σκηνοθεσία μέχρι την επιθετική (και εντελώς δωρεάν) βία, τον χαρακτήρα-καρικατούρα της Κριστίν Σκοτ Τόμας σε ρόλο τερατώδους μητέρας ή το βλέμμα πληγωμένου κουταβιού που περιφέρει από αρχής μέχρι τέλους ο Ράιαν Γκόσλινγκ, αποτελούν το υλικό από το οποίο γεννιούνται οι αυθεντικές bad movies we love. Το πόσο θα αγαπηθεί ένα τέτοιο φιλμ, βέβαια, είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί με τον χρόνο.

Ημερομηνία δημοσίευσης : 22 Δεκ 2013
Πηγή