Νομίζω μπορούμε να το συμφωνήσουμε μεταξύ μας ότι η Marvel είναι η πιο safe δεξαμενή tv storytelling για την επιτυχία.
Πέρασε κι εκείνη με τη σειρά της το πρώτο στάδιο, τα πρώτα βήματα που δεν ήταν ούτε για αποθέωση ούτε όμως για χαντάκωμα και τώρα ανεβαίνει ραγδαία τα σκαλιά. Το Agents of S.H.I.E.L.D. εκεί που πήγαινε αργά αλλά σταθερά προς τα πάνω εξελίχθηκε σε μια ευθεία. Ώσπου ήρθε το Agent Carter, που ήταν μια σαφής εξέλιξη.Μετά ήρθε το Daredevil που ήταν μια δήλωση της Marvel ότι έχει βρει τα πατήματα της και ξέρει τα στοιχεία που απαιτούνται. Κι εκεί που λες ότι το τερμάτησαν, έρχεται το Marvel Jessica Jones στο Netflix για να δείξει ότι η Marvel είναι στους 5-6 κυρίαρχους της νέας εποχής. Μια σειρά που έρχεται ως συνέχεια των προηγούμενων δύο και περισσότερο του Daredevil, αποτελεί ένα θηλυκό καθρέφτισμα του για την ακρίβεια, με την όλη ρηχότητα του χαρακτήρα στο φαίνεσθαι και την βαθιά πληγή που κρύβει ο καθένας. Όχι όμως εσωτερικά στον πρωταγωνιστικό ήρωα, αλλά και στο περιβάλλον του.
Η Jessica Jones έχει ως υπερδύναμη... την σούπερ δύναμη. Έχει εν ολίγοις ένα χέρι φαρμάκι. Μια μπουνιά της αρκεί για να μετακινηθείς 5-6 μέτρα από το σημείο που στέκεται. Με πολλά πράγματα στο παρελθόν της να είναι παντελώς άγνωστα στον θεατή, η σειρά ξεκινάει στο σημείο που η Jessica έχει αποκοπεί από φίλους και σχέσεις του παρελθόντος, έχει αποφασίσει να συγκρατήσει τη δύναμη της και μην την επιδεικνύει (το να είσαι ήρωας σε βάζει στο στόχαστρο λέει ο φίλος της στο τρίτο επεισόδιο) και δουλεύει ως ιδιωτικός ντετέκτιβ.
Στο σημείο που μοιάζει να έχει θάψει για τα καλά το παρελθόν και όσα έχει κάνει, τα οποία όσο τα είχε μπροστά στη μνήμη της την οδηγούσαν να σιχαίνεται τον εαυτό της, εκείνη ακριβώς τη στιγμή επανέρχεται ο εφιάλτης της. Ο Killgrave είναι ένας τύπος που μπορεί να επιβληθεί στο μυαλό σου και να σε βάλει να κάνεις πράγματα χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Σαν ο πραγματικός εσύ να κάθεσαι στον πάγκο και κάποιος άλλος να μπαίνει στο σώμα σου.
Η Jessica και ο Killgrave είναι παλιοί γνώριμοι. Για την ακρίβεια ο δεύτερος κατοίκησε κάποτε στο μυαλό της πρώτης. Κι ενώ δεν είχε κανέναν έλεγχο του σώματος της όταν σκότωνε, εξακολουθεί να αυτομαστιγώνεται. Ένα αυτομαστίγωμα εσωτερικό που το διαβάζεις στα μάτια και ποτέ στα χείλη. Ακούγεται κλισέ, αλλά έτσι συμβαίνει με τους σούπερ ήρωες. Πιστεύουν ότι η υπερδύναμη τους είναι αρκετοί για να μην υποπίπτουν σε τέτοιες κενές καταστάσεις.
Δύο ιστορίες είναι αυτές που εξακοντίζουν την Jessica σε όσα θέλησε να σβήσει, αλλά δεν μπόρεσε. Η μία αφορά την απαγωγή της Hope, μιας νεαρής κοπέλας από τον Killgrave, που δείχνει στην Jessica ότι δεν τον είχε νικήσει ολοκληρωτικά, και η δεύτερη είναι το ερωτικό της μπλέξιμο με έναν μπάρμαν που μαθαίνει στην πράξη ότι είναι ίδιος με εκείνη και τους συνδέει κάτι που εκείνος δεν γνωρίζει.
Κάπου εκεί αρχίζει η αναζήτηση του Killgrave που είναι σαν τον άνεμο. Ξέρεις ότι υπάρχει κάπου γύρω σου, αλλά δεν είναι απτός. Μπορεί αυτό που βλέπεις να είναι ένα παιχνίδι του στο μυαλό σου. Η Jessica έχει για βοήθεια τηςν Trish Walker, που στα κόμκ της Marvel αναφέρεται ως Patsy Walker και είναι ένας από τους πιο παλιούς χαρακτήρες της.
Όλα καταλήγουν πάντα σε μια εσωτερική μάχη. Μόνο που εδώ δεν αντιμετωπίζει η Jessica μια πλευρά του εαυτού της που θεωρεί σκοτεινή ή αδύναμη απέναντι στο κακό αντίβαρο. Η κακή της πλευρά υπάρχει ως μια ξεχωριστή οντότητα και μπαίνει μέσα της για να ξεκλειδώσει τη Jessica που σκότωνε και βιαιοπραγούσε χωρίς ηθικές αναστολές, τη Jessica που δεν συνθέτει συναισθηματικούς δεσμούς με ανθρώπους, αλλά έχει πιόνια που τα χρησιμοποιεί και μετά τα σκοτώνει σαν τη βασίλισσα των μυρμηγκιών. Κι αυτό είναι εκτός από μια μάχη με μια ανώτερη δύναμη και μια μάχη με το χρόνο. Να εμποδίσει τον Killgrave να γίνει ξανά άτρωτος. Να τον χτυπήσει στην αδυναμία του πρωτού επανορθωθούν ξανά οι άμυνες του.
0 σχόλια: