Η αρχική σύναξη έγινε το 1982, σύμφωνα με μαρτυρία της -ταξιδιάρας- ψυχής της μπάντας, η οποία επισήμως σχηματίστηκε έναν χρόνο αργότερα.
Η αφετηρία δόθηκε κατά βάση από διάφορα φεστιβάλ νεολαιών που διοργανώνονταν στην Παραλία της Θεσσαλονίκης, ενώ φιλοσοφία τους ήταν να παίζουν δικά τους τραγούδια και όχι διασκευές.
Ο στίχος ήταν ελληνικός, στα χνάρια του Παύλου Σιδηρόπουλου και άλλων κορυφαίων της προηγούμενης 15ετίας.
«Το “Φλου” ήταν σαν να ακούγαμε για πρώτη φορά ροκ στα ελληνικά με βιωματικό στίχο, “μαύρο”, απαισιόδοξο. Μας έδωσε δύναμη, μας έδωσε έμπνευση. Και είχαμε επιτέλους έναν ήρωα κι εμείς. Έναν ήρωα να μιλάει στα ελληνικά, να είναι μαύρος κι άραχνος, μέσα σε όλη την κουλτούρα (και) με τα ναρκωτικά κι όλα αυτά.
Και να χαλάει και λίγο τη σούπα της χαζοαισιοδοξίας που επικρατούσε τότε. Κι αυτός ήταν κι ένας λόγος που νομίζω ότι ο Παύλος δεν δικαιώθηκε πραγματικά όσο ζούσε».
Τα παραπάνω λόγια ειπώθηκαν από τον Γιάννη Αγγελάκα, σε συνέντευξη στην κυπριακή «Εκπομπή Τρένο Φάντασμα στο Κανάλι Έξι». Είναι σημαντικά διότι φανερώνουν εν πολλοίς πού πάτησε ο ίδιος και ο Γιώργος Καρράς. Εκείνοι δηλαδή που σήκωσαν το μεγαλύτερο φορτίο στις Τρύπες. Μία εποχή πολύ δύσκολη για τους ανήσυχους νεαρούς.
Ο Σιδηρόπουλος, όπως ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Socrates, οι Σπυριδούλα, οι Απροσάρμοστοι κ.ά., άνοιξαν δρόμους. Οι εταιρείες, όμως, εξακολουθούσαν να βλέπουν με αρνητική διάθεση και καχυποψία τους εκπροσώπους αυτής της σκηνής. Τα ναρκωτικά, στα οποία έκανε αναφορά ο συνιδρυτής του συγκροτήματος, δυστυχώς, θα επανέλθουν πολύ σύντομα στο αφιέρωμα.
Η μπάντα με τις επιρροές από punk και εναλλακτικό ροκ είχε αρχίσει να κερδίζει θαυμαστές στη Θεσσαλονίκη. Από ένα καμαράκι που έκαναν πρόβες, στην ολοένα και μεγαλύτερη αναγνώριση. Από τη Νεάπολη στην Παραλία και αργότερα στην Αθήνα.
Εκτός από στιχουργός, ο Αγγελάκας ήταν και τραγουδιστής, ενώ ο Καρράς, πέραν των ιδιόμορφων συνθέσεων, είχε αναλάβει το μπάσο. Πίσω από τα ντραμς καθόταν ο Κώστας Φλωροσκούφης. Το τέταρτο μέλος της αρχικής σύνθεσης άκουγε στο όνομα Μιχάλης Κανατίδης.
Η ιστορία δεν του χάρισε τα απαιτούμενα credits, απόρροια της σύντομης παρουσίας του στην μπάντα και, κυρίως, στα εγκόσμια. Μερικούς μήνες μετά την ίδρυση, ο νεαρός κιθαρίστας αδυνατούσε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους. «Ήταν μονόδρομος ο δρόμος που είχε πάρει» και δυστυχώς δεν γύρισε πίσω.
Εκείνος έπαιξε σε ένα από τα πρώτα τραγούδια, συγκεκριμένα στο «Θλιμμένοι στη γιορτή μας». Ήταν το έκτο της δεύτερης πλευράς του δίσκου «Τρύπες», ο οποίος ηχογραφήθηκε τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 1985 στο στούντιο «Αγροτικόν», με ηχολήπτη τον Νίκο Παπάζογλου. Κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά από την εταιρεία Ano-Kato Records.
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος
Κι ενώ η μπάντα ετοιμαζόταν να ανοίξει τα φτερά της, ο Κανατίδης έχανε σταδιακά τη θέση του από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. Εκείνος βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στις ουσίες. Κόσμος του έγινε ο δρόμος, το περιθώριο και η παραβατικότητα.
Όλα αυτά μέχρι το καλοκαίρι του 1988, όταν «έφυγε» από υπερβολική χρήση ναρκωτικών, όχι μακριά από το περίφημο καμαράκι όπου έκαναν τις πρώτες τους πρόβες οι Τρύπες.
Τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη δεν ήθελαν θλιμμένους στη γιορτή τους. Όμως, ούτε οι ίδιοι κατάφεραν να αποφύγουν τη θλίψη. Η ιστορία, πάντως, έγραψε ότι στα πρώτα 100 μέτρα του μαραθωνίου, τα κιθαρογρατζουνίσματα έγιναν από τον Μιχάλη Κανατίδη.
0 σχόλια: