Αν με ρωτούσαν σήμερα τί θα ήθελα, – ό, τι και να είναι αυτό, ό, τι επιθυμεί η ψυχή μου – αυτό θα ήταν μία ακόμα μέρα μαζί σου.
Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθει αυτή η στιγμή.
Στην αρχή ήταν ο φόβος.
Μετά ήρθαν οι δύσκολες μέρες.
Το βάρος μίας δύσκολης απόφασης.
Και, τέλος, το σοκ.
Ή έτσι νόμιζα τότε τουλάχιστον.
Τώρα όμως ξέρω. Ξέρω τί έπεται, τί Γολγοθά χρειάζεται να ανέβεις, αγκιστρωμένος με νύχια και με δόντια στη προσπάθεια να κρατηθείς από ότι μπορείς, με όποιον τρόπο μπορείς.
Ξέρω τις άγρυπνες νύχτες που εν τέλη ήρθαν, τις γνώρισα καλά.
Ξέρω τα κλάματα, την απελπισία, το μεγάλο “γιατί”, την ανάγκη να γυρίσεις τον χρόνο πίσω.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, για να έχω μόνο μία μέρα ακόμα μαζί σου, θα το έκανα τώρα κιόλας.
Μία καλή μέρα όμως. Όχι από εκείνες τις τελευταίες. Γεμάτες μιζέρια και στεναχώρια. Μία όμορφη, ήρεμη, μέρα. Μια μέρα όλη δικιά μας. Να μπορέσω να σε χαρώ.
Μα τί λέω; Όσο χρόνο κι αν έχεις με έναν αγαπημένο ποτέ δεν είναι αρκετός. Κι ούτε με σένα θα έφτανε αυτή η μέρα. Αλλά εμένα δε με νοιάζει. Ας ήταν και δέκα λεπτά!
Είναι τόση η οδύνη, τόσο το σκοτάδι μέσα μου. Νιώθω σάμπως μ’ έχουν δέσει, δείρει και παρατήσει σε κάποιο χαντάκι. Ή μάλλον κάπου κοντά στη θάλασσα, γιατί εκτός από ψύχρα νιώθω και υγρασία. Ίσως αυτή να προέρχεται απ’ τα μάτια μου βέβαια. Ποιος ξέρει;
Διάβασα κάπου, κάποιον να γράφει, ότι θα έκοβε χρόνια από τον ίδιο για να τα δώσει στον αγαπημένο του.
Ω ναι. Μέσα σ’ ένα καρδιοχτύπι θα μου έκοβα χρόνια για σένα. Για να μείνεις κοντά μου περισσότερο. Για να ζήσεις και να χαρείς περισσότερο. Για να μην είμαι αναγκασμένη να βιώνω αυτό που τώρα νιώθω βαθιά στα σωθικά μου.
Όσο όμορφος κι αν είναι τούτος ο κόσμος, άλλο τόσο σκληρός, μαύρος κι άδικος μπορεί να γίνει. Και γίνεται. Δυστυχώς συχνά. Γι’ άλλους ίσως λιγότερο. Ποιος ξέρει τί είναι γραμμένο στα σκαριά για τον καθένα μας; Κανείς.
Εγώ όμως και τι δε θα ‘δινα για άλλη μία μέρα μαζί σου…
Ξέρεις, είσαι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους προσεύχομαι να υπάρχει κάτι εκεί πάνω, κάτι μετά από το “τώρα” μας. Κάτι για το “μετά”.
Αν όντως υπάρχει, τότε μπορώ να προσμένω να σε ξαναδώ. Θα μου άρεσε μία τέτοια σιγουριά. Όχι για μένα, όχι γιατί δεν μπορώ να δεχτώ τον δικό μου θάνατο. Απλούστατα επειδή δεν μπορώ να δεχτώ τον δικό σου…
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram και στο Twitter γιατί με το https://trelogaidouri.blogspot.com/# θα βρεις ό,τι ψάχνεις!
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
0 σχόλια: