Σε συνάντησα τυχαία σε ένα κλάμπ.
Από τη στιγμή που μπήκες στο μαγαζί μου έκανες εντύπωση.
Σε κοίταξα, το αντιλήφθηκες και από κείνη τη στιγμή δε σταματήσαμε να κοιταζόμαστε μέχρι που με πλησίασες.
Φαινόσουν τόσο διαφορετικός από τους άλλους…
Τόσο σοβαρός και μετρημένος!
Μου συστήθηκες, είπαμε δυο λόγια και μου ζήτησες τον αριθμό μου και εγώ στον έδωσα. Χωρίς να το σκεφτώ, χωρίς να διστάσω, σαν κάτι σύνηθες.
Ασυναίσθητα και υποσυνείδητα μου ήσουν οικείος και μου έβγαλες μια αυθεντική αύρα που με συνεπήρε.
Όλο το βράδυ δεν βγήκαμε από τις παρωπίδες που είχαμε βάλει και μόνο το βλέμμα σου έψαχνα σε αυτό το χάος της πολυκοσμίας και του σιγανού φωτισμού και εσύ το ίδιο.
Το έβλεπα. Αλλά ήταν αργά πια και έπρεπε να φύγω αφού πρώτα πέρασα από μπροστά σου και σε καληνύχτισα.
Την επόμενη μέρα με πήρες τηλέφωνο για να βρεθούμε. Πήγαμε για έναν καφέ να συζητήσουμε.
Ήσουν τόσο καλός για να είσαι αληθινός!
Η αμηχανία μιας στιγμής μας έφερε πιο κοντά και η σιωπή μας τα έλεγε όλα.
Με φίλησες και εγώ για μια ακόμα φορά αφέθηκα στα θέλω μου και όχι στα πρέπει και στα μη.
Ήταν τόσο έντονη εκείνη η στιγμή που δεν ξεκολλάγαμε σα να φοβόμασταν να μη χαθεί. Κάτι που δεν άργησε να συμβεί.
Η κουβέντα μας πήγε σε μονοπάτια δύσβατα και εκεί υπήρξαν διαφωνίες.
Κάποια πράγματα τα αντιλαμβανόμασταν αλλιώς και τότε το χαμόγελο που είχαμε τόση ώρα πάγωσε.
Η ροή της κουβέντας έκανε τον κύκλο της όμως μέχρι που μου είπες αφού δεν τα βρίσκουμε σε κάποια θέματα να κλείσει εδώ αυτή η παρένθεση που βάλαμε στη ζωή μας και να μείνουμε με μια γλυκιά ανάμνηση μιας καθημερινής απλής γνωριμίας, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι θα πληγωθούμε και θα είναι χειρότερα ύστερα.
Δεν σου απάντησα και έφυγα.
Ένα μήνυμά σου. Ένα απλό, “τι κάνεις” δυο μέρες μετά μου έδειξες το ενδιαφέρον που είχες ακόμα για μένα και που τώρα πια δεν μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά.
Σου απάντησα πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία.
Σου εξήγησα πως ήταν άλλοι παράγοντες που τα τσαλαπάτησαν και δεν τους επέτρεψαν να βγουν στην επιφάνεια και να παλέψουν.
Να προσπαθήσουν να βρουν δύναμη, να προσπεράσουν και υπερνικήθηκαν.
Ίσως κάπου κάποτε ξανασυναντηθούμε και ίσως τότε με το πέρασμα του χρόνου και οι εναλλαγές των βιωμάτων μας να μας φέρουν πιο κοντά και να βρούμε ένα σημείο αναφοράς να ξεκινήσουμε αυτό που σταματήσαμε πριν καν αρχίσει.
Και τότε να μη μπορεί κανείς και τίποτα να μας χωρίσει..
Γράφει η Γιάννα Ντρε
0 σχόλια: