Μήπως ο μεγάλος σου εαυτός είναι ακόμα, σχεδόν, παιδί;
Όλους αυτούς τους μήνες μαζεύτηκαν πολλά. Κι επιθυμίες, και μυστικά, κι ανατροπές, και παρουσίες, και ρόλοι και ιστορίες, κι αλήθειες, και ώρες και βράδια, και... Θες από ανασφάλεια, θες από συνήθεια, θες από χούι, πάντως μαζεύτηκαν.
Και τώρα, κατακαλόκαιρο, γράφεις- σκίζεις-πετάς, γεμίζεις- αδειάζεις- ξαναγεμίζεις-ξαναπετάς.
Και τα σημειωματάρια, τα σακίδια, τα δωμάτια, οι δρόμοι μοιάζουν αφιλόξενα σ' όλα σου τα "απαραίτητα".
Όμως το ξέρεις, τα μικρά με τα μεγάλα πάνε πάντα μαζί.
Όπως οι υποσχέσεις και τα καλοκαίρια, όπως οι επιθυμίες και οι νύχτες, ή όπως οι λέξεις και τα αινίγματα, όπως τα ταξίδια και οι επιστροφές, ή όπως τα παιδιά και τα παραμύθια.
Όμως το ξέρεις, τα μικρά με τα μεγάλα πάνε πάντα μαζί.
Όπως οι υποσχέσεις και τα καλοκαίρια, όπως οι επιθυμίες και οι νύχτες, ή όπως οι λέξεις και τα αινίγματα, όπως τα ταξίδια και οι επιστροφές, ή όπως τα παιδιά και τα παραμύθια.
Θέλεις να έχεις τις δικές σου μαγικές εικόνες. Τις δικές σου προσωπικές σου οδηγίες χαλάρωσης, να μην αφήσεις κανένα σκοτάδι να κοροϊδέψει το δικό σου φως.
Δεν διστάζεις να ομολογήσεις πως ο μεγάλος, πια, εαυτός σου είναι ακόμα, σχεδόν, παιδί!
Αγαπάει τα ίδια Σαββατόβραδα, ακούει τις ίδιες μουσικές, μιλάει την ίδια γλώσσα, βλέπει τις ίδιες ταινίες, αποφεύγει τα ίδια βλέμματα, βάζει τα ίδια στοιχήματα, ζητάει τις ίδιες απαντήσεις, κοιτάζει τις ίδιες φωτογραφίες, τσακίζει τις ίδιες σελίδες, ψάχνει τις ίδιες λύσεις, φεύγει τα ίδια ταξίδια.
Κατακαλόκαιρο. Κι ο μεγάλος, πια, εαυτός σου, αποφάσισε να τα πει να τα βρει, να τα δει αλλιώς. Και τα όρια και τις λέξεις και τα σημάδια και τους ρυθμούς του.
Να διαλέξει ρόλο καινούργιο. Ούτε Στέλλα, ούτε Τζίλντα, ούτε Βερονίκ, ούτε Ιλια, ούτε Λουίζ, ούτε Ευδοκία, ούτε Φρίντα. Μόνο εσύ.
Όλες οι νύχτες θα σε πηγαίνουν σινεμά.
Να παίξεις με την αλήθεια σου. Kαι να κλέψεις την παράσταση.
0 σχόλια: