Ο βαθύς και αληθινός έρωτας, που παραμένει πάντα το αιώνιο ζητούμενο... συνήθως πονάει πιο πολύ και από τα μαστίγια και μας αλυσοδένει πιο πολύ και από τις χειροπέδες.
"The handcuffs, I enjoyed… well, more than enjoyed. It was mind-blowing. You can do that to me again anytime."
που σημαίνει...
"Απόλαυσα τις χειροπέδες...και ήταν κάτι περισσότερο από απόλαυση... Μου "ανατίναξαν" το μυαλό. Μπορείς να μου το ξανακάνεις οποιαδήποτε στιγμή."
Οι παραπάνω φράσεις είναι αρκετές για να δημιουργηθεί ένα καλοστημένο σενάριο που θα πολυσυζητηθεί και θα φέρει την ανατροπή. Η ιστορία άλλωστε το απέδειξε με τις "50 αποχρώσεις του Γκρι". Το best seller που έγινε Χολυγουντιανή ταινία και "σπάει" ταμεία σε ολόκληρο τον κόσμο.
50 χρόνια πριν δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, η Αγγλίδα Έρρικα Λέοναρντ και μητέρα δύο παιδιών, θα υπέγραφε ένα βιβλίο όπου θα μιλούσε ανοιχτά για σαδομαζοχιστικές πρακτικές ασκούμενες χωρίς ενοχές. Εν έτη 2017, της έχει ήδη δοθεί το παρατσούκλι "mommy porn" κι έχει κερδίσει μια περίοπτη θέση στη λίστα του Time μεταξύ των 100 προσώπων που επηρεάζουν τον πλανήτη.
Η ιστορία της γεννήθηκε στο web σαν ένα fan-fiction του twilight. Κυκλοφόρησε σαν ηλεκτρονικό βιβλίο στο iPad, εκδόθηκε από Αυστραλή εκδότρια και τα υπόλοιπα έγιναν στόμα με στόμα...Το βιβλίο οδήγησε σε ρεκόρ πωλήσεις στην Αμερική (20.000.000 αντίτυπα). Στην Αγγλία αναδείχτηκε το πιο γρήγορο σε πωλήσεις μπέστ σέλλερ ολων των εποχών, σπάζοντας το ρεκόρ των πωλήσεων του Κώδικα Ντα Βίντσι και του Χάρυ Πόττερ.
Οι γυναίκες, εδώ και πολλά χρόνια, διεκδικούν με κάθε τρόπο τα δικαιώματά τους. Ανατρέχοντας πίσω στην ιστορία... θα θυμηθούμε την εξέγερση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στην Αμερική, οι οποίες ζητούν εργασιακά δικαιώματα, στις 8 Μαρτίου του 1857. Μέχρι τότε, δούλευαν περισσότερο, αμείβονταν λιγότερο, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, λόγου και τόσα άλλα. Στη Δύση η γυναίκα κατάφερε να απελευθερωθεί, διεκδικώντας δικαιώματα, να αντιπαλέψει τις αντρικές προκαταλήψεις.
Στα τέλη της δεκαετίας του `60, οι γυναίκες πέταγαν τα σουτιέν τους στη φεμινιστική πυρά στο όνομα της γυναικείας χειραφέτησης. Τί γίνεται όμως με τη σεξουαλική χειραφέτηση του "αδύναμου φύλου"; Ποιός θα μπορούσε να το υπερασπιστεί και να του δώσει ίσες "ευκαιρίες" χωρίς ενοχές; Η μικρή και η μεγάλη οθόνη συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό σε αυτό.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει την ταινία “Sex and the city” με πρωταγωνίστριες τέσσερις φίλες που ζουν στη Νέα Υόρκη απολαμβάνοντας τον έρωτα δίχως το παραμικρό ταμπού και μιλώντας ανοιχτά για τις ερωτικές τους περιπέτειες; Γιατί άραγε συνάντησε τόση μεγάλη επιτυχία και αρκετά χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε δύο φορές στη μεγάλη οθόνη; Όλα εξυπηρετούν μια σκοπιμότητα. Με το να μιλούν εντελώς άνετα για τον οργασμό τους και το δικαίωμα για τη δικές τους σεξουαλικές προτιμήσεις, δημιουργούν ένα κίνημα απενοχοποίησης του θέματος.
Το ίδιο ακριβώς, επιτυγχάνεται και με τις "50 πιο σκοτεινές αποχρώσεις του Γκρι".
Μετά την ταινία "50 αποχρώσεις του Γκρι" - βασισμένη στο πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που έμελλε να γίνει παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο- εμφανίζεται δύο χρόνια αργότερα, με "πιο σκοτεινές αποχρώσεις" και πάλι στη μεγάλη οθόνη, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Φόλεϊ και πρωταγωνιστές τους Τζέιμι Ντόρναν, Ντακότα Τζόνσον, Κιμ Μπάσινγκερ, Χιου Ντάνσι, Μαξ Μαρτίνι, Τάιλερ Χέχλιν, Ρίτα Όρα, Μάρσα Γκέι Χάρντεν.
Οι δύο πρωταγωνιστές Κρίστιαν και Αναστέιζια (Άνα) φορώντας μάσκες στην αφίσα, θυμίζουν κάτι από την ταινία του Κιούμπρικ "Μάτια ερμητικά κλειστά". Ωστόσο, απ`ότι είδα στην κατάμεστη αίθουσα που παιζόταν το έργο, νέες κοπέλες παρακολουθούσαν με μάτια διάπλατα ανοιχτά τις "ιδιαίτερες" σκηνές κι ανέμεναν την κατάληξη της ιδιόμορφης σχέσης του ζευγαριού.
Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε... Η Άνα (Ντακότα Τζόνσον), ύστερα από επιμονή του Κρίστιαν(Τζέιμι Ντόρναν), αποφασίζει να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Βέβαια γνωρίζει ότι οι άνθρωποι, δεν αλλάζουν. Πόσο μάλλον οι έμπειροι άντρες, με βίτσια...
Για όσους δεν έχουν δει την πρώτη ταινία της τριλογίας...
Ο Κρίστιαν Γκρέι είναι ένας ωραίος νέος, ένας μεγιστάνας και η Άνα Στιλ μια 21χρονη όμορφη, φτωχή και αγνή φοιτήτρια. Προκειμένου να εξυπηρετήσει τη συγκάτοικο της που είναι άρρωστη, προσφέρεται η ίδια να πάρει την προγραμματισμένη συνέντευξη από τον Κρίστιαν. Η Άνα είναι άπειρη και δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του.
Στην αρχή του πρώτου βιβλίου, η E L James χρησιμοποιεί αρκετά το στιλ των "ροζ" μυθιστορημάτων, με φράσεις της ηρωίδας του τύπου "...κρατάω την αναπνοή μου. Είμαι η Εύα στον επίγειο παράδεισο και αυτός το φίδι. Δεν μπορώ να αντισταθώ».
Σύντομα ανακαλύπτει ότι ο ήρωας του μυθιστορήματος είναι εμμονικός με την άσκηση ελέγχου. Έχει ανάγκη να εξουσιάζει σε πράγματα και ανθρώπους. Η αθώα κοπέλα τον εξιτάρει σε μεγάλο βαθμό. Την κατακτά σχετικά εύκολα μέχρι που της αποκαλύπτει το αληθινό του πρόσωπο. Με την προϋπόθεση ότι θα είναι ο απόλυτος αφέντης της θα είναι μαζί της. Η υπακοή της τον διεγείρει και της παρουσιάζει διάφορες σαδομαζοχιστικές πρακτικές μέσα στο "κόκκινο δωμάτιο του πόνου". Η Άννα διαισθάνεται ότι αυτό το άγριο σεξ που της ζητά δεν είναι στα όρια των ρομαντικών προσδοκιών που έχει για εκείνον... Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να είναι μαζί.
Στη δεύτερη ταινία, εκείνος καταβάλει κάθε προσπάθεια να την ξανακερδίσει και να τη φέρει κοντά του. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Κάποιες καταστάσεις όμως και η ουσιαστική επιθυμία τους για την αλλαγή, μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.
Ο Κρίστιαν Γκρέι δεν είναι κακός, είναι απλώς βασανισμένος και πονεμένος από διάφορες καταστάσεις στη ζωή του. Μέσα από τον πόνο που προκαλεί, λοιπόν, βρίσκει τη χαρά. Το ζευγάρι καταφέρνει να βρει τη χρυσή τομή. Ο Κρίστιαν, μπορεί να του αρέσει το σκληρό σεξ αλλά αρχίζει να έχει συναισθήματα για την Άννα. Εκείνη, πάλι, αποδέχεται τον σαδιστή πλην γενναιόδωρο έρωτά της για να βιώσει την απόλυτη αγάπη της για εκείνον.
Απολαμβάνει το σεξ προβάλλοντας το δικαίωμα της για τη δική της ικανοποίηση που θα της προσφέρει ο Γκρέι. Ζει έντονα την κάθε στιγμή εκφράζοντας ελεύθερα τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις. Εκείνη, είναι η ηρωίδα που δίνει το κλειδί της εισόδου για τις γυναίκες στον κόσμο του bondage, απενοχοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τις σαδομαζοχιστικές πρακτικές και την ελεύθερη παραδοχή των σεξουαλικών τους φαντασιώσεων.
Ο Νίτσε είπε κάποτε: “Πηγαίνεις σε γυναίκες; Μην ξεχνάς το μαστίγιο!”
Κάποτε, το μαστίγιο, συμβόλιζε την υπακοή στον άντρα-αφέντη.
Τώρα είναι το σύμβολο της "ηδονής" και της δυνατότητας να εκφράσουν τις δικές τους επιθυμίες μέσα από τον σκοτεινό δρόμο της διαστροφής.
Δεν γνωρίζω μέχρι ποιά απόχρωση του γκρι θα έφταναν οι γυναίκες σήμερα. Άλλωστε δεν μπορεί να ισχύει για όλες το ίδιο. Σημασία έχει ότι οι όποιες φαντασίωσεις τους είναι είναι τώρα πια απενοχοποιημένες και μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα...
Ο Νίτσε συνεχίζει τη θεωρεία του λέγοντας..."Δύο πράγματα θέλει ο άντρας, κινδύνους και παιχνίδια. Γι` αυτό ζητάει τη γυναίκα, γιατί είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι. " Στο δρόμο που χάραξαν οι "50 αποχρώσεις του γκρι"... μπορούν τώρα πια ... και τα δύο φύλα να είναι ευχαριστημένα...
Πολλοί έχουν κατηγορήσει και το βιβλίο αλλά και την κινηματογραφική απόδοση τους, ως επιπέδου "άρλεκιν". Και μπορεί πράγματι να είναι έτσι. Ξεχνάνε όμως κάτι βασικό. Την σημειολογία των καιρών. Όταν ένα μυθιστόρημα αυτού του τύπου σπάει τα ταμεία και το ίδιο κάνουν και οι δυο ταινίες της σειράς, καλό θα είναι να δούμε την σημειολογία που κρύβεται πίσω από αυτά. Το τι σημαίνει δηλαδή όταν ένα μυθιστόρημα γίνεται παγκόσμιο μπεστ σέλλερ και όταν μια χολυγουντιανή-δηλαδή εύπεπτη- ταινία μαζεύει στις αίθουσες νεαρά κυρίως κορίτσια που αναζητούν την σεξουαλική και ερωτική τους ταυτότητα. Παλιότερα μια ταινία που συμπεριλαμβάνει σαδομαζοχιστικό περιεχόμενο, θα προβαλλόταν μόνο σε περιφερειακά σινεμά και θα την έβλεπαν μόνο πεινασμένοι για σεξ άνδρες. Όταν όμως γίνεται χολυγουντιανό μπλοκ μπάστερ που παίζεται στους κινηματογράφους και το κοινό είναι σε μεγαλύτερο βαθμό γυναικείο παρά ανδρικό-γιατί η ταινία απευθύνεται βασικά σε γυναίκες- το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι απλώς το ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Και ότι αυτό που ήταν ταμπού κάποτε, δεν είναι πια σήμερα. Για να καταλάβετε το τι σημαίνει αυτό προσπαθείστε να βάλετε την Ντόρις Ντάιη φερ` ειπείν σε μια ταινία της δεκαετίας του `50 να παίζει σε μια τέτοια ταινία. Δεν γίνεται, γιατί κανένα από τα κυρίαρχα χολυγουντιανά στούντιο δεν θα την γύριζε τότε.
Από τότε όμως άλλαξαν πολλά. Και αυτό που ήταν κάποτε περιθωριακό και απαγορευμένο, σήμερα είναι πια κοινός τόπος. Καιροί αλλάζουν και η πιστοποίηση αυτών των αλλαγών γίνεται μέσα από κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες, μέσα από βιβλία και μέσα από ταινίες. Η αποδοχή από το μεγάλο κοινό πιστοποιεί την αλλαγή των ηθών καθώς ο καιρός περνάει. Τα μεγάλα ταμπού που είχε επιβάλει η βικτωριανή ηθική, δεν υπάρχουν πια. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην επικοινωνία. Η εμπορική επιτυχία, ενός βιβλίου ή μιας ταινίας, λειτουργεί ως ένα άτυπο συμβόλαιο, στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Όταν μια τηλεοπτική σειρά, ένα βιβλίο ή μια ταινία γίνεται επιτυχία, αυτό σημαίνει απλώς ότι η κοινωνία, έχει αποδεχτεί τις συγκεκριμένες αλλαγές, που αποτελούν το θέμα της σειρά, του βιβλίου ή της ταινίας.
Θυμηθείτε κάποια μεγάλα ταμπού που καταρρίφθηκαν στον αντρικό χώρο του ερωτισμού. Ένα από τα πολλά ταμπού ταμπού που άλλαξαν από τότε είναι ότι είχε να κάνει με την ανδρική κυρίως ομοφυλοφιλία. Ο Ροκ Χάντσον τότε, ένας από τους μεγάλους αστέρες των δεκαετιών του `50 και του `60 έπρεπε να κρατά την ομοφυλοφιλία του κρυφή. Στην εποχή μας ο Έλτον Τζον δεν διστάζει να παντρευτεί τον αγαπημένο του.
Με τις 50 αποχρώσεις του γκρι, οι γυναίκες απλώς διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους άντρες στην ερωτική και σεξουαλική εμπειρία. Αν κάτι λειτουργεί επίσης σε επίπεδο συμβολισμού, είναι το ότι ο άντρας πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί τις ερωτικές αυτές πρακτικές, για να εξορκίσει τους δαίμονες και τα ψυχολογικά του τραύματα, ενώ η πρωταγωνίστρια δοκιμάζει τις καινούργιες εμπειρίες για χάρη του έρωτα της.
Γιατί στην βάση βρίσκεται αυτό που βρισκόταν πάντα.
Στην βάση που στηρίζει τις σχέσεις και τώρα, όπως και πάντα, βρίσκεται το ρομάντζο.
Ο βαθύς και αληθινός έρωτας, που παραμένει πάντα το αιώνιο ζητούμενο...
...Συνήθως πονάει πιο πολύ και από τα μαστίγια και μας αλυσοδένει πιο πολύ και από τις χειροπέδες...
0 σχόλια: