Εάν αναρωτιέσαι τι θα είχε γίνει αν είχες πει εκείνο το ναι (ή ένα-δύο όχι ακόμα) διάβασε αυτό.
Να παντρευτούμε, μου πρότεινε. Κοιμήθηκα με άλλον, του απάντησα. Ήμουν 18, μόλις είχα περάσει στο πανεπιστήμιο, εκείνο το πρωί είχα βρει και την πρώτη μου δουλειά, ο κόσμος ήταν όλος δικός μου. Κι εκείνος μου ζητούσε όλος αυτός ο κόσμος να κλειστεί σε τέσσερις τοίχους. Ναι, ονειρευόμουν πάντα να βρω την αδελφή ψυχή μου, εκείνος -ο πρώτος μου έρωτας και η πρώτη μου αγάπη- είχε αρκετά καλές πιθανότητες να γίνει, αλλά στο μεταξύ είχα πολλές δουλειές.
Η απόφαση να πορευτώ μόνη μου τουλάχιστον για μία δεκαετία ακόμα (εννοείται πως με χώρισε πάραυτα) ήταν τότε εύκολη. Ο μοναχικός δρόμος που είχα να διανύσω όχι μόνο δεν με τρόμαζε αλλά μου ανέβαζε την αδρεναλίνη. Πόσα πράγματα μπορούσα να κάνω, τι ήθελα να γίνω στη ζωή μου, πόσους ανθρώπους ακόμα είχα να γνωρίσω. Κι όλα αυτά ελεύθερη κι ωραία. Και σίγουρα στο τέρμα του δρόμου με περίμενε η πραγματική αδελφή ψυχή.
Aκολούθησαν δύο ακόμα προτάσεις τα επόμενα χρόνια. Στην πρώτη είπα ναι, τρελά ερωτευμένη, και το πήρα πίσω. Κάτι μου έλεγε πως δεν ήταν ακριβώς η αδελφή ψυχή που έψαχνα και, ευτυχώς, ο έρωτας δεν με τύφλωσε τελείως. Στη δεύτερη είπα πάλι ναι, τρελά ερωτευμένη ξανά, αλλά το πήρε πίσω εκείνος. Ή μάλλον, την ώρα που εγώ έφτιαχνα τη νέα μας φωλιά εν μέσω μαστόρων, τσιμέντων και πολλής σκόνης από την κατεδάφιση των τοίχων εκείνος ερωτευόταν άλλη. Αυτή η ιστορία με άφησε αυτό που λένε στα αγγλικά heartbroken. Όχι επειδή έχασα τον άπιστο αλλά επειδή άρχισα να ανησυχώ μήπως αυτός ο μοναχικός δρόμος που είχα πάρει δεν κατέληγε πουθενά, μήπως του είπα ναι γιατί είχα αρχίσει να αγχώνομαι για την αποκατάστασή μου, επειδή ηθελημένα είχα παραβλέψει όλα τα ελαττώματά του -μεταξύ άλλων το ότι ξενοκοίταζε. Τότε άρχισα να αμφιβάλλω για την κρίση μου. Εννοείται πως αναρωτήθηκα στιγμιαία μήπως αυτή ήταν η τιμωρία μου για όλα τα προηγούμενα όχι που είχα ξεστομίσει ελαφρά τη καρδία (ή μάλλον άκαρδα).
Και τότε, εντελώς καρμικά, εκείνος ο πρώτος, ο πρώτος μου έρωτας και η πρώτη μου αγάπη, θυμήθηκε να ψάξει να μάθει τι κάνω άραγε στη ζωή μου. Το γεγονός πως έβαλε την αδελφή του να τηλεφωνήσει στους γονείς μου ρωτώντας για μένα το βρήκα χαριτωμένο. Μου θύμισε την εφηβεία μας, τότε που λέγαμε ψέματα στους γονείς και χρησιμοποιούσαμε τους φίλους μας (και τις καημένες τις αδελφές μας) για τα σκαστά ραντεβουδάκια.
Παρ' ότι δεν κοιτάζω ποτέ πίσω και ποτέ δεν αμφισβήτησα τις αποφάσεις που πήρα ή τη ζωή που διάλεξα (εντάξει, μέχρι εκείνη τη στιγμή) συμφώνησα να τον συναντήσω. Κάτι η νοσταλγία, κάτι που ήμουν ευάλωτη από την απιστία, 35 κάτι να έχω μόλις χωρίσει και να αντιμετωπίζω την προοπτική κάτι να μην πάει καλά μαζί μου και να πρέπει να μείνω μόνη για πάντα, είχα την τρομερή περιέργεια να δω πώς τα πήγε εκείνος στη δική του πορεία, να διαπιστώσω αν έκανα λάθος που είχα πει όχι σε μια ζωή γεμάτη ασφάλεια και ευκολίες.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, το δωμάτιο γύρω μου γέμισε με εικόνες. Σαν αυτό που λένε πως παθαίνουν κάποιοι όταν κοιτούν κατάματα το τέλος και βλέπουν τη ζωή τους σαν ταινία. Μόνο που η δική μου ταινία είχε τίτλο «Τι θα είχε γίνει αν…» και υπότιτλο «Η ζωή που δεν έζησα». Εμένα με ένα τεράστιο νυφικό τούρτα να ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνον να μου δίνει την ανθοδέσμη. Εμένα να ανοίγω δώρα γάμου και να προσπαθώ να βρω τη σωστή θέση για το βάζο της αγαπημένης μου θείας. Εκείνον να αγοράζει το καινούργιο μας αυτοκίνητο. Οι πρώτες διακοπές με σκηνή στην ερημική παραλία. Εμένα να με τρέχουν στο μαιευτήριο. Εκείνον να κλαίει συγκινημένος. Παιδάκια να τρέχουν στην εξοχή. Μια κουβέρτα του πικνίκ κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Εμείς να κοιταζόμαστε στα μάτια... αχ.
SLIDING DOORS
Καθώς εκείνος μου εξιστορούσε τη δική του ζωή, εγώ ένιωθα ως άλλη Γκουίνεθ Πάλτροου σε αυτή την ταινία, πώς τη λένε, αυτή με τις πόρτες του τρένου που κλείνουν και δεν προλαβαίνει να πιάσει τον boyfriend στο κρεβάτι με μια άλλη και όλα καλά, αλλά στην υπόλοιπη μισή ταινία οι πόρτες του τρένου δεν κλείνουν γιατί πρόλαβε να τρέξει γρήγορα στην αποβάθρα και πιάνει τον boyfriend στο κρεβάτι να απιστεί και μετά γνωρίζει τον Τζέιμς και ζουν happily ever after. Με τον Τζέιμς.
Η ζωή που μου περιέγραφε θα μπορούσε να είναι η δική μου ζωή. Η γυναίκα του θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Το παιδί του θα μπορούσε να είναι δικό μου. Και το κέρατο που έτρωγε η γυναίκα του, επίσης δικό μου. Ουπς.
Επί μία ώρα άκουγα πώς θα ήταν σήμερα η ζωή μου αν του είχα απαντήσει ναι. Κι όσο εκείνος μιλούσε για το πόσο δυστύχησε ο γάμος του και πόσο εντελώς έχει τελειώσει αλλά περιμένουν να μεγαλώσει ο μικρός για να το διαλύσουν επισήμως, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν πίστεψα πως «υπέφερε» όλα τα παραπάνω επειδή του είχα πει εγώ όχι. Η ζωή του δεν θα ήταν καλύτερη μαζί μου, θα ήταν ακριβώς η ίδια. Γιατί μερικά πράγματα απλά δεν αλλάζουν. Όπως το γιατί παντρεύεται κανείς, γιατί αποφασίζει να κάνει παιδιά, γιατί θέλει να είναι με κάποιον. Εκείνος τα έκανε όλα για τους λάθος λόγους και παραλίγο να παρασύρει κι εμένα σε αυτό.
Το ίδιο, θα πει κανείς, είχα υποφέρει κι εγώ όμως. Μόνο που εγώ αφενός το επέλεξα, αφετέρου είχα κάποιο σκοπό. Έψαξα να βρω τον τέλειο ή τουλάχιστον τον ιδανικό για μένα. Τότε, που ήμαστε μικροί, εγώ χωρίς να το καταλάβω αναγνώρισα πως δεν ήμουν έτοιμη, εκείνος πίστεψε ότι είναι. Είναι αυτό που λένε, πρόσεχε τι εύχεσαι. Συχνά πιστεύουμε πως ξέρουμε τι είναι το καλύτερο για εμάς, για να ανακαλύψουμε πως πρέπει να δουλέψουμε μόνοι μας, το μέσα μας, για να προετοιμαστούμε σωστά γι' αυτό που αναζητάμε. Αν δεν είχαν συμβεί όλα τα παραπάνω, εγώ θα ήμουν μια άλλη. Πιθανώς να είχα γνωρίσει κάπου, κάποτε την αδελφή ψυχή μου και να μην την είχα αναγνωρίσει, ανέτοιμη και ανώριμη καθώς θα ήμουν. Θα την είχα προσπεράσει.
Ένα χρόνο μετά που πήρα την απάντηση στο ερώτημα «τι θα είχε γίνει αν» και κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα γίνονται για κάποιο λόγο, γνώρισα εκείνον που μου έμελλε να γνωρίσω και για τον οποίο είχα υποφέρει όλα τα παραπάνω. Και είχε να μου εξιστορήσει μια αντίστοιχη ιστορία.
.jpg)
0 σχόλια: