Αλεξάνδρα Αβράμη: «Όταν ήρθα ένιωσα σαν να με πέταξαν στον ωκεανό»

Κατάγεται από τα Γιαννιτσά Πέλλας και είναι μια από τις ελάχιστες Ελληνίδες που κάνουν καριέρα μπαλαρίνας στη Νέα Υόρκη.

Πόσο δύσκολο είναι για μια επίδοξη μπαλαρίνα να ενταχθεί, όπως εσείς, στα φημισμένα American Ballet Theatre και Joffrey Ballet School;
Η πιθανότητα να βρεθείς στις αίθουσες του American Ballet Theatre και του Joffrey Ballet School είναι πραγματικά πολύ μικρή. Εκατοντάδες χορευτές από όλο τον κόσμο περνούν από οντισιόν κάθε χρόνο για να αποκτήσουν μια θέση. Οι συγκεκριμένες επαγγελματικές σχολές θεωρούνται τα «φυτώρια» των μελλοντικών χορευτών. Επιλέγουν λοιπόν 60-70 άτομα για να φοιτήσουν στις ακαδημίες τους. Κάπως έτσι έρχεται και η «ανταμοιβή». Δεν μπορώ, όμως, να μιλήσω αποκλειστικά για θυσίες. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η αυτοπειθαρχία και η σκληρή δουλειά. Εξάλλου, αυτό είναι και ένα χαρακτηριστικό που έχουν όλοι οι αθλητές, γιατί και οι χορευτές στην ουσία είναι αθλητές. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, θέλει να πιστεύεις στον εαυτό σου και να δουλεύεις σκληρά για αυτό που αγαπάς. Προσωπική ζωή σίγουρα δεν έχεις τόσο έντονη, όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας σου, αλλά αυτό ποτέ δεν με ενόχλησε. Όσον αφορά τη διατροφή, σίγουρα η φιγούρα της μπαλαρίνας πρέπει να είναι αρκετά λεπτή, αλλά προσωπικά δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη αυστηρή δίαιτα.Τρώω απλά υγιεινά, όπως όλοι οι αθλητές.

Από πότε ξεκίνησες το μπαλέτο;
Ήμουν 4 χρόνων, όταν η μητέρα μου με πήγε στο πρώτο μάθημα κλασικού μπαλέτου και τολμώ να πω πως ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά! Ποτέ δεν είδα το μπαλέτο ως το μελλοντικό μου επάγγελμα, νομίζω πως όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αγάπης για το χορό. Στα 17 μου πήγα στη Θεσσαλονίκη και σπούδασα στη Γυμναστική Ακαδημία, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα έκανα προπονήσεις για το μπαλέτο και στην πορεία πήρα και το πτυχίο της δασκάλας μπαλέτου από τη Royal Academy of Dance. Εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, ζω και εργάζομαι στη Νέα Υόρκη ως χορεύτρια κλασικού μπαλέτου και ως καθηγήτρια σε επαγγελματικές σχολές χορού στο κέντρο της Νέας Υόρκης.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν προσγειώθηκες στη Νέα Υόρκη; Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες εκεί;
Στη Νέα Υόρκη ήρθα πρώτη φορά όταν ήμουν 21, αρκετά μικρή σε ηλικία, αλλά σχετικά μεγάλη για μπαλαρίνα. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που ένιωσα ήταν σαν να με πέταξαν στον ωκεανό! Η ζωή εδώ είναι πολύ διαφορετική από αυτό που είχα συνηθίσει στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς. Η καθημερινότητα μιας μπαλαρίνας σε αυτές τις ακαδημίες είναι αρκετά δύσκολη. Ζεις σε μια εστία μαζί με όλους τους χορευτές, ξεκινάς την προπόνηση το πρωί έως το απόγευμα, με ελάχιστα διαλείμματα κάθε μέρα, και δεν έχεις σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο, παρά μόνο τις Κυριακές. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, είναι τόσο έντονο αυτό που ζεις. Βρίσκεσαι στη Νέα Υόρκη, στη μητρόπολη του κόσμου και του θεάματος. Το να ενταχθείς σε αυτές τις σχολές είναι, νομίζω, το όνειρο κάθε χορευτή.

Για ποιο πράγμα απ’ όσα έχεις πετύχει στην καριέρα σου μέχρι τώρα αισθάνεσαι πιο περήφανη;
Μέχρι στιγμής μπορώ να πω πως έχω πολλά να κάνω ακόμη και πάντα προσπαθώ για το καλύτερο. Έχω χορέψει ως τώρα σε μεγάλες σκηνές στη Νέα Υόρκη (Florence Gould Hall, Miller Theatre στο Columbia University), ενώ έχω «δανείσει» τη μορφή μου για τις ανάγκες μιας έκθεσης (και έκδοσης με τον τίτλο Tabula Rasa) της Αμερικανίδας φωτογράφου Maryana Hordeychuk, που ειδικεύεται στις φωτογραφικές απεικονίσεις χορευτών. Πρόσφατα εμφανίστηκα και ως μοντέλο σε μια δημοφιλή εκπομπή, το New York Live, στο κανάλι NBC.
Έγιναν ποτέ τα πράγματα τόσο δύσκολα, ώστε να περάσει από το μυαλό σου να γυρίσεις πίσω;
Αν τα καταφέρεις εδώ, πιστεύω ότι μπορείς να τα καταφέρεις παντού, και δεν μιλάω μόνο για την επαγγελματική επιτυχία, αλλά και για τη δυσκολία που αντιμετωπίζεις σε προσωπικό επίπεδο. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω στην οικογένειά μου. Την επόμενη μέρα, όμως, ως διά μαγείας, μου περνούσε! Είναι τόσο έντονη η αγάπη μου για το χορό... είναι όλη μου η ζωή. Είναι μαγικό το πώς μπορείς να δώσεις λόγια σε μια μουσική με την κίνησή σου!

Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια;
Η οικογένειά μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, στηρίζοντάς με σε κάθε μου βήμα μέχρι τώρα. Ωστόσο, δεν έχει ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά με την τέχνη. Η δουλειά, όμως, του πατέρα μου είναι ιδιαίτερη, έχει φυτώριο με τριανταφυλλιές στον κάμπο των Γιαννιτσών. Δημιουργεί, δηλαδή, χιλιάδες σπάνιες ποικιλίες τριαντάφυλλων.

Πόσα χρόνια έχεις να επισκεφτείς την πατρίδα σου, τα Γιαννιτσά;
Πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ στην οικογένειά μου, καθώς μου λείπουν πολύ. Έχω να τους δω από το καλοκαίρι, που είχα πάει για διακοπές. Ελπίζω, πάντως, να καταφέρω να πάω κι αυτό το καλοκαίρι. Μου λείπουν ο ήλιος, η θάλασσα, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου!

Οι δικοί σου άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να σε δουν να χορεύεις στην Αμερική;
Προς το παρόν, μόνο η αδελφή μου έχει έρθει δύο φορές στην Αμερική, με την οποία είμαστε πολύ δεμένες και τη συμβουλεύομαι σε όλα μου τα βήματα, είναι κάτι σαν το «μάνατζέρ» μου!

Τι θα συμβούλευες ένα νεαρό κορίτσι που ξεκινά τώρα, σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας και έχει το ίδιο όνειρο με εσένα;
Ίσως να μην είμαι και τόσο κατάλληλη για να δώσω συμβουλές, αφού κι εγώ ακόμα κάνω την προσπάθειά μου. Αυτό ακριβώς είναι και ο χορός, μια διαρκής προσπάθεια, σκληρή δουλειά και έντονο συναίσθημα. Εκεί θα έλεγα σε μια ανερχόμενη μπαλαρίνα ότι είναι και η διαφορά, η χάρη και το συναίσθημα!

Ποια είναι η αντιμετώπιση που έχεις από τους συναδέλφους σας στην Ελλάδα; Υπάρχει χαρά και περηφάνια για αυτά που έχετε καταφέρει ή μια «υπόκωφη» ζήλια;
Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχω κοντά μου χαίρονται για μένα. Μέχρι στιγμής έχω πάρει αρκετά θετικά σχόλια από φίλους και γνωστούς. Κατά τα άλλα, προτιμώ, όταν μιλάω με τους φίλους μου, να μαθαίνω τα νέα τους και το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι κι ένας τρόπος να ξεφεύγω λίγο από τη σκληρή προπόνηση και την καθημερινότητα.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.

Ημερομηνία δημοσίευσης : 6 Ιαν 2014
Πηγή