Μία από τις αντιλήψεις που αναμασάει διαρκώς η κοινωνία είναι πως ο γονέας, ειδικά η μητέρα, δεν έχει πια δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και να αγωνίζεται για τα όνειρά της.
Κάθε φορά που μία γυναίκα είναι μητέρα και αγωνίζεται παράλληλα και για το στόχο της, γίνεται αποδέκτης κακεντρεχών σχολίων, σε αντίθεση με τον άνδρα ο οποίος δεν καταδικάζεται τόσο απόλυτα και σκληρά.
Για το μεγαλύτερο ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας, η γυναίκα ακόμα και τώρα θεωρείται ολοκληρωμένη και πλήρης αποκλειστικά μόνο όταν τεκνοποιήσει. Για αυτό και επιτίθεται τόσο πολύ στη γυναίκα, επειδή ενδόμυχα θεωρεί πως πρέπει πλέον να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για αυτό το ρόλο, επειδή για εκείνη είναι ότι σημαντικότερο υπάρχει.
Η σωστή αντιμετώπιση του θέματος βρίσκεται κάπου στη μέση και μπορεί σίγουρα να υπάρξει μία χρυσή τομή.
Διότι είναι άλλο να αδιαφορώ για το παιδί εξαιτίας του εγώ μου και άλλο να φτάσω στο σημείο να ξεχνάω εντελώς τον εαυτό μου.
Σε καμία περίπτωση μία γυναίκα που αγωνίζεται για το όνειρό της, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως κακή μητέρα.
Αντιθέτως, μπορεί να είναι ένας πιο πλήρης άνθρωπος και να διαπνέεται από μεγαλύτερη διάθεση να φροντίζει το παιδί της.
Και για το ίδιο το παιδί όμως βλέποντας τη μητέρα του να αγωνίζεται για το όνειρό της, διδάσκεται το σπουδαίο μάθημα του να μην εγκαταλείπει ποτέ τους στόχους και τα θέλω του και να συνεχίζει να αγωνίζεται για αυτά, παρά την ηλικία, την προσωπική κατάσταση ή οποιαδήποτε άλλη αντιξοότητα.
Η καταπίεση των αναγκών και των ονείρων μας όχι μόνο δε μας καθιστά καλύτερους ανθρώπους και πιο ανιδιοτελείς γονείς, αλλά αντιθέτως, γεμίζει τους ανθρώπους με στεναχώρια, απωθημένα και νευρώσεις. Με αποτέλεσμα, να ξεσπάνε όλα αυτά τα απωθημένα στα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας, τα παιδιά.
Αλήθεια, πόσα παιδιά δεν καταπιέστηκαν ψυχικά και με έντονη συναισθηματική βία για να ακολουθήσουν επαγγελματικούς ή προσωπικούς δρόμους , απλά και μόνο για να εκπληρώσουν τα απραγματοποίητα όνειρα των γονιών;
Με αποτέλεσμα, να γίνουν και τα ίδια δυστυχισμένα; Πάρα πολλά. Και αυτό είναι ένα εγκληματικό λάθος, διότι τα παιδιά είναι ολοκληρωμένες υπάρξεις που έρχονται στη ζωή αυτή για να ζήσουν για εκείνα και όχι για εκπληρώσουν τα όνειρα των άλλων.
Η παντελής έλλειψη φροντίδας για τον εαυτό οδηγεί τους γονείς να γίνουν υπερπροστατευτικοί, να ρίξουν όλο τους το ενδιαφέρον στο παιδί και στο τέλος να το ευνουχίσουν και τα κάνουν μαλθακά και φοβισμένα.
Αν οι γονείς δεν είναι ευτυχισμένοι, τότε ούτε το παιδί θα είναι χαρούμενο. Αν η μητέρα είναι συνεχώς στεναχωρημένη, τότε ούτε αυτό θα ευεργετήσει την ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή του παιδιού. Το παιδί θα είναι περισσότερο ευδιάθετο όταν βλέπει τη μητέρα του χαρούμενη.
Το να παραγκωνίζει κάποιος εντελώς τον εαυτό του, δίνει στο παιδί το λανθασμένο δρόμο που θα το οδηγήσει και εκείνο στο να μην υπολογίζει ποτέ τον εαυτό του.
Αντιθέτως, η φροντίδα του παιδιού με τον παράλληλο αγώνα και για τα δικά μας όνειρα, μας κάνει καλύτερους και πιο ευδιάθετους και νουθετεί στο παιδί τα όρια, το μέτρο και την αυτοεκτίμηση.
Η σωστή μητέρα βάζει πάνω από όλα το παιδί της, αλλά δε σταματάει να αφουγκράζεται ποτέ τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Αν ξεχάσουμε εντελώς τον εαυτό μας, τότε καμία σχέση μας δε θα είναι ποτέ ισορροπημένη και υγιής.
0 σχόλια: