Η συνταγή του Λέτζου που απογείωνε τον φραπέ δεν έγινε ποτέ γνωστή. Κάποιοι έλεγαν πως έβαζε αυγό, άλλοι μπέικιν πάουντερ ή κρέμα γάλακτος για να πετύχει το πλούσιο μείγμα.
Ο Μανώλης Ρασούλης, 1982, έχοντας ζήσει την εμπειρία του εμβληματικού καφενείου στο Παγκράτι, έγραψε το τραγούδι «Καθόμουνα στου Λέντζου»:
«Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ. Και βλέπω έναν τύπο μαζί με σένανε. Και σκύβω το κεφάλι να μη με δεις εσύ…»
Σε παλιά του συνέντευξη, ο Λέτζος είχε πει ότι «το μαγαζί ξεκίνησε ως ζαχαροπλαστείο πολυτελείας το 1964. Φτιάχναμε πολύ ωραίες πάστες και τις σερβίραμε στον κόσμο μαζί με το καφεδάκι του».
Όταν ο Λέτζος άνοιξε το μαγαζί μαζί με τη σύζυγό του, δεν υπήρχε τίποτα στο Παγκράτι. Όλοι παραξενεύτηκαν με την επιλογή αυτής της περιοχής που δεν είχε τίποτα τριγύρω τότε.
Εως το 1971 δεν υπήρχε καφές φραπέ. Οπως είχε αναφέρει σε συνέντευξη του, «υπήρχαν κάποιοι που έβαζαν τον καφέ και τη ζάχαρη σε ένα ποτήρι και στη συνέχεια ανακάτευαν έντονα με το καλαμάκι».
Τον φραπέ ως ρόφημα τον είχε ανακαλύψει τυχαία ο Δημήτρης Βακόνδιος τον 1957 στη ΔΕΘ. Ο Λέντζος τον τελειοποίησε και δη με μια ιστορία απολαυστική – σαν να είχε μπροστά του ένα καμβά και έβαζε τις πινελιές του. «Μια ημέρα είχα μπει πίσω από τον μπουφέ επειδή έλειπε μια κοπέλα με άδεια. Εκεί που καθόμουν, πειραματιζόμουν και μου ήρθε η ιδέα να ανακατέψω στο μίξερ τον καφέ με διαφορετική δοσολογία. Αυτό ήταν! Ο πρώτος φραπέ α λα Λέντζος σερβιρίστηκε και από τότε έγινε ανάρπαστος».
Ο φραπές του ήταν δυνατός, γλυκός και παχύρρευστος. Ο αφρός… δεν κουνιόταν. Η «ιεροτελεστία» επέβαλε να τον γυρίζεις αδιάκοπα με το καλαμάκι. Πολλοί στο τέλος έβαζαν νερό, ξαναγέμιζαν το ποτήρι και έμοιαζε να έχουν εκ νέου μια χορταστική δόση καφέ. Ενας σεφ είχε πει ότι ο συγκεκριμένος καφές θυμίζει τιραμισού».
0 σχόλια: