Εκείνο το αγόρι της είχε αρέσει περισσότερο από άλλα γιατί έτσι! Στο νησί τον πέτυχε να κάθεται στο παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο. Οι άλλοι έτρωγαν πάστα σεράνο, εκείνος έπινε φραπέ με δαγκωμένο καλαμάκι.
Η Λίζα πέρασε από μπροστά του και του έκλεισε το μάτι. Προκλητικότατη και αταίριαστη στην κλειστή κοινωνία του νησιού. Τέσσερα βήματα πιο πέρα και ενώ οι ερωτήσεις για το ποια ήταν αυτή είχαν ήδη αρχίσει, η Λίζα κοντοστάθηκε σαν κάτι να της ξήλωνε την πλεκτή μίνι φούστα. Γύρισε πίσω, ακούμπησε το αγόρι στον ώμο και του είπε «Ξέρετε, το παπούτσι της Σταχτοπούτας ήταν πέδιλο»…
Οι άλλοι έμειναν «παγωτό». Εκείνος εκστασιάστηκε. Χαμήλωσε το βλέμμα και κοίταξε τα πόδια της. Πρέπει να τα χάζευε τουλάχιστον δέκα λεπτά δίχως να μιλάει κι αυτή εκεί όρθια σαν άγαλμα αφημένη στο βλέμμα του. Ψηλοτάκουνα πέδιλα, αδύνατα άκρα, δάχτυλα μακριά, όμορφα βαμμένα καλοσχηματισμένα νύχια.
Στο ενδέκατο λεπτό η Λίζα αναστέναξε και του είπε «Γαργαλιέμαι έτσι». Το βλέμμα του διεισδυτικό έμοιαζε σαν το πιο αχόρταγο φιλί στα δάχτυλά της.
Σηκώθηκε όρθιος και την κουβάλησε στον ένα ώμο. Η φούστα η μίνι η πλεκτή ξηλωνόταν στα βλέμματα των άλλων όμως σύντομα θα έμεναν δυο τους και όλα οκ…
0 σχόλια: