Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δυνατοί. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δείχνουν δυνατοί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν επιλογή και πρέπει να είναι δυνατοί. Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους τα έφερε έτσι που δεν ήταν δύσκολο να φαίνονται δυνατοί. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές για τους ανθρώπους που είναι δυνατοί. Εσείς τι από όλα είστε;
Όχι ότι έχει σημασία, αλλά έχει ενδιαφέρον να το σκεφτείτε για τον εαυτό σας, να δείτε πού ανήκετε και για ποιο λόγο ανήκετε εκεί που ανήκετε.
Οι συνθήκες της ζωής μας μπορεί να μας αναγκάζουν να φαινόμαστε και να είμαστε δυνατοί.
Να πρέπει να στηρίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τον σύντροφό μας. Όλοι ποντάρουν σε εμάς, ότι θα είμαστε εκεί και θα είμαστε βράχοι σε ό,τι χρειάζονται, θα προσφέρουμε λύσεις, θα προσφέρουμε μια αγκαλιά και ένα σφίξιμο χεριού για να δώσουμε κουράγιο.
Όταν έρχεται η ώρα να χρειαστούμε εμείς κάτι ανάλογο, έχουμε κανέναν να μας στηρίξει;
Οι εμπειρίες μέχρι στιγμής δείχνουν ότι οι δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που πέφτουν δυνατά. Δεν ξέρω γιατί.
Μάλλον γιατί για να στηρίξουν τους άλλους, ίσως υποβαθμίζουν λίγο τα δικά τους προβλήματα, τα αφήνουν για πιο μετά ή προσπαθούν να τα λύσουν μόνοι τους.
Επίσης, δεν μιλάνε γι΄αυτά (γιατί όλοι γύρω τους έχουν προβλήματα) και δημιουργείται η λάθος εντύπωση ότι αυτοί είναι μια χαρά και δεν έχουν ούτε ένα σύννεφο στον καθαρό ουρανό τους. Υπάρχει όμως άνθρωπος που δεν έχει ούτε ένα πρόβλημα; Απίθανο προφανώς, άρα αν κάποιος το πιστεύει αυτό είναι αφελής.
Τα φαινόμενα απατούν πολύ συχνά και εμείς έχουμε την τάση να θεωρούμε κάποιους ανθρώπους δεδομένους. Δεδομένους ότι θα είναι δίπλα μας και ότι θα μας στηρίξουν χωρίς να μας περνάει από το μυαλό ότι ίσως κάποια μέρα θα χρειαστούν και την δική σας στήριξη.
Το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να χρειάζονται τις δικές μας πλάτες καθημερινά, σε μικρά πραγματάκια για εμάς που όμως για εκείνους είναι σημαντικά και καθοριστικά.
Τα προβλήματά μας, όποια και είναι αυτά, μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια στο περιβάλλον μας και στους ανθρώπους γύρω μας. Είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου και δεν οι άλλοι περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
Μπορεί σε κάποιες φάσεις να χρειάζεται και αυτό αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι και οι άλλοι δεν μπορούν να μένουν για πάντα στο παρασκήνιο, οι ανάγκες αλλάζουν και η ζωή τρέχει.
Θα πρέπει να δούμε και λίγο έξω από το σαλόνι μας. Και δεν μιλάω για ξένους ανθρώπους, μιλάω για τους δικούς μας, τους κοντινούς, αυτούς που αγαπάμε και όμως δεν κάνουμε τον κόπο να δούμε πιο βαθιά πέρα από το χαμόγελό τους ή την καλή τους διάθεση.
Πολλές φορές μας σοκάρει να βλέπουμε ένα άνθρωπο που νομίζουμε ότι ξέρουμε να αλλάζει.
Όταν τα προβλήματά του ή οι σκέψεις του βγαίνουν στην επιφάνεια, μπορεί να βγάζει ένα άλλο πρόσωπο που να μας είναι ξένο. Είναι όμως άλλο πρόσωπο; Ή απλά δεν κάναμε ποτέ τον κόπο να το δούμε; Προσπαθήσαμε να τον στηρίξουμε; Προσπαθήσαμε να τον ακούσουμε; Μάλλον όχι.
Οι ακραίες καταστάσεις βγάζουν τους πραγματικούς εαυτούς μας, η μεγάλη ευτυχία ή η μεγάλη δυστυχία.
Εκεί βλέπουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Άρα μην απορούμε ότι ξαφνικά ο δυστυχισμένος άνθρωπος μπροστά μας μας λέει πράγματα που δεν μπορούμε να πιστέψουμε. Εκεί ήταν όλο αυτόν τον καιρό.
Κανένας δεν είναι δεδομένος.
Όλοι έχουμε όρια, σημεία που μας «σπάνε» και εκείνη την ώρα οι πράξεις μας είναι απρόβλεπτες. Αν κάνουμε ένα κόπο να δούμε και λίγο πιο μέσα από ένα χαμόγελο μήπως και προλάβουμε καταστροφές.
0 σχόλια: