Ένα ζευγάρι, μία εφημερίδα, ένα μυθιστόρημα και μία σχέση που έχασε τη μιλιά της.
Περίπλοκος τίτλος, δυσθεώρητο πρόβλημα, με το ζόρι εντοπίσιμο, δυσκόλως επιλύσιμο ή απλά όταν το ζευγάρι είναι μαζί σωματικά και απομακρυσμένο επί της ουσίας.
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε ένα ζευγάρι που διανύει τις καλοκαιρινές του διακοπές. Δεν τους κατηγορεί κανείς. Αναρωτιέμαι όμως γιατί οι άνθρωποι που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν τρελά, αγαπήθηκαν, μοιράστηκαν στιγμές τελικά καταλήγουν συμβατικά μαζί.
Το ζευγάρι-αφορμή καθόταν σε ένα τραπεζάκι σε μικρό νησί του Αιγαίου. Είχε μόλις παραγγείλει όταν εφημερίδα και βιβλίο έκαναν την εμφάνισή τους. Βολεύτηκαν στις καρέκλες τους με ύφος ''έχω σκάψει με ντάλα ήλιο χωρίς καπέλο και νερό για πάνω από 3 ώρες ασταμάτητα'', πήραν τη στάση που τους ταίριαξε και κράτησαν ανά χείρας τα αντικείμενα που θα τους κρατούσαν συντροφιά για τις επόμενες δύο ώρες.
Ο άνδρας εφημερίδα, η γυναίκα μυθιστόρημα. Δε μίλησαν, δεν κοιτάχτηκαν, δεν άγγιξαν ο ένας τον άλλο. Η προέκταση των χεριών τους ήταν η εφημερίδα και το βιβλίο. Κλείστηκαν στον κόσμο τους και ξεκίνησαν την ανάγνωση.
''Δεν μπορεί'' αναρωτήθηκα, ''θα διαβάσουν λιγάκι και μετά θα τα πούνε, έστω να ρίξουν ένα φευγαλέο βλέμμα ο ένας στον άλλο''. Τίποτα από όλα αυτά που σκέφτηκα δεν συνέβη ποτέ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους.
Ο καφές τους ήρθε μόνο και μόνο για να διακόψει την ανάγνωση και να τους διαταράξει την ηρεμία. Έγνεψαν στην σερβιτόρα, ήπιαν μηχανικά δύο γουλιές και επέστρεψαν χωρίς ανταλλαγή λέξης σε αυτό που ήξεραν να κάνουν πιο καλά από όλα. Το ζητούμενο ήταν να μην μιλήσουν μεταξύ τους. Νομίζω τα είχαν καταφέρει.
Κανείς και τίποτα δε θα μπορούσε να μπει ανάμεσά τους. Ποιος μίλησε για το ζευγάρι; Ανάμεσα στην εφημερίδα και τον άνδρα φυσικά. Με τρόμαζε το γεγονός πως δεν κοιτάζονταν καν. Σκέφτηκα μήπως είχαν τσακωθεί πριν από μία ώρα όμως τα πρόσωπά τους ήταν γαλήνια. Δεν ήθελαν απλώς να απευθυνθούν ο ένας στον άλλο. Ούτε φωνήεν δεν βγήκε από το στόμα τους. Δεν ήταν μεγαλύτεροι από 35 ετών.
Η εικόνα με τάραξε όμως έπεισα τον εαυτό μου πως ήταν τσακωμένοι. Πόσο άδικο είχα δυστυχώς. Σας είπα, το νησί μικρό. Τους είδα στην παραλία, τους είδα στο φαγητό, τους είδα στο πότο, τους είδα και την επόμενη στο ίδιο μαγαζί για πρωινό.
Το μόνο που άλλαζε ήταν τα ρούχα, η εφημερίδα και το βιβλίο. Δύο άνθρωποι πλήρως αποξενωμένοι αν και ο ένας βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον άλλο.
Έβαλα το μυαλό μου να θυμηθεί. Σίγουρα τα είχα ξαναδεί όλα αυτά αν και τα υποκείμενα ήταν διαφορετικά. Η εικόνα του ζευγαριού στο νησί με τάραξε τόσο γιατί ήμουν σίγουρη πως η εικόνα αυτή είχε εντυπωθεί στη μνήμη μου. Πόσο αποκαρδιωτικό;
Οι δύο αυτοί άνθρωποι ήταν η αφορμή για να τεθεί το θέμα της απόστασης εντός της σχέσης. Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ζωντανή τη σπίθα που άναψε τον έρωτα; Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να μη γίνετε δύο ξένοι που κάποτε αγαπήθηκαν.
Ο Tolkien είχε πει πως ''Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.'' Κάποιος, κάπου κάποτε, κάτι παρεξήγεισαι. Δεν μπορώ να δεχθώ πως γνωρίζονται τόσο καλά που δεν χρειάζεται να επικοινωνούν έστω στοιχειωδώς.
Η γλώσσα της αγάπης για εμένα, που δεν είμαι και τέρας ρομαντισμού, περιλαμβάνει γράμματα και χειρονομίες. Η αγάπη δεν είναι μουγκή ακόμα κι αν έχουν περάσει χρόνια συμβίωσης, ακόμα κι αν ξέρεις τον άλλο όπως την παλάμη σου. Η αγάπη είναι έκφραση κι όχι τυπική συμβίωση.
Τα ζευγάρια που δεν επικοινωνούν είναι μέρος μίας τοξικής σχέσης, η οποία επειδή δεν περιλαμβάνει τσακωμούς και φωνές περνά απαρατήρητη και διαιωνίζεται μία κατάσταση ανάλατη, βουβή, κενή συναισθημάτων.
Εκδηλώστε την αγάπη και τη στοργή σας με λόγια ή με πράξεις σας. Ένα σ’ αγαπώ, ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά μπορούν να επικοινωνήσουν τα συναισθήματά σας με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό. Έρευνες δείχνουν ότι τα ζευγάρια που εκφράζουν και εκδηλώνουν τη στοργή τους ο ένας στον άλλον, μαλώνουν λιγότερο και απολαμβάνουν τη ζωή περισσότερο.
Φοβάμαι τις φράσεις ''Γιατί χαθήκαμε γαμώτο;'', ''Πότε γίναμε δυο ξένοι;'', "Γιατί μένουμε ακόμα μαζί''. Ακουμπά κάπου βαθιά μέσα μου αυτό το ζωές παράλληλες, ψυχές σε διάλυση.
Οι σχέσεις πρέπει να τελειώνουν όταν χάνεται το ουσιαστικό μαζί, όταν δεν υπάρχει επικοινωνία κυριολεκτική και μεταφορική, όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί γιατί έτσι έμαθαν να ζουν, γιατί έτσι συνήθισαν.
Η εικόνα δύο νέων ανθρώπων με εφημερίδα και περιοδικό στα χέρια κρούει το κώδωνα του κινδύνου, το καμπανάκι της λήξης.
Οι σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που κινούνται, εξελίσσονται, αναπροσαρμόζονται και κάποτε μπορεί και να πεθάνουν. Όταν συμβεί αυτό το τελευταίο πρέπει να είσαι εκεί για να το καταλάβεις. Πρέπει να είσαι έτοιμη να το αναγνωρίσεις και να το επιλύσεις.
Το πολύ μαζί σκοτώνει; Το μακριά κι αγαπημένοι ισχύει; Δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι θα με συνέφερε να επιλέξω. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν η απόλυτη επικοινωνία μετατρέπεται σε πλήρη αποξένωση η ερμηνεία δεν περιλαμβάνει το δυο ψυχές σε ένα σώμα.
Όταν το βιβλίο είναι πιο σημαντικό από τον σύντροφό σου η σχέση δεν πάει διακοπές, απλώς δεν πάει καλά.
0 σχόλια: