Το χαμόγελο ηττάται από τη μελαγχολία στη μουσική. Μεγάλη απήχηση έχουν ταμελαγχολικά τραγούδια όπως έχουν αποδείξει η ιστορία και οι «σελίδες» της ψυχοσύνθεσης. Στη μάχη με τους εύθυμους ήχους η διαφορά είναι συχνά αισθητή, ενώ τόσο το βαθύτερο νόημα, όσο και η «ουσία» που εκρήγνυται μέσα απόμελαγχολικά ακούσματα, τα τοποθετούν στην κορυφή της προτιμησιακής πυραμίδας με το χρόνο να είναι σύμμαχός τους.
Ωστόσο, την άποψή αυτή έρχεται να προσγειώσει η επιτυχία του τραγουδιού του Φάρελ Ουίλιαμς, «Happy», που εξελίσσεται σε hit, ενώ έχει χτυπήσει πρωτιά σε 23 χώρες. Διαθέτει κάτι το σπάνιο, τραβά με την εύθυμη μελωδία του, και ξεχωρίζει χωρίς να ενέχει κάποιο βαθύτερο νόημα.
Μπορεί το «Happy» να έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία, τα περισσότερα, όμως, από τα εννιά πιο διάσημα τραγούδια της ιστορίας φλερτάρουν με τη μελαγχολία εάν όχι με τη θλίψη και την απόγνωση.
Χαρακτηριστικά, το «White Christmas» του Μπινγκ Κρόσμπι, το «Candle in the Wind» του Έλτον Τζον, το «I Will Always Love You» της Γουίτνεϊ Χιούστον, το «My Heart Will Go On» της Σελίν Ντιόν, «πουλούν» μέχρι σήμερα .
Μπορεί το «Happy» να έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία, τα περισσότερα, όμως, από τα εννιά πιο διάσημα τραγούδια της ιστορίας φλερτάρουν με τη μελαγχολία εάν όχι με τη θλίψη και την απόγνωση.
Χαρακτηριστικά, το «White Christmas» του Μπινγκ Κρόσμπι, το «Candle in the Wind» του Έλτον Τζον, το «I Will Always Love You» της Γουίτνεϊ Χιούστον, το «My Heart Will Go On» της Σελίν Ντιόν, «πουλούν» μέχρι σήμερα .
Το θέμα λοιπόν είναι εάν το τραγούδι του Ουίλιαμς, «Happy», είναι μια παροδική επιτυχία ή εάν θα ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων.
Συνήθως τα τραγούδια που «ζωγραφίζουν» χαμόγελα στα πρόσωπα τείνουν να έχουν τη μικρότερη διάρκεια, όπως συνέβη με το «Don’t Worry Be Happy» του Μπομπ ΜακΦέριν, που ενώ σημείωσε πάταγο το 1988 αποσπώντας τρία βραβεία Grammy, νικήθηκε από τον χρόνο.
Διαγνωστικά έχουν δείξει πως προτιμώνται οι ήχοι που ραγίζουν την καρδιά, ενώ το πιο πρόσφατο μελαγχολικό τραγούδι που απογειώθηκε χωρίς να «κοιτάξει» ηλικία και γενιά ήταν εκείνο της Αντέλ το «Rolling in the Deep» (2010).
Σύμφωνα με περσινή ψυχολογική έρευνα, η μελαγχολική μουσική ενέχει κάτι το αντιφατικό, καθώς βοηθά τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα. Στη ψυχοσύνθεση εγκολπώνονταιρομαντικά και λιγότερο τραγικά συναισθήματα. Τα τραγούδια αυτά λειτουργούν ως συναισθηματικοί αιματοδότες με συνοδό την αμφιθυμία.
Ο βαθμός της λύπης που περιέχεται στα καταθλιπτικά τραγούδια ανασύρει εμπειρίες, ενώ εκρήγνυνται καθαρτικά συστατικά, όπως δάκρυα, ρίγη, δυνατό καρδιοχτύπημα.
Το ερώτημα που εγείρεται, όμως, είναι εάν οι δέκτες του λυπητερού τραγουδιού συνδέονται με τη μελαγχολία ή με κάτι πιο περίπλοκο συναισθηματικά.
Πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου ΜακΓκιλ στον Καναδά έδειξε πως η συναισθηματικά φορτισμένη μουσική, ανεξάρτητα από το εάν είναι εύθυμη ή μελαγχολική, διεγείρει το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φαγητό, το σεξ και τα ναρκωτικά.
Παράλληλα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι ηχητικοί δέκτες ανταποκρίνονται με μεγαλύτερη θέρμη στην περιπλοκότητα, που πρόκειται για έναν συναισθηματικό «βυθό» εμπλουτισμένο από έξυπνες ενορχηστρώσεις κινούμενες μεταξύ έντασης και απελευθέρωσης, ενώ γεννούν εκπλήξεις.
Δεδομένου ότι η μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη και καταπραΰνει την κατάθλιψη, τα μελαγχολικά τραγούδια λειτουργούν ως μια μορφή κάθαρσης, καθώς φέρνουν στην επιφάνεια στιγμιότυπα, αλλά και θλιβερές αναμνήσεις που ομοιοπαθητικά «πολεμούν» την κατάθλιψη.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Μαίου 2014
0 σχόλια: