Σκηνοθεσία πραγματικά για βραβείο, στην υπηρεσία ενός αληθοφανούς οικογενειακού δράματος στην Αθήνα της κρίσης, που διεκπεραιώνεται μέσα από στιλιζαρισμένο διάλογο και συναισθηματική αποστασιοποίηση μεταξύ των εμπλεκομένων.
Καθώς το γκρο-πλαν δείχνει το χερούλι της πόρτας να ανοίγει, εισάγοντάς μας σε ολιγοπρόσωπο, οικογενειακό και κάπως αποστειρωμένο πάρτι-στο-διαμέρισμα, η λευκοντυμένη κοπελούδα που μόλις έχει σβήσει τα 11 κεράκια της τούρτας βγαίνει στο μπαλκόνι, καβαλάει το κάγκελο, και πηδάει στο κενό…
Ο θάνατός της θα αναστατώσει (κάπως) τα μέλη της δυσερμήνευτης μεσοαστικής οικογένειάς της, η οποία αποτελείται: από έναν 50άρη άντρα (Πάνου), μια συνομήλικη, αλλά σαφώς πιο κακοζωισμένη συνομήλικη γυναίκα (Πιττακή), μια νεαρή (20-κάτι, ίσως), την Ελένη (Ρουσσινού), που είναι κόρη της μεγαλύτερης και είναι και έγκυος, όπως μαθαίνουμε, από μια άλλη κοπελίτσα, τη Μυρτώ (Τουμάση), γύρω στα 14, κι από δυο πιο μικρά παιδάκια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.
Όλοι λειτουργούν αλληλοϋποστηρικτικά και πολύ πειθαρχημένα μέσα σε ένα σπίτι όπου οι πλουσιοπάροχες αγορές από το σουπερμάρκετ υπονοούν μια σχετική οικονομική άνεση, ενώ επισήμως, κανείς δε δουλεύει…
Οι δε δεσμοί αίματος που συνδέουν όλα τα παραπάνω πρόσωπα μεταξύ τους εγκαθιδρύονται σταδιακά. Ποιος είναι γονιός, ποιος παππούς, ποιος είναι ο δυνάστης και ποιος ο θύτης-παρατηρητής; Και εν τέλει, ποιο είναι το ζοφερό οικογενειακό μυστικό που «έσπρωξε» τη μικρή αυτόχειρα να αυτοκτονήσει;
Ο τρόπος που σενάριο και σκηνοθεσία απαντούν σε όλα αυτά –προσθέτοντας ένα νέο κομμάτι τη φορά στο πάζλ που θα απεικονίσει τελεσίδικα την ασύλληπτη ομερτά που επικρατεί, χρόνια τώρα, μέσα σε αυτό το νοσηρά αυθύπαρκτο σπιτικό– είναι στέρεα κι εμπνευσμένα δομημένος. Σιγά-σιγά, οι μάσκες θα πέσουν, οι τελετουργίες μεταξύ του πάτερ-φαμίλια και των θηλυκών θα αποκτήσουν νόημα, το σπυρί θα σπάσει άγαρμπα… Και η λύση θα δοθεί, ακόμη μια φορά, από ένα γκρο-πλαν πόρτας, που αυτή τη φορά κλείνει. Και μάλιστα, κλειδώνει.
Πρόκειται οφθαλμοφανώς για τρομερά δουλεμένη σκηνοθεσία –υπάρχουν γωνίες και πλάνα τόσο καλοζυγισμένης ομορφιάς που εύκολα πηγαινοέρχονται μεταξύ πίνακα του Εντ Χόπερ και γραφιστικής σχεδιαστικής αφρόκρεμας.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών μεταφέρουν αποτελεσματικά την αίσθηση του βρόχου που ακόμη μια φορά σφίγγει τα μέλη μιας σεπτής νεοελληνικής οικογένειας. Το σενάριο είναι στιβαρό, όσο κι αν οι διάλογοι προκρίνουν μια κάποια «λανθιμική» αποστασιοποίηση. Αλήθεια, ισχύει όλη αυτή η παραφιλολογία για το «αλλόκοτο νεοελληνικό σινεμά» που φτιάχνει, λέει, ταινίες ψιλοΐδιες μεταξύ τους και περιστρέφονται μονίμως γύρω από μια λιγομίλητη και ψυχαναγκαστικά σαλεμένη διαπροσωπική πραγματικότητα; Κοντολογίς, θυμίζει «Κυνόδοντα» και Λάνθιμο; Όχι, είναι η απάντηση.
Από την άλλη, είναι βέβαιο πως η κλειστοφοβική αίσθηση μέσα στις αγκάλες της οικογένειας και το στιλιζάρισμα στη διάδραση των χαρακτήρων, σίγουρα ανήκει στην ίδια κινηματογραφική σχολή.
Ημερομηνία δημοσίευσης : 10 Νοε 2013
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
0 σχόλια: