Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Machete Η Επιστροφή

Ο μεξικανός τιμωρός ξαναβγαίνει στην b-movie έπαλξή του για λογαριασμό κοτζάμ προέδρου των ΗΠΑ, η Lady Gaga κάνει το σινεματικό ντεμπούτο της, αλλά το καλαμπούρι έχει αρχίσει να ξεφτίζει…

Το καλτ, για να μπορέσει να λειτουργήσει και να ανθίσει, προϋποθέτει την προτέρα γνώση. Την εκ προοιμίου πληροφόρηση. Τα ντεσού και τα παραλειπόμενα να τα παίζεις στα δάχτυλα, δηλαδή. Κοντολογίς, για να χαρείς (όσο χαρείς, τέλος πάντων) αυτή τη δεύτερη συνέχεια της αυτοσαρκαστικής παρωδίας με ήρωα τον τραχύ, ολιγόλογο και απέθαντο Μασέτι (ή Ματσέτε, επί το μεξικανικότερο), καλό είναι να ξέρεις ότι όλα ξεκίνησαν από τη σπονδυλωτή παρωδία τρόμου «Grindhouse» του 2007 (που συνυπέγραφαν, μεταξύ άλλων, ο Ροντρίγκεζ κι ο Ταραντίνο), όπου και πρωτοέκανε την εμφάνισή του ο Ματσέτε Κορτέζ.

Ένας σκληροτράχηλος πρώην μπάτσος εκ Μεξικού που αγαπάει τις ωραίες γυναίκες, τα ελάχιστα δυνατά λόγια και, πρωτίστως, την κοφτερή ματσέτα, με την οποία ξεκάνει τους κακούς. Κατά κανόνα, αποκεφαλίζοντάς τους, γκροτέσκα και τελεσίδικα... Δε βλάπτει, επίσης, να ξέρεις πως ο 69χρονος Ντάνι Τρέγιο, που υποδύεται αυτόν τον απίθανο ήρωα με το σκαμμένο δέρμα, το μακρύ (αραιό) μαλλί και τα άφθονα τατού, διετέλεσε στ’ αλήθεια ναρκομανής και φυλακόβιος, πριν ανακαλυφθεί από τον Κοντσαλόφσκι και μπει στον χώρο του κινηματογράφου καβάλα στο εξαιρετικό «Τρένο της μεγάλης φυγής» το 1985.

Τέλος πάντων, πίσω στο σημερινό φιλμικό δια ταύτα, ο Ματσέτε, τούτη τη φορά, προσεγγίζεται από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο, ένα τελειωμένο καθίκι με τη μορφή του Τσάρλι Σιν (μνημονεύεται στους τίτλους με το αληθινό του όνομα, Κάρλος Εστέβεζ), που βρίζει, κραδαίνει όπλα on national TV και μοιράζεται το προεδρικό κρεβάτι με τέσσερα γυμνά κορίτσια… Αποστολή του Ματσέτε, να βρει έναν παλαβό επαναστάτη συμπατριώτη του, ο οποίος απειλεί να αφανίσει με πυρηνικό πύραυλο τη Ουάσινγκτον. Αντάλλαγμα για τον Ματσέτε, μμμ, η αμερικανική υπηκοότητα… Κι ενώ ο ήρωάς μας καταδιώκεται από μια αγέλη αιμοδιψών ιερόδουλων (με προεξάρχουσα την τσατσά Δυσδαιμόνα της Βεργκάρα), αλλά και από τον Ελ Καμελεόν, τον… χαμαιλεοντικό κυνηγό επικηρυγμένων που παίρνει διαδοχικά τη μορφή του Γκούντινγκ Τζούνιορ, του Μπαντέρας, μα και της Gaga (εμφανίζεται στο γνωστό σεξοπαρανοημένο στιλ της), ανακαλύπτει πως πίσω από την πυρηνική απειλή κρύβεται ο μέγας βιομήχανος όπλων, κι εξίσου παρανοΐλας, Λούθερ Βοζ, τον οποίον υποδύεται με μπρίο ο Γκίμπσον.

Κοιτάξτε, η υπόθεση δεν έχει σημασία. Σημασία, υποτίθεται, έχουν τα γελάκια που βγάζουν οι κουλές ατάκες, οι ηρωικές απιθανότητες, η αναληθοφανής βία, και γενικά, όλο αυτό το ηθελημένα παρατραβηγμένο σκηνικό που παρωδεί ταινίες δράσης β’ διαλογής περασμένων δεκαετιών. Δεν είναι εντελώς για πέταμα η ταινία. Αλλά, παρά το ότι το τρίτο «Ματσέτε» είναι ήδη στα σκαριά, το αστειάκι έχει ήδη χάσει την αψάδα και φρεσκάδα του…