Τι βλέπαμε πριν αδειάσουν τα ταμεία της ελληνικής τηλεόρασης; Τι έκλειναν τα κανάλια για την primetime βραδινή τους ζώνη πριν την καταλάβουν τα τούρκικα σήριαλ;
Με ποια πρόσωπα μεγαλώσαμε, ποιες σειρές μας σημάδεψαν, ποιες παραγωγές άφησαν εποχή και ποιες τηλεοπτικές συνήθειες νοσταλγούμε; Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης στις 21 Νοεμβρίου, οι συντακτικες ομάδες τουCosmo.gr και του Oneman.gr κάνουν ζάπινγκ στην παλιά καλή ελληνική τηλεόραση, στην εποχή πριν αναγκαστούμε να αφήσουμε το τηλεκοντρόλ σε μόνιμη βάση στο mute.
Έχει να γελάσει από τα 90s ο Ηλίας Αναστασιάδης
Δε γέλασα με το 'Παρά Πέντε'. Κατάλαβα ποιο ήταν το αστείο, αλλά δεν. Και μόνο που κοιτώντας πίσω στα 00's για να σκεφτώ ελληνικά κωμικά σήριαλ άξια αναφοράς, αρχίζω και τελειώνω με το 'Παρά Πέντε', υπάρχει πρόβλημα. Καλά, για τα τελευταία χρόνια έχω μόνο Μουρμούρα (#diplis). Το θέμα είναι πού πήγε η διάνοια των 90's. Πού πήγαν οι άνθρωποι πίσω από τους 'Απαράδεκτους', τους 'Αυθαίρετους', τους 'Μεν και τους Δεν', το 'Ρετιρέ' βρε αδερφέ, της 'Ελλάδος τα Παιδιά'; Τι έγινε; Πώς δικαιολογείται αυτό το κενό;
Πόσο σαχλό αστείο να αντέξει ο Έλληνας τηλεθεατής σήμερα; ΟΚ, γελάω δύσκολα. Πχ. δεν γελάω με το 'Modern Family', δεν γελάω με το 'How I Met Your Mother', ούτε με το 'Big Bang Theory', αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι οι γραφιάδες των 90's ελληνικών κωμικών σειρών ήταν απλά αξεπέραστοι;
Είναι δυνατόν να είχαμε περισσότερο χιούμορ πριν 20 χρόνια;
Η Κινηματογραφική Λέσχη του λείπει του Στέλιου Αρτεμάκη
Ακούγεται κάπως αλλά είναι η αλήθεια. Το μεγαλύτερο μέρος των zeroes το πέρασα χωρίς τηλεόραση. Είδα θέατρο, είδα ταινίες, πήγα σε πολλές συναυλίες αλλά από τηλεόραση αναλφάβητος. Έχασα 'Παρα Πέντε', 'Πενηντα Πενήντα', ειδήσεις, Κοκκινόπουλο. Eurovision, Ολυμπιακούς. Αν και χρειάστηκα εντατικά για να καλύψω τα κενά, δεν μετανοιώνω. Αν υπήρχε η δυνατότητα, (δεν υπάρχει λόγω δουλειάς) πάλι τα ίδια θα έκανα. Και να σου πω, το μόνο που μου λείπει είναι εκείνα τα βράδια Παρασκευής που η Κινηματογραφική Λέσχη έδειχνε και καμιά ταινία της προκοπής. Αφιέρωματα στον Κεν Λοουτς, στους Ιρανούς σκηνοθέτες, στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο. Στην εποχή του downloading των blockbusters ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο για όποιον δεν παρακολουθούσε τα κινηματογραφικά από κοντά. Μηδέν προσπάθεια. Ανοιγες την τηλεόραση Παρασκευή βράδυ, έπαιρνες σουβλάκια και δώστου. Αυτά ναι, τα νοσταλγώ. Την καλή ΕΡΤ δηλαδή.
Τηλεπαιχνίδια γνώσης έβλεπε φανατικά η Δέσποινα Δημά
Πάνε τα παιχνίδια γνώσης. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Χάθηκαν οι ερωτήσεις περί παντός επιστητού και η χρηματική επιβράβευση της σωστής απάντησης. Σίγουρα λείπουν τα χρήματα. Λείπει και η γνώση; Ρητορικό το ερώτημα. Πού είναι ο Σπύρος Παπαδόπουλος με το "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος"; Χάθηκε στη δίνη της κρίσης και η λατρεμένη Έλενα Ακρίτα με τον "Αδύναμο Κρίκο" και τη χολή της. Το "Money Drop"; Το θυμάστε; Γρηγόρης Αρναούτογλου και το χρήμα να ρέει. Ο Γιώργος Λιάγκας και το "Fifty-Fifty" γέμιζαν κάτι μεσημέρια μας. Ακόμα και το "Ποιος είναι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο" θα έβλεπα μέσα σε αυτή την τηλεοπτική ανυδρία. Περνούσε ευχάριστα η ώρα, σου έμενε και κάτι.
Το ίδιο είναι να βλέπεις τον Σουλτάν Σουλειμάν Χαν και το ίδιο το Σπύρο Παπαδόπουλο να ενεργοποιεί τη βοήθεια του κοινού;
"Aστυνομικό αγνοείται" παρατηρεί η Κάλλια Καστάνη
Εντάξει. Πριν απ’όλα να σας πω πως είμαι ο άνθρωπος που αναρωτήθηκε στα σοβαρά "ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ". Που είδε το φινάλε των "Ιερόσυλων" (σε πρώτη προβολή!) και που θεωρούσε πως το φωσκολικό "Χορστ Ρίχτερ" είναι ένα όνομα φυσιολογικό, το οποίο, γενικώς, απαντάται στην ελληνική επικράτεια. Και που, επίσης, πιστεύει πως το «Χαρά αγνοείται» ήταν ίσως ένα από τα καλύτερα ελληνικά σήριαλ ever. Κύριε πρόεδρε, κύριοι δικαστές, κύριοι ένορκοι, αυτό μου εμένα μου λείπει από την ελληνική τηλεόραση (κενό που δεν καλύπτει ούτε το Ringer, oύτε το Killing, ούτε τo Shield και τα re-runs του Ηomeland, το οποίοι έτσι κι αλλιώς σέρνεται στον τρίτο κύκλο, να τα λέμε κι αυτά…), είναι ένα ωραίο, χορταστικό, αστυνομικό "ποιος -το- ΄κανε" σήριαλ, στην παράδοση των κλασικών του Μαρή, ή του -εξαιρετικού- Μάρκαρη. Ο Μπέκας και ο Χαρίτος, οι θύτες και τα θύματα, οι αθώοι, οι μανιακοί δολοφόνοι και ξεστρατισμένοι αλήτες. Αυτοί που παραβαίνουν την "10 εντολή" και ακολουθούν "Ίχνη" για να βρεθούν πάλι μες στον ίδιο "Κόκκινο κύκλο" - τη γραμμή που χαράζει το αίμα. Κοκκινόπουλος και ξερό ψωμί λέμε…
Του λείπουν τα γέλια μιας καλής ελληνικής κωμωδίας του Μάνου Μίχαλου
Το "ελληνικής" που αναφέρω στον τίτλο μου, δεν το λέω τυχαία και δεν το λέω με χαλαρότητα. Δεν θέλω ούτε ιδέα από έξω που θα έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ούτε κακέκτυπα του παρελθόντος, ούτε απλήρωτους ηθοποιούς που παίζουν με το ζόρι και φαίνεται, ούτε ταλέντα της υποκριτικής που πριν καμιά 10αρια χρόνια θα τους απαγόρευαν ακόμη και το να ανοίξουν την τηλεόραση, όχι να εμφανιστούν σε αυτήν. Προσπαθώ να θυμηθώ μια καλή κωμική σειρά και μετά το '50-50' και το 'Παρά Πέντε' δεν μου έρχεται τίποτα. Πριν από αυτές μου έρχονται πολλές και καλύτερες από τις συγκεκριμένες δύο που καθόρισαν το είδος από το 2005 και μετά.
Ναι, ξέρω, δεν υπάρχουν λεφτά για παραγωγές αλλά φαίνεται να υπάρχουν λεφτά για όλα τα late night shows του κόσμου (και τις αντιγραφές τους εννοώ). Γίναμε Λέτερμαν, κάτι βλάχοι στην άκρη της Μεσογείου και γεμίζουμε το πρόγραμμα της τηλεόρασης με όλα αυτά που κάποτε θα έπαιζαν σε σατιρικές εκπομπές και θα γελάγαμε τις χαμένες τηλεοπτικές Δευτέρες, που λέει και ο Χατζηιωάννου.
Συγνώμη, αλλά προσωπικά η ελληνική τηλεόραση με έμαθε από μικρό να γελάω. Ούτε να χορεύω, ούτε να μαγειρεύω, ούτε να λέω ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι, καθισμένος σε ένα πάνελ για να περάσει η ώρα.
Τα αθλητικά της ΕΡΤ της λείπουν της Έλενα Μπουζαλά
Γενικά, δεν έχω απαιτήσεις από την τηλεόραση. Δεν έβλεπα ποτέ κάτι φανατικά. Όταν είμαι σπίτι και αν δεν κάνω κάτι άλλο, ανοίγω την τηλεόραση να δω τι παίζει. Είτε χαζεύω ενημερωτικά (λόγω δουλειάς), είτε βλέπω κάτι που μου αρέσει. Δεν με νοιάζει να το ξαναδώ. Κάνω κυρίως ζάπινγκ. Αυτό που μπορώ να πω ότι μου λείπει είναι τα αθλητικά της ΕΡΤ. Το ξέρω ότι είχαν ατέλειες και πολλές φορές 'δημόσια και κρατική" κάλυψη και παρουσίαση, ολίγον πτωχή, όταν όμως προσπάθησε να γίνει ανταγωνιστική (στα αθλητικά πάντα), την κράξαμε πώς κάνει έξοδα. Μου άρεσε που είχε παραδοσιακά αγώνες στίβου, μου άρεσε που είχε Roland Garros, όταν μόνο η ΕΤ1 είχε αγώνες ρυθμικής γυμναστικής και ενόργανης, όταν είχε κάτι που όλοι οι άλλοι το σνόμπαραν, λέγοντας "μα ποιος ασχολείται με το βόλεϊ;". Μου άρεσε όταν είχε μόνο η ΕΡΤ "αθλητική Κυριακή". Λυπάμαι που έκλεισε έτσι άδοξα η ΕΡΤ, λυπάμαι διότι (στα αθλητικά πάντα) μπορούσε να δείχνει και να κάνει περισσότερα πράγματα.
Ωραία η εποχή που γύριζε την Ελλάδα, με τα "Γυρίσματα", αναπολεί η Ιωάννα Παχούλη
Τα "Γυρίσματα" στο ΣΚΑΪ ήταν οικογενειακή υπόθεση. Καθόμασταν όλοι μαζί, συνήθως πριν από το φαγητό της Κυριακής, παρακολουθώντας με μεγάλη προσήλωση τους προορισμούς που εξερευνούσε μη εκπομπή. Χωριουδάκια που μέχρι τότε αγνοούσα την ύπαρξή τους, τουριστικές και παραδοσιακές περιοχές που κάποτε είχα επισκεφτεί, αλλά, τελικά, δεν είχα δει και τόσα πολλά ("Μα καλά, πού ήταν αυτό και δεν πήγαμε;" λέγαμε με ένα στόμα μια φωνή με την μητέρα μου) και όμορφα ρεπορτάζ στις Χώρες των ωραιότερων νησιών της Ελλάδας , τα οποία, όχι μόνο μας ταξίδευαν νοητά, αλλά μας γέμιζαν και ενδιαφέρουσες γνώσεις για την ιστορία του τόπου. "Πίναμε" τον ελληνικό μας με τον κύριο Πέτρο από τα Ακτούντα της Κρήτης και "δοκιμάζαμε" τα παραδοσιακά λουκούμια της Σύρου από την κυρία Ζαχάρω. Ίσως αυτή η εκπομπή, με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τα ταξίδια, ενώ το κόψιμό της ήταν ένας (ακόμη) λόγος που σχεδόν σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση.
Τι απέγιναν τα απολαυστικά ερωτικά τρίγωνα αναρωτιέται η Μαριλού Ρεπαπή
Όταν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε αριστουργηματικές σειρές όπως το 'Breaking Bad', τις ελληνικές μόνο ως ένοχη απόλαυση μπορώ να τις εντάξω στη δική μου ζωή. Γι’ αυτό, ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν έχω χάσει ούτε μισό επεισόδιο από τις σειρές του Παπακαλιάτη. Μου λείπει όλη αυτή η σεξουαλική ίντριγκα, τα μαύρα φόντα με τον λατρεμένο της κάμερας και εφηβικό μου πόθο Χριστόφορο να αμπελοφιλοσοφεί καπνίζοντας, τα ντηζαϊνάτα σπίτια που με απενοχοποιούν ως τηλεθεάτρια, τα γκέι φιλιά που σοκάρουν τους γκέι των μεσημεριανών πάνελ και οι ατάκες που δεν πιστεύεις ότι ακούστηκαν όπως το "όχι μέσα" της Βίκυς Παπαδοπούλου στο "Δυο Μέρες Μόνο" την ώρα που ο Χριστόφορος την έχει κολλημένη στον τοίχο και ετοιμάζεται να φτάσει στην κορύφωση. Η τηλεοπτική βάση αυτού μπήκε με την Αναστασία, όπου το τρίγωνο Αλικάκη-Κούρκουλος-Χατζησάββας έκανε την αρχή για να υπάρξει η απάντηση του Παππά-Ζούνη-Παπακαλιάτης και να κάνει την τηλεθεάτρια να ξεπεράσει δια παντός τα ξενόφερτα τρίγωνα τύπου Ριτζ-Μπρουκ-Έρικ, μιας και τα δικά μας ήταν αρκετά πιο άρρωστα και με λεκτικές και κυριολεκτικές ζεμπεκιές που μόνο η ελληνάρα τηλεθεάτρια βιώνει σωστά.
Κάτι λείπει... κάτι λείπει... κάτι λείπει... Ααα ναι, οι καλοί παρουσιαστές, λέει η Νίκη Χάγια
Τηλεόραση χωρίς καλούς παρουσιαστές, μελομακάρονα χωρίς μέλι. Θα το θέσω πιο απλά. Γίνεται ένα πάρτι να είναι καταπληκτικό, αξέχαστο, ανεπανάληπτο αν δεν υπάρχει ένας οικοδεσπότης με τσαγανό; Που να το πιστεύει; Που να είναι έξυπνος; Που να είναι η ψυχή του πάρτι; Ε όχι κυρίες μου, δεν γίνεται. Αυτό μου λείπει, λοιπόν, από την τηλεόραση:
οι παρουσιαστές που γράφουν ιστορία, που έπαιζαν τους καλεσμένους στα δάχτυλά τους, που πέταγαν ατάκες που έγραφαν ιστορία, που ήξεραν να παίρνουν συνεντεύξεις και που η λέξη show ήταν πολύ λίγη για να τους χαρακτηρίσει.
Του λείπουν οι τηλεοπτικές Δευτέρες του Χρήστου Χατζηιωάννου
Κάποτε τα Σάββατα έβγαιναν όλοι, τις Πέμπτες εκείνοι που ήξεραν και τις Δευτέρες έμενες σπίτι να δεις σειρές. Με την οικογένειά σου, τους φίλους σου την κοπέλα σου. Οι Δευτέρες ήταν ιερές στο δικό μου σπίτι. Και απ' όσο θυμάμαι και στα σπίτια όλων των φίλων μου και των γνωστών μου. Είτε γιατί έπαιζε μία σειρά του Χριστόφορου (σκέτο νομίζω πλέον σαν τα Βασίλης και Σάκης) είτε γιατί έπαιζε μία από τις κωμωδίες που παράγονταν σε αφθονία. Σε μία χώρα που σε άλλους τομείς υστερούσε και θα υστερεί, η τηλεοπτική βιομηχανία δούλευε ρολόι. Κι ακόμα κι αν έβγαζε τηλεοπτικά σκουπίδια τις Κυριακές το βράδυ, τις Δευτέρες σε αποζημίωνε με παραγωγές που λησμονούμε. Κάποτε τις Δευτέρες τις αφιέρωνα στο 'Κλείσε τα Μάτια', το 'Δύο Ξένοι', το 'Είσαι το Ταίρι μου'. Τώρα τις αφιερώνω στο 'Homeland', το 'Game of Thrones', το 'Newsroom', το 'Downton Abbey'. Θα έλεγες ότι η ποιοτική αναβάθμιση είναι τεράστια. Αλλά δεν μου λείπει η ποιοτική τηλεόραση. Μου λείπει η Δευτέρα που πέρναγα παρέα με το Mega και τον ΑΝΤ1.
Την εποχή που όλοι είχαν κοινές παραστάσεις νοσταλγεί η Εύη Χουρσανίδη
Απελπισία. Σκέτη απελπισία. Είναι τόσες οι φορές που έχω νιώσει ντροπή βλέποντας τηλεόραση που έχω αποφασίσει οριστικά να μην την ξανανοίξω. Κάκιστα ρεπορτάζ, φτωχές παραγωγές, lifestyle εκπομπές που νιώθεις ότι απευθύνονται σε καθυστερημένους, ατάλαντοι παρουσιαστές, κρύο χιούμορ, επαναλήψεις ανέμπνευστων σήριαλ, ατέλειωτη ανυπόφορη βαρεμάρα. Μου λείπουν πολλά: οι ξένες ταινίες της Κυριακής, οι κωμωδίες επιπέδου 'Δυο Ξένοι', οι δραματικές επιπέδου 'Να με προσέχεις', τα τηλεπαιχνίδια, ακόμα και το 'X Factor', ακόμα και το 'Next Top Model'. Κυρίως γιατί μου λείπει η εποχή που η τηλεόραση ήταν σημείο αναφοράς. Ήμασταν όλοι δέκτες της ίδιας κουλτούρας, τη σχολιάζαμε, την αναλύαμε, την απορροφούσαμε και βρισκόμασταν πάνω-κάτω στο ίδιο μήκος κύματος. Πλέον, κάθε νοικοκυριό βλέπει τα δικά του: συνδρομητικά κανάλια, κατεβασμένες σειρές και ταινίες, μίνι-σειρές, ξένα ριάλιτι, ξένα tv shows... Eμείς τουλάχιστον ξέρουμε ότι μεγαλώσαμε με Δήμητρα Παπαδοπούλου, Παπακαλιάτη και Ρήγα-Αποστόλου. Η νέα γενιά, απ'την άλλη χωρίζεται σε εκείνους που πέρασαν την εφηβεία τους με Σουλεϊμάν και Fatmagul κι εκείνους που γαλουχήθηκαν με αμερικάνικο χιούμορ. Τι τεράστιο χάσμα.
Ημερομηνία δημοσίευσης : 27 Νοε 2013
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
.jpg)
0 σχόλια: