Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Τι είπε ο ποιητής

Πόσο αληθινό φαίνεται στο σήμερα το ποίημα του Γιώργου Σουρή!!!

Αξίζει να το διαβάσετε για να καταλάβετε!!!

Hταν τυπωμένο σε λευκό χαρτί, πλαστικοποιημένο και κολλημένο στο μπροστινό κάθισμα, δίπλα στη θέση του οδηγού. Σε κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια. Δεν σου άφηνε επιλογή. Έπρεπε να το διαβάσεις. Το όνομα που αναγραφόταν στην πρώτη σειρά κάτι μου θύμιζε, κάποιος τον είχε αναφέρει σε κάποιο αμφιθέατρο όταν ακόμα σπούδαζα και πίστευα ότι η πολιτική ήταν ένα όχημα το οποίο ακολουθούσε τις κατευθυντήριες του εκάστοτε οδηγού.

Τελικά αποδείχθηκε όχημα μεν, το οποίο όμως κινείται με κεκτημένη ταχύτητα, από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και εφεξής. Σαν τραίνο-φάντασμα που δεν σταματάει. Οι φιλόδοξοι επιβάτες πηδούν για να ανεβούν. Και θα πρέπει να ξαναπηδήσουν για να κατεβούν.

Το οποίο όμως αποδεικνύεται πιο δύσκολο. Κιοτεύουν! Κι έτσι γαντζώνονται από τις καρέκλες που έχουν καταλάβει -δυο τρεις ο καθένας- και το αναβάλλουν. Αυτά σκεφτόμουν τότε! Και τώρα τα ίδια σκέφτομαι, διανθισμένα με τα πολλά άλλα που ακολούθησαν από τότε: το limit up και το limit down –που ακόμα δεν έχει φτάσει πάτο- του δείκτη του ελληνικού χρηματιστηρίου, τον οργασμό δημιουργικής ανάπτυξης τους μήνες πριν την Ολυμπιάδα (που σε κάποιους χάρισε βίλες με πισίνες και σε όλους τους υπόλοιπους -για να μην παραπονιούνται- το μετρό), τα «λεφτά» που «υπάρχουν», το άνοιγμα του άδειου κρατικού σεντουκιού και η kinder- έκπληξη όταν ανακάλυψαν ότι τελικά λεφτά δεν υπάρχουν, τα διαγγέλματα από το Καστελλόριζο, η ελεύθερη πτώση στην οποία αναγκαστήκαμε βίαια με μια κλωτσιά στην πλάτη πριν προλάβουμε να δέσουμε το αλεξίπτωτο.

Το όνομα που αναγραφόταν στην «προκήρυξη» που είχε αναρτήσει ο οδηγός του ταξί το οποίο πήρα προχθές στο πίσω μέρος της θέσης του συνοδηγού ήταν αυτό του «σύγχρονου Αριστοφάνη» όπως τον είχαν χαρακτηρίσει, του ποιητή Γεωργίου Σουρή. Όταν λέξεις γραμμένες εκατό χρόνια νωρίτερα περιγράφουν την Ελλάδα του σήμερα, τότε τα «κακώς κείμενα» που περιγράφονται μάλλον μετατρέπονται σε παραδοσιακά προϊόντα με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. Π.Ο.Π. δηλαδή. Και ως γνωστόν «μετά το ποπ, δεν έχει stop». Για να μη χάνουμε και το χιούμορ μας.

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Πηγη