Κάπου εκεί είπα στον εαυτό μου: Αν περιμένω να είναι όλα τέλεια για να κάνω αυτό που με γεμίζει και να νιώσω ευτυχισμένη, θα γεράσω περιμένοντας.
Από τότε άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τον εαυτό μου, όσα με κάνουν να χαμογελώ πιο συχνά και να νιώθω πιο «εγώ», με την καλή έννοια. Δεν έχω να σας δώσω κάποια μαγική συνταγή, μόνο μικρά κομμάτια, στιγμές, συνήθειες και σκέψεις που – αν τις ενώσω μεταξύ τους – σχηματίζουν κάτι που μοιάζει πολύ με ευτυχία.
Πάμε να τις δούμε λοιπόν.
- Το να λέω «όχι» χωρίς να απολογούμαι
Παλιά πίστευα πως το «όχι» είναι μια λέξη που πληγώνει, απορρίπτει και μπορεί εύκολα να χαλάσει σχέσεις. Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα πως κάθε φορά που δεν λέω «όχι» εκεί όπου πραγματικά το θέλω, είναι σαν να το λέω στις δικές μου επιθυμίες. Αυτό με τον καιρό με έκανε να θυμώνω με τον εαυτό μου και να χάνω την ενέργειά μου.
Υπάρχουν στιγμές που δεν έχω όρεξη να βγω και δεν θέλω να εξηγήσω τον λόγο. Τότε δεν χρειάζεται να ψάχνω δικαιολογίες, να λέω πως κουράστηκα ή πως έχω δουλειά. Αρκεί να εμπιστευτώ εκείνη τη μικρή εσωτερική φωνή μέσα μου και να νιώσω πως οι άνθρωποι γύρω μου μπορούν να με κατανοήσουν.
Το «όχι» είναι μια μορφή αυτοφροντίδας και μία ανάγκη για χώρο, χρόνο και ειλικρίνεια – χωρίς ενοχές και χωρίς απολογίες.
- Το να έχω ανθρώπους που με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων
Νιώθω ευτυχισμένη όταν γελάω με αυθόρμητα αστεία, από αυτά που σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο όλα τα προβλήματα. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ, εκείνους που μπορούν να ελαφρύνουν τη συζήτηση τη σωστή στιγμή με ένα σχόλιο ή μια αστεία ιστορία.
Λατρεύω τις στιγμές που γελάω με την ψυχή μου ή όταν ακούω και τους άλλους να γελούν. Οι άνθρωποι που με κάνουν να γελάω είναι, χωρίς υπερβολή, το πιο αποτελεσματικό «αντικαταθλιπτικό» που μπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του.
- Το να κάνω χώρο για μένα
Για χρόνια προσπαθούσα να είμαι καλή σε όλα: στην οικογένεια, στη δουλειά, στις σχέσεις. Έδινα τα περισσότερα κομμάτια του εαυτού μου στους άλλους και κρατούσα ελάχιστα για μένα. Προσπαθούσα να τα προλαβαίνω όλα, να είμαι διαθέσιμη, ευγενική και σωστή. Μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσα να πνίγομαι. Τότε κατάλαβα πως δεν γίνεται να ζω τη ζωή μου φορώντας τη στολή του «καλού παιδιού».
Τώρα προσπαθώ κάθε μέρα να βρίσκω λίγο χρόνο που να είναι μόνο δικός μου – έστω λίγα λεπτά για να μείνω σιωπηλή, να περπατήσω, να γράψω, να χορέψω, να σκεφτώ ή απλώς να μην κάνω τίποτα. Αυτές τις στιγμές θυμάμαι ποια είμαι, χωρίς τίτλους, ρόλους, υποχρεώσεις και πρέπει. Και τότε νιώθω πολύ ευτυχισμένη.
- Το να φροντίζω το σώμα μου χωρίς να το τιμωρώ
Για χρόνια έβλεπα το σώμα μου σαν κάτι που έπρεπε συνεχώς να διορθώνω. Κάθε του ατέλεια με βασάνιζε. Όμως, το σώμα μας δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνεται εμμονή για να αρέσουμε στους άλλους. Είναι ο χώρος όπου κατοικεί η ψυχή μας πάνω απ’ όλα και το μέσο με το οποίο κινούμαστε μέσα στον κόσμο.
Μαθαίνω να τρώω όταν το χρειάζομαι, για να του δώσω ενέργεια, δύναμη και χαρά. Γυμνάζομαι λίγο κάθε μέρα, όχι για να χτίσω κορμί, αλλά για να νιώθω το σώμα μου ζωντανό και πιο υγιές. Όταν φτάνει η νύχτα κι έχω καταφέρει να μην πέσω με τα μούτρα στο φαγητό ή να έχω κάνει αρκετά βήματα την ημέρα, νιώθω πως πειθάρχησα και αυτή η στιγμή με γεμίζει ευτυχία και ευγνωμοσύνη.
- Το να αφήνω πράγματα κι ανθρώπους
Δεν είναι εύκολο να αφήνεις πίσω ανθρώπους, πράγματα ή συνήθειες που κάποτε είχαν σημασία. Έμαθα όμως να ξεχωρίζω τι αξίζει να μένει και κάθε φορά που κάνω χώρο, νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που δεν μου δίνουν πια κάτι ουσιαστικό, αλλά και τα ρούχα που κρατούσα για συναισθηματικούς λόγους, τα ενθύμια από εποχές που δεν με εκφράζουν πια ή οι πεποιθήσεις που δεν με αντιπροσωπεύουν. Όλα αυτά με κρατούσαν δεμένη με μια εκδοχή του εαυτού μου που έχω πια ξεπεράσει.
Δεν χρειάζεται να θυμώνουμε με τους ανθρώπους ούτε να τους ξεγράφουμε για πάντα. Αρκεί να καταλαβαίνουμε πότε μια σχέση έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και να την αφήνουμε πίσω μας με ηρεμία. Η ευτυχία δεν βρίσκεται πάντα σε όσα κρατάμε, αλλά και σε εκείνα που μαθαίνουμε να αφήνουμε πίσω μας.
- Το να μην τα ξέρω όλα
Μία από τις πιο απελευθερωτικές φράσεις που έμαθα να λέω τελευταία είναι: «Δεν ξέρω. Πες μου να μάθω». Για χρόνια πίστευα πως έπρεπε να τα ξέρω όλα. Ευτυχώς, με τον καιρό κατάλαβα πως το να μην ξέρω τα πάντα σημαίνει ότι αξίζει να ζω και να μαθαίνω. Μέσα σε ένα «δεν ξέρω» υπάρχει η δυνατότητα να εξελίσσεσαι συνεχώς, να αλλάζεις και να δοκιμάζεις ξανά και ξανά.
- Το να δημιουργώ
Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να δημιουργείς. Δημιουργία είναι να φτιάχνεις ένα φαγητό με αγάπη, να διακοσμείς τον χώρο σου, να γράφεις κάτι που σε εκφράζει, να βάζεις λίγη φαντασία στη ρουτίνα σου.
Όταν γράφω, νιώθω πως παίρνω κάτι από τον κόσμο, το κάνω δικό μου και το επιστρέφω πίσω με το προσωπικό μου αποτύπωμα. Αυτή η διαδικασία για μένα είναι μια μορφή ευτυχίας.
- Το να σταματάω να συγκρίνω
Η σύγκριση δεν βοηθάει ποτέ. Αντίθετα, σε κάνει να χάνεις την αξία όσων έχεις και να εστιάζεις μόνο σε όσα σου λείπουν. Όσο περισσότερο συγκρίνεσαι, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να εκτιμήσεις τη δική σου πορεία.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο ωραίος ή πιο πετυχημένος. Όμως δεν ζει τη δική μου ζωή, δεν έχει τις δικές μου αγωνίες, τα δικά μου όνειρα και δεν έχει κάνει τη δική μου προσπάθεια. Όταν σταματάω να προβάλλω τις ελλείψεις μου πάνω στους άλλους, αρχίζω να αγαπώ ποια είμαι. Και τότε νιώθω πιο ήρεμη και πιο σίγουρη, χωρίς να το επιδιώκω.
- Το να πιστεύω στη δεύτερη ευκαιρία (και στην τρίτη και στην εκατοστή)
Κάποτε ήμουν πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Όταν έκανα κάποιο λάθος, το κουβαλούσα μέσα μου για μέρες, το ανέλυα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβω τι δεν είχα κάνει σωστά. Όσο περισσότερο με πίεζα, τόσο περισσότερο πίστευα πως έτσι θα γινόμουν πιο έξυπνη, όμως στην πραγματικότητα το μόνο που κατάφερνα ήταν να φοβάμαι περισσότερο μην αποτύχω.
Με τον καιρό έμαθα να χαλαρώνω, να συγχωρώ τα λάθη μου και να προσπαθώ χωρίς να με τιμωρώ. Η ζωή δεν ζητάει τελειότητα, αλλά την πρόθεση να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να συνεχίζουμε. Η ευτυχία δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ, αλλά να βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι και να μαθαίνεις κάτι κάθε φορά που πέφτεις.
- Το να νιώθω ευγνωμοσύνη
Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά η ευγνωμοσύνη κάνει τεράστια διαφορά στην ευτυχία μας. Τις μέρες που νιώθω απογοητευμένη, λέω «ευχαριστώ» για καθετί μικρό που ζω, από τον πρωινό καφέ, μέχρι την ώρα που κάνω μπάνιο πριν ξαπλώσω. Όσο πιο συχνά το κάνω αυτό κι αρκετά συνειδητά, τόσο πιο εύκολα βλέπω τι ωραία πράγματα έχω στη ζωή μου, αντί να σκέφτομαι τι μου λείπει. Κάπως έτσι, νιώθω πιο ήρεμη.
- Το να προσφέρω
Όταν βοηθώ, όταν αγαπώ ή όταν προσφέρω κάτι σε κάποιον, είτε είναι μια καλή κουβέντα, είτε μια μικρή πράξη καλοσύνης, αισθάνομαι ότι συνδέομαι με το νόημα της ύπαρξής μου. Αυτή η αίσθηση με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή, πιο χρήσιμη και νιώθω πως είμαι ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου γύρω μου.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι μεγάλο ή σπουδαίο για να έχουμε αξία. Αρκεί να είμαστε παρόντες εκεί όπου οι πράξεις μας μπορούν να κάνουν μια μικρή διαφορά. Μερικές φορές, ένα απλό «είμαι εδώ για σένα» είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο.
- Το να βάζω προτεραιότητες
Με τα χρόνια έμαθα πως δεν χρειάζεται να προλαβαίνω τα πάντα και πως δεν γίνεται να τα κάνω όλα καλά ταυτόχρονα. Κάποιες φορές, χρειάζεται να διαλέγω τι έχει πραγματικά σημασία για μένα και να δίνω εκεί την ενέργειά μου. Είναι βασικό να βάζουμε προτεραιότητες και να αφήνουμε τα υπόλοιπα να περιμένουν.
Έμαθα να απολαμβάνω τον καφέ μου χωρίς να κοιτάζω το κινητό, να περπατώ χωρίς να βιάζομαι και να βλέπω ξεκάθαρα ποια είναι τα βασικά πράγματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθώ μέσα στην ημέρα. Η ευτυχία δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνουμε τα πάντα σε μία μέρα. Σημαίνει να ξέρουμε πότε να σταματάμε.
Και κάπου εδώ καταλαβαίνω πως η ευτυχία μου δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά κάτι που ρέει, αλλάζει και εξελίσσεται. Κάθε μέρα που την ψάχνω, νιώθω πως έρχεται λίγο πιο κοντά μου. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Υπάρχει μόνο η καθημερινή επιλογή να είμαστε λίγο πιο κοντά σε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανο.Κάπου εκεί είπα στον εαυτό μου: Αν περιμένω να είναι όλα τέλεια για να κάνω αυτό που με γεμίζει και να νιώσω ευτυχισμένη, θα γεράσω περιμένοντας.
Από τότε άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τον εαυτό μου, όσα με κάνουν να χαμογελώ πιο συχνά και να νιώθω πιο «εγώ», με την καλή έννοια. Δεν έχω να σας δώσω κάποια μαγική συνταγή, μόνο μικρά κομμάτια, στιγμές, συνήθειες και σκέψεις που – αν τις ενώσω μεταξύ τους – σχηματίζουν κάτι που μοιάζει πολύ με ευτυχία.
Πάμε να τις δούμε λοιπόν.
- Το να λέω «όχι» χωρίς να απολογούμαι
Παλιά πίστευα πως το «όχι» είναι μια λέξη που πληγώνει, απορρίπτει και μπορεί εύκολα να χαλάσει σχέσεις. Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα πως κάθε φορά που δεν λέω «όχι» εκεί όπου πραγματικά το θέλω, είναι σαν να το λέω στις δικές μου επιθυμίες. Αυτό με τον καιρό με έκανε να θυμώνω με τον εαυτό μου και να χάνω την ενέργειά μου.
Υπάρχουν στιγμές που δεν έχω όρεξη να βγω και δεν θέλω να εξηγήσω τον λόγο. Τότε δεν χρειάζεται να ψάχνω δικαιολογίες, να λέω πως κουράστηκα ή πως έχω δουλειά. Αρκεί να εμπιστευτώ εκείνη τη μικρή εσωτερική φωνή μέσα μου και να νιώσω πως οι άνθρωποι γύρω μου μπορούν να με κατανοήσουν.
Το «όχι» είναι μια μορφή αυτοφροντίδας και μία ανάγκη για χώρο, χρόνο και ειλικρίνεια – χωρίς ενοχές και χωρίς απολογίες.
- Το να έχω ανθρώπους που με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων
Νιώθω ευτυχισμένη όταν γελάω με αυθόρμητα αστεία, από αυτά που σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο όλα τα προβλήματα. Λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ, εκείνους που μπορούν να ελαφρύνουν τη συζήτηση τη σωστή στιγμή με ένα σχόλιο ή μια αστεία ιστορία.
Λατρεύω τις στιγμές που γελάω με την ψυχή μου ή όταν ακούω και τους άλλους να γελούν. Οι άνθρωποι που με κάνουν να γελάω είναι, χωρίς υπερβολή, το πιο αποτελεσματικό «αντικαταθλιπτικό» που μπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του.
- Το να κάνω χώρο για μένα
Για χρόνια προσπαθούσα να είμαι καλή σε όλα: στην οικογένεια, στη δουλειά, στις σχέσεις. Έδινα τα περισσότερα κομμάτια του εαυτού μου στους άλλους και κρατούσα ελάχιστα για μένα. Προσπαθούσα να τα προλαβαίνω όλα, να είμαι διαθέσιμη, ευγενική και σωστή. Μέχρι που κάποια στιγμή ένιωσα να πνίγομαι. Τότε κατάλαβα πως δεν γίνεται να ζω τη ζωή μου φορώντας τη στολή του «καλού παιδιού».
Τώρα προσπαθώ κάθε μέρα να βρίσκω λίγο χρόνο που να είναι μόνο δικός μου – έστω λίγα λεπτά για να μείνω σιωπηλή, να περπατήσω, να γράψω, να χορέψω, να σκεφτώ ή απλώς να μην κάνω τίποτα. Αυτές τις στιγμές θυμάμαι ποια είμαι, χωρίς τίτλους, ρόλους, υποχρεώσεις και πρέπει. Και τότε νιώθω πολύ ευτυχισμένη.
- Το να φροντίζω το σώμα μου χωρίς να το τιμωρώ
Για χρόνια έβλεπα το σώμα μου σαν κάτι που έπρεπε συνεχώς να διορθώνω. Κάθε του ατέλεια με βασάνιζε. Όμως, το σώμα μας δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνεται εμμονή για να αρέσουμε στους άλλους. Είναι ο χώρος όπου κατοικεί η ψυχή μας πάνω απ’ όλα και το μέσο με το οποίο κινούμαστε μέσα στον κόσμο.
Μαθαίνω να τρώω όταν το χρειάζομαι, για να του δώσω ενέργεια, δύναμη και χαρά. Γυμνάζομαι λίγο κάθε μέρα, όχι για να χτίσω κορμί, αλλά για να νιώθω το σώμα μου ζωντανό και πιο υγιές. Όταν φτάνει η νύχτα κι έχω καταφέρει να μην πέσω με τα μούτρα στο φαγητό ή να έχω κάνει αρκετά βήματα την ημέρα, νιώθω πως πειθάρχησα και αυτή η στιγμή με γεμίζει ευτυχία και ευγνωμοσύνη.
- Το να αφήνω πράγματα κι ανθρώπους
Δεν είναι εύκολο να αφήνεις πίσω ανθρώπους, πράγματα ή συνήθειες που κάποτε είχαν σημασία. Έμαθα όμως να ξεχωρίζω τι αξίζει να μένει και κάθε φορά που κάνω χώρο, νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που δεν μου δίνουν πια κάτι ουσιαστικό, αλλά και τα ρούχα που κρατούσα για συναισθηματικούς λόγους, τα ενθύμια από εποχές που δεν με εκφράζουν πια ή οι πεποιθήσεις που δεν με αντιπροσωπεύουν. Όλα αυτά με κρατούσαν δεμένη με μια εκδοχή του εαυτού μου που έχω πια ξεπεράσει.
Δεν χρειάζεται να θυμώνουμε με τους ανθρώπους ούτε να τους ξεγράφουμε για πάντα. Αρκεί να καταλαβαίνουμε πότε μια σχέση έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και να την αφήνουμε πίσω μας με ηρεμία. Η ευτυχία δεν βρίσκεται πάντα σε όσα κρατάμε, αλλά και σε εκείνα που μαθαίνουμε να αφήνουμε πίσω μας.
- Το να μην τα ξέρω όλα
Μία από τις πιο απελευθερωτικές φράσεις που έμαθα να λέω τελευταία είναι: «Δεν ξέρω. Πες μου να μάθω». Για χρόνια πίστευα πως έπρεπε να τα ξέρω όλα. Ευτυχώς, με τον καιρό κατάλαβα πως το να μην ξέρω τα πάντα σημαίνει ότι αξίζει να ζω και να μαθαίνω. Μέσα σε ένα «δεν ξέρω» υπάρχει η δυνατότητα να εξελίσσεσαι συνεχώς, να αλλάζεις και να δοκιμάζεις ξανά και ξανά.
- Το να δημιουργώ
Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να δημιουργείς. Δημιουργία είναι να φτιάχνεις ένα φαγητό με αγάπη, να διακοσμείς τον χώρο σου, να γράφεις κάτι που σε εκφράζει, να βάζεις λίγη φαντασία στη ρουτίνα σου.
Όταν γράφω, νιώθω πως παίρνω κάτι από τον κόσμο, το κάνω δικό μου και το επιστρέφω πίσω με το προσωπικό μου αποτύπωμα. Αυτή η διαδικασία για μένα είναι μια μορφή ευτυχίας.
- Το να σταματάω να συγκρίνω
Η σύγκριση δεν βοηθάει ποτέ. Αντίθετα, σε κάνει να χάνεις την αξία όσων έχεις και να εστιάζεις μόνο σε όσα σου λείπουν. Όσο περισσότερο συγκρίνεσαι, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να εκτιμήσεις τη δική σου πορεία.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο ωραίος ή πιο πετυχημένος. Όμως δεν ζει τη δική μου ζωή, δεν έχει τις δικές μου αγωνίες, τα δικά μου όνειρα και δεν έχει κάνει τη δική μου προσπάθεια. Όταν σταματάω να προβάλλω τις ελλείψεις μου πάνω στους άλλους, αρχίζω να αγαπώ ποια είμαι. Και τότε νιώθω πιο ήρεμη και πιο σίγουρη, χωρίς να το επιδιώκω.
- Το να πιστεύω στη δεύτερη ευκαιρία (και στην τρίτη και στην εκατοστή)
Κάποτε ήμουν πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Όταν έκανα κάποιο λάθος, το κουβαλούσα μέσα μου για μέρες, το ανέλυα ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβω τι δεν είχα κάνει σωστά. Όσο περισσότερο με πίεζα, τόσο περισσότερο πίστευα πως έτσι θα γινόμουν πιο έξυπνη, όμως στην πραγματικότητα το μόνο που κατάφερνα ήταν να φοβάμαι περισσότερο μην αποτύχω.
Με τον καιρό έμαθα να χαλαρώνω, να συγχωρώ τα λάθη μου και να προσπαθώ χωρίς να με τιμωρώ. Η ζωή δεν ζητάει τελειότητα, αλλά την πρόθεση να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να συνεχίζουμε. Η ευτυχία δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ, αλλά να βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι και να μαθαίνεις κάτι κάθε φορά που πέφτεις.
- Το να νιώθω ευγνωμοσύνη
Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά η ευγνωμοσύνη κάνει τεράστια διαφορά στην ευτυχία μας. Τις μέρες που νιώθω απογοητευμένη, λέω «ευχαριστώ» για καθετί μικρό που ζω, από τον πρωινό καφέ, μέχρι την ώρα που κάνω μπάνιο πριν ξαπλώσω. Όσο πιο συχνά το κάνω αυτό κι αρκετά συνειδητά, τόσο πιο εύκολα βλέπω τι ωραία πράγματα έχω στη ζωή μου, αντί να σκέφτομαι τι μου λείπει. Κάπως έτσι, νιώθω πιο ήρεμη.
- Το να προσφέρω
Όταν βοηθώ, όταν αγαπώ ή όταν προσφέρω κάτι σε κάποιον, είτε είναι μια καλή κουβέντα, είτε μια μικρή πράξη καλοσύνης, αισθάνομαι ότι συνδέομαι με το νόημα της ύπαρξής μου. Αυτή η αίσθηση με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή, πιο χρήσιμη και νιώθω πως είμαι ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου γύρω μου.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι μεγάλο ή σπουδαίο για να έχουμε αξία. Αρκεί να είμαστε παρόντες εκεί όπου οι πράξεις μας μπορούν να κάνουν μια μικρή διαφορά. Μερικές φορές, ένα απλό «είμαι εδώ για σένα» είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο.
- Το να βάζω προτεραιότητες
Με τα χρόνια έμαθα πως δεν χρειάζεται να προλαβαίνω τα πάντα και πως δεν γίνεται να τα κάνω όλα καλά ταυτόχρονα. Κάποιες φορές, χρειάζεται να διαλέγω τι έχει πραγματικά σημασία για μένα και να δίνω εκεί την ενέργειά μου. Είναι βασικό να βάζουμε προτεραιότητες και να αφήνουμε τα υπόλοιπα να περιμένουν.
Έμαθα να απολαμβάνω τον καφέ μου χωρίς να κοιτάζω το κινητό, να περπατώ χωρίς να βιάζομαι και να βλέπω ξεκάθαρα ποια είναι τα βασικά πράγματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθώ μέσα στην ημέρα. Η ευτυχία δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνουμε τα πάντα σε μία μέρα. Σημαίνει να ξέρουμε πότε να σταματάμε.
Και κάπου εδώ καταλαβαίνω πως η ευτυχία μου δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά κάτι που ρέει, αλλάζει και εξελίσσεται. Κάθε μέρα που την ψάχνω, νιώθω πως έρχεται λίγο πιο κοντά μου. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Υπάρχει μόνο η καθημερινή επιλογή να είμαστε λίγο πιο κοντά σε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανο.
0 σχόλια: