Τσίπουρο φτιάχνουν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα δε στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Παράγεται κυρίως από την απόσταξη των στέμφυλων δηλαδή των υπολειμμάτων των σταφυλιών μετά τη εξαγωγή του μούστου. Ακολουθεί μία διαδικασία «βρασμού» που διαρκεί συνήθως από τα τέλη του Οκτώβρη έως τα μέσα του Δεκέμβρη. Σε πολλές περιοχές, μάλιστα, στη Βόρεια Ελλάδα ή στην Κρήτη, υπάρχουν οι γιορτές του τσίπουρου που παραδοσιακά συνοδεύονται γλέντια.
Στο τελευταίο στάδιο της απόσταξης, εκεί που καθορίζονται οι αλκοολικοί βαθμοί του (στο εμπόριο είναι στους 40ο) προστίθενται αρωματικά στοιχεία που ξεχωρίζουν το απόσταγμα της κάθε περιοχής. Έτσι το άρωμα του τσίπουρου μπορεί να «δυναμώσει» είτε με γλυκάνισο είτε με μπαχαρικά ή μάραθο κτλ.
Τσίπουρο και γλυκάνισος
Στο εμπόριο κυκλοφορούν και οι δύο τύποι τσίπουρου, είτε με γλυκάνισο είτε χωρίς. Τη μερίδα του λέοντος την κατέχει το δεύτερο, ενώ συνήθως όσοι πίνουν το ένα... αρνούνται να πιουν το άλλο. Υπάρχει δε και η «δικαιολογία» πως το άρωμα του γλυκάνισου παραπέμπει στο άρωμα του ούζου, όπως και στην όψη. Περί ορέξεως...
Τσίπουρο με γλυκάνισο θα συναντήσουμε κατά κύριο λόγο στη Βόρεια Ελλάδα, τόσο στη Μακεδονία όσο και στη Θεσσαλία. Στα παλιότερα χρόνια έμοιαζε σαν «κανόνας» πως σε Μακεδονία, Θράκη και Θεσσαλία θα συναντούσες αρωματισμένο τσίπουρο, ενώ στα νησιά, την Ήπειρο, τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, όχι. Όπως φυσικά και στην Κρήτη όπου η τσικουδιά δεν είναι αρωματισμένη.
Αν και αυτή η παράδοση δείχνει να έχει «σβήσει» ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποια ψήγματα από αυτόν τον διαχωρισμό. Τα φημισμένα, άλλωστε, τσιπουράδικα του Βόλου έχουν ως βασική επιλογή το τσίπουρο με γλυκάνισο.
0 σχόλια: