Μια αλληγορική ιστορία
Κάποτε πριν πολλά χρόνια ζούσε σε ένα χωριό ένας φτωχός αγρότης με το γιο του. Μοναδική περιουσία του, εκτός από την γη και το μικρό αχυρένιο καλύβι του, ήταν ένα άλογο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. Αυτή ήταν η μοίρα του και την είχε αποδεχτεί.
Μια μέρα το άλογο εξαφανίστηκε και ο άνθρωπος αναγκάστηκε να οργώνει τη γη μόνος του. Οι γείτονες που τον σέβονταν πολύ λόγω της εντιμότητας και εργατικότητάς του, έσπευσαν στο σπίτι του για να του εκφράσουν την συμπαράστασή τους. Εκείνος τους ευχαρίστησε για την επίσκεψη, αλλά τους ρώτησε: «Πώς ξέρετε αν αυτό που μου συνέβη, κατέστρεψε όντως τη ζωή μου»;
Κάποιος σχολίασε χαμηλόφωνα σε έναν φίλο του: «Αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα, ας τον αφήσουμε να νομίζει ό,τι θέλει, εφόσον δεν στεναχωριέται». Έφυγαν λοιπόν οι γείτονες προσποιούμενοι ότι είχαν συμφωνήσει μαζί του.
Μια εβδομάδα αργότερα το άλογο επέστρεψε στο στάβλο. Δεν ήταν μόνο του, είχε φέρει παρέα του μια φοράδα. Όταν το έμαθαν αυτό, οι χωρικοί αναστατώθηκαν γιατί συνειδητοποίησαν τι σήμαινε η απάντηση του χωρικού. Πήγαν ξανά στο σπίτι του για να τον συγχαρούν για την τύχη του.
«Παλιά είχες μόνο ένα άλογο. Τώρα απέκτησες δύο. Συγχαρητήρια!» είπαν.
«Ευχαριστώ για την επίσκεψη και για την συμπαράστασή σας», τους απάντησε.
«Πώς ξέρετε όμως αν αυτό που μου συνέβη είναι ευλογία για τη ζωή μου;» αναρωτήθηκε.
Αμήχανοι και φοβούμενοι ότι ο άνθρωπος τα είχε χαμένα, οι γείτονες έφυγαν σχολιάζοντας: «Λέτε ο άνθρωπος να μην κατάλαβε ότι ο Θεός του έστειλε ένα δώρο;»
Ένα μήνα αργότερα ο γιος του χωρικού αποφάσισε να δαμάσει τη φοράδα. Το ζώο όμως πήδηξε απότομα και το αγόρι έπεσε άσχημα και έσπασε το πόδι του. Έτρεξαν οι γείτονες ξανά στο σπίτι του χωρικού με δώρα για τον τραυματισμένο νεαρό. Ο επικεφαλής του χωριού με επισημότητα μετέφερε τα συλλυπητήρια στον πατέρα, λέγοντας ότι όλοι είχαν στενοχωρηθεί με τα συμβάντα.
Ο άνθρωπος τους ευχαρίστησε για την στοργή τους. Τους ρώτησε όμως: «Πώς μπορείτε να ξέρετε αν τα συμβάντα αυτά ήταν από κακή μοίρα και ήταν καταστροφικά για τη ζωή μου; »
Αυτά τα λόγια τους άφησαν όλους άναυδους, κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι το ατύχημα με το παιδί ήταν αληθινή τραγωδία. Φεύγοντας από το σπίτι του χωρικού έλεγε ο ένας στον άλλον: «Ο άνθρωπος πάει, τρελάθηκε. Ο μοναχογιός του κινδυνεύει να μείνει ανάπηρος για πάντα κι εκείνος αμφιβάλει αν τα συμβάντα ήταν καταστροφικά».
Πέρασαν μερικοί μήνες και τότε κηρύχθηκε πόλεμος. Οι αγγελιοφόροι διέσχισαν όλη την χώρα ψάχνοντας ικανούς νέους για το μέτωπο. Στο χωριό επιστράτευσαν όλους τους νέους, εκτός από τον γιο του χωρικού που είχε σπασμένο πόδι.
Κανένας τους δεν γύρισε ζωντανός. Ο γιος του χωρικού ανάρρωσε, τα δύο ζώα έκαναν μικρά που πουλήθηκαν σε πολύ καλή τιμή. Ήταν η σειρά του χωρικού να επισκεφθεί τους γείτονές του και να τους συμπαρασταθεί, όπως του είχαν συμπαρασταθεί κι εκείνοι κάθε στιγμή.
Κάθε φορά που κάποιος παραπονιόταν, ο χωρικός τον ρώταγε: «Πως ξέρεις αν πρόκειται για καταστροφή;»
Αν κάποιος χαιρόταν πολύ, εκείνος ρωτούσε: «Πώς ξέρεις αν πρόκειται για ευλογία»;
Οι άνθρωποι τότε κατάλαβαν ότι, πέρα από τα προφανή, η ζωή έχει και άλλες ερμηνείες. Η τύχη, η καλή ή η κακή μοίρα δεν είναι αυτή που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Όπως έλεγε ο Ευριπίδης: «Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ούτε στη ζωή, ούτε στη μοίρα κάποιου. Ο άνθρωπος φτιάχνει το πεπρωμένο του».
Ή ο Πλάτωνας : «Ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου είναι η μοίρα του» .
Δεν ξεχνάμε όμως ότι : «Η μοίρα οδηγεί εκείνον που την ακολουθεί και σέρνει εκείνον που αντιστέκεται» , όπως εύστοχα είχε αναφέρει ο Πλούταρχος.
Άλλωστε : «Η φιλοσοφία μου χάρισε την ετοιμότητα να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε στροφή της μοίρας» , είχε πει ο Διογένης ο Κυνικός.
0 σχόλια: