«Στα πόσα άκυρα καιγόμαστε βρε παιδιά; Για πείτε μου να ξέρω, γιατί νομίζω πως έχασα πια το λογαριασμό και βγήκα εκτός».
Η παραπάνω έκφραση έχει ακουστεί πολλές φορές στην παρέα μου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κι αν με ρωτάς είμαι σίγουρη πως την έχεις πει/σκεφτεί/ακούσει πολλές φορές κι εσύ. Γι’ αυτό και πήρα την απόφαση να το συζητήσουμε λιγάκι, να τα βάλουμε κάτω επιτέλους, μπας και δούμε τι μας γίνεται.
Αν με ρωτάς πόσες φορές θα φας άκυρο μέχρι να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου, θα σου ξεκαθαρίσω αρχικά πως το πιο πιθανό είναι να έρθεις αντιμέτωπος με την απόρριψη και πριν και μετά από αυτό το ευτυχές γεγονός. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να σου υπογράψει πως θα είναι δικός σου για πάντα, κι ακόμα κι αν στο υπογράψει δεν μπορεί να είναι βέβαιο πως θα το τηρήσει. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός πως ίσως στην πορεία να μην το θέλεις κι εσύ!
Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που υποστηρίζει πως καθένας πρέπει να ‘χει μονάχα έναν σύντροφο στη ζωή. Όταν όμως είσαι με έναν άνθρωπο, οφείλεις να είσαι μονάχα με αυτόν, αν θες να είσαι ειλικρινής και σωστός απέναντί του και εφόσον έτσι τα ‘χετε πει και τα ‘χετε συμφωνήσει. Παρ’ ολ’ αυτά, όταν ακούω το γνωστό «αρκεί να δουλέψει μια φορά» δεν μπορώ παρά να απελπιστώ. Κι αν δηλαδή εγώ βρεθώ σε μια σχέση που θα κρατήσει είκοσι χρόνια και μετά χωρίσω και βρω μια άλλη σχέση για άλλα είκοσι χρόνια τι σημαίνει; Το έπιασα ή όχι το λαχείο που συζητάτε;
Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί στη ζωή, κακά τα ψέματα. Η ιστορία του καθενός γράφεται με διαφορετικά χρώματα, γραμματοσειρές και μπιχλιμπίδια, και το μόνο σίγουρο είναι πως όλα είναι αβέβαια, ακόμα κι όταν πιστεύουμε πως τα ‘χουμε καταλάβει.
Πίσω στο θέμα της χυλόπιτας, όμως. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να τους πεις και τυχερούς αν θέλεις, άνθρωποι που πολύ νωρίς βρίσκουν αυτό που ψάχνουν και το κατακτούν και περνούν μια ζωή γεμάτη έρωτα και συντροφικότητα. Δε θα μπω στη διαδικασία να σε παραμυθιάσω λέγοντάς σου πως οι περισσότερες σχέσεις που ξεκινούν από μικρή ηλικία δε λειτουργούν, γιατί, όπως είπαμε, τίποτα δεν είναι σίγουρο στη ζωή αυτή και η περίπτωση του καθενός είναι διαφορετική. Παρ’ ολ’ αυτά, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως αυτός δεν είναι ο μοναδικός δρόμος προς την ευτυχία και την πραγματική αγάπη.
Υπάρχουν, σίγουρα, και οι άνθρωποι που έχουν βαρεθεί τη μοναξιά. Εκείνοι που κυκλοφορούν στους δρόμους και χαζεύουν τα ζευγάρια που περνούν από δίπλα τους με ένα βλέμμα γεμάτο αηδία, λες και σιχαίνονται τον ίδιο τον έρωτα που τόσο πολύ θέλουν να βιώσουν. Δε θα σου πω πως δεν τους καταλαβαίνω, γιατί θα σου πω ψέματα, κι αυτό όπως ξέρεις δε μου αρέσει. Γνωρίζω καλά πως το πραγματικό τους αίσθημα εκείνη τη στιγμή είναι η ζήλια, ίσως ακόμα και το παράπονο που έχουν απ’ το σύμπαν που δεν τους χάρισε έναν κινηματογραφικό έρωτα -ή κάποιον έρωτα γενικά- ακόμα.
Αυτοί είναι συνήθως και οι άνθρωποι που θέτουν ερωτήματα σαν αυτό που ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου. Άνθρωποι που νιώθουν πως θέλουν να τα παρατήσουν πια, μιας και τίποτα δεν τους βγαίνει στον ερωτικό τομέα. Μα ταυτόχρονα, ξέρουν καλά μέσα τους πως δεν πρόκειται να τα παρατήσουν με τίποτα, γιατί θέλουν τόσο πολύ να νιώσουν ερωτευμένοι που δεν αντέχουν στην ιδέα του να αφήσουν στην άκρη αυτό το σπορ.
Αυτοί, αν θες τη γνώμη μου, είναι κι οι πιο γενναίοι. Ίσως κι οι πιο τυχεροί, αν μου επιτρέπεις να το τραβήξω λίγο παραπέρα. Είναι οι άνθρωποι που τρων’ τα μούτρα τους ξανά και ξανά και ξανά και παίρνουν μαθήματα πολύτιμα που, όσες φορές κι αν τα διαβάσεις ή τα ακούσεις, αν δεν τα ζήσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να τα κατακτήσεις.
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, αυτοί οι κατ’ ανάγκη μοναχικοί τύποι έρχονται αντιμέτωποι με το ανεκτίμητο δώρο του άπλετου χρόνου για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν και να εξελίξουν τον εαυτό τους. Ζουν σαν μονάδα ανάμεσα στους άλλους κι έτσι γίνονται πιο γρήγορα πιο ώριμοι και πιο συνειδητοποιημένοι απ’ αυτούς που διανύουν τη ζωή ως ζευγάρι με κάποιον άλλο. Και τελικά, ξέρεις ε; Καταλήγουν -αποδεδειγμένα- να κάνουν τις πιο πετυχημένες σχέσεις, γιατί ξέρουν να διαλέγουν αυτό ακριβώς που θέλουν και που χρειάζονται, ξέρουν να φιλτράρουν και έχουν πολλή μαζεμένη αγάπη να διοχετεύσουν στον άνθρωπο που θα σταθεί επάξια δίπλα τους.
Μια ζωή τώρα το μότο μου είναι «όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Ξέρω πως είναι πολυφορεμένο και καθόλου πρωτότυπο, μα είναι άκρως αληθινό. Κάθε απόρριψη σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον άνθρωπό σου ή τέλος πάντων σε έναν απ’ τους ανθρώπους σου. Τώρα, το αν θα βρεις κάποιον και θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί του ή αν θα αλλάζεις τους γαμπρούς και τις νύφες κάθε Κυριακή, είναι δικό σου θέμα. Μα ως τότε να θυμάσαι πως τίποτα δε γίνεται τυχαία σ’ αυτή τη ζωή -γι’ αυτό και είναι τόσο απρόβλεπτη.
Α, και κάτι τελευταίο. Ας παίξουμε το παιχνίδι του «όποιος έχει φάει τις περισσότερες χυλόπιτες νικάει», και θα δεις που αμέσως θα νιώσεις καλύτερα. Είναι όλα θέμα οπτικής γωνίας, μάτια μου. Δες το αλλιώς, λοιπόν!
Συντάκτης: Ελευθερία Αντωνοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γουγούλα
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram και στο Twitter γιατί με το https://trelogaidouri.blogspot.com/# θα βρεις ό,τι ψάχνεις!
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
0 σχόλια: