Όταν ερωτευόμαστε, η αλήθεια είναι πως βάζουμε τον οργανισμό μας στη διαδικασία τρελής παραγωγής ορμονών και βιοχημικών αντιδράσεων.
Η παραγωγή ορμονών βρίσκεται στο ζενίθ, διότι στον εγκέφαλό μας εκκρίνεται η ορμόνη της αγάπης, οξυτοκίνη.
Επιπροσθέτως, οι ενδορφίνες πλημμυρίζουν τον οργανισμό μας, για αυτό τον πρώτο ειδικά καιρό, ο ερωτευμένος αισθάνεται υπερβολική ευφορία και χαρά, ειδικότερα όταν αντικρίζει το αγαπημένο και προσφιλές πρόσωπο.
Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το λόγο που υπάρχει αυτό το συναίσθημα που λέγεται έρωτας. Αυτό που έχουν υποστηρίξει μερικοί βιολόγοι, είναι πως στην ουσία δεν υπάρχει έρωτας, αλλά ένα ένστικτο το οποίο καλεί ανθρώπους και ζώα να αφήσουν απογόνους και να διαιωνίσουν το είδος. Άλλοι υποστηρίζουν πως τους πρώτους έξι μήνες το ερωτικό συναίσθημα βρίσκεται στο ζενίθ, σε μία προσπάθεια να προστατευθεί το πρωτόγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Πάντως, όποια και αν είναι η πηγή προέλευσης, αναμφίβολα, πρόκειται για ένα δυνατό συναίσθημα που καταλύει τη λογική και ενισχύει περισσότερο την παράλογη δράση του ανθρώπου. Ο κάθε άνθρωπος έχει να θυμάται έστω και μία φορά στη ζωή του, μία περίοδο στην οποία είχε κυριευτεί από έρωτα και δεν είχε απόλυτη επίγνωση των πράξεών του.
Είναι όμως μία απορία πολλών: Γιατί ο έρωτας δεν κρατάει αλλά ξεθωριάζει τις περισσότερες φορές; Είναι βέβαιο πως και ο έρωτας δεν ζει για πάντα, κάποια στιγμή αποδυναμώνεται ή λιγοστεύει.
Στον έρωτα – και αυτό εξηγεί το γιατί τις περισσότερες φορές έχει ημερομηνία λήξης – δεν αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι πραγματικά. Δεν έχεις προλάβει να ζυγίσεις τα θετικά και τα αρνητικά του, να τον δεις ως μία ολότητα που εμπεριέχει τόσο προτερήματα όσο και ελαττώματα. Ο έρωτας δεν έχει τη λογική του να σε βάλει στη διαδικασία να γνωρίσεις τον άλλο άνθρωπο; Τις περισσότερες φορές καταλήγεις να τον εξιδανικεύεις.
Αν το σκεφτούμε πιο αναλυτικά, θα διαπιστώσουμε πως στον έρωτα, εκφράζουμε στην ουσία τις δικές μας ανάγκες πάνω σε ένα άλλο πρόσωπο. Σε αντίθεση με την αγάπη, ο έρωτας είναι σκληρός, κτητικός και δεν χαρακτηρίζεται από ηθικούς φραγμούς. Παραμένει όμως ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που σίγουρα ενδυναμώνει τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου και του χαρίζει και αυτός σημαντικά βιώματα ζωής.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ονομάζομαι Μαρία Σκαμπαρδώνη, είμαι 24 ετών και είμαι δημοσιογράφος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω γιατί αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και να έρχομαι πιο κοντά με τους ανθρώπους. Όνειρο και σκοπός της ζωής μου είναι μετά από χρόνια να θεωρούμαι μία από τις καλύτερες πένες της χώρας μου –και γιατί όχι; - και του κόσμου. Η φράση της ζωής μου είναι αυτή που έλεγε η σπουδαία Audrey Hepburn: Nothing is impossible. Even the word, itself, says I’m possible!’’
0 σχόλια: