Είμαστε μια ωραία παρέα, είμαστε, στα σόσιαλ μίντια. Τι ωραία που περνάμε, τι καλά που συναντάμε φίλους που είχαμε καιρό, που αποκτάμε άλλους, καινούριους.
Προσωπικά απολαμβάνω μοναδικά τον χαώδη αλλά τόσο υπέροχο κόσμο των σόσιαλ μίντια.
Υπάρχουν όμως στιγμές που χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, και θα προτιμούσα να μην.
Ανεβάζω ανάρτηση με ξεκάθαρη χιουμοριστική διάθεση. Κάποιοι φίλοι το πιάνουν με τη μία, κυρίως όσοι με γνωρίζουν και στην πραγματική ζωή, κάποιοι με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση αλλά οκ, γελάμε.
Και είναι και οι άλλοι. Που όχι μόνο δεν έχουν χιούμορ. Σε αυτό πάω πάσο. Δεν είναι ανάγκη να μοιραστεί ισόποσα σε όλο τον πλανήτη. Είναι η αγένειά τους που με τσακίζει.
Γράφει η άλλη σχόλιο τύπου Α, θα κάνεις αυτό; Καλά, δεν ντρέπεσαι; Κάντο και αν βγάλεις άκρη, σφύρα μου!
Σφύρα μου; Και όλο αυτό στον ενικό; Γνωριζόμαστε και από πριν; Δηλαδή σας είναι τόσο δύσκολο, κυρία ή κοπέλα μου, να εκφραστείτε ευγενικά;
Με τσακίζει αυτό. Η έλλειψη ευγένειας. Και απαντώ. Πάντα με τρόπο, με ευγένεια, και φυσικά στον πληθυντικό. Πώς αλλιώς; Αφού η πλειονότητα όσων κάνουν τα κακεντρεχή, αγενέστατα σχόλια έχουν ιδιωτικό λογαριασμό και δεν έχεις ιδέα με ποιον ανταλλάσσεις σχόλια, πλην μιας φωτογραφίας.
Γράφω ολόκληρο κατεβατό. Αναλυτικό. Ευγενικό. Για να πάρω την απάντηση: "Ωραία, και γιατί το ανέβασες;"
Άσε μας, κουκλίτσα μου. Η κατάστασή σου δεν σώζεται. Αλλά, ξέρω, αυτό θες, να τσακωθούμε. Μπλοκ.
0 σχόλια: