Ένας μαθητής αποτελούσε τον εφιάλτη των καθηγητών με τη συμπεριφορά του μέσα στην τάξη. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δυσκολευόντουσαν να διαχειριστούν τις αντιδράσεις του, κάτι που έκανε την προσαρμογή του στο σχολικό πλαίσιο ακόμα πιο δύσκολη.
Ένας καθηγητής είχε έντονα αμφιθυμικά συναισθήματα προς αυτόν, ενώ δηλαδή τον αγαπούσε, παράλληλα αμφέβαλλε για εκείνον και θύμωνε μαζί του και άλλες φορές τον λυπόταν, επειδή του θύμιζε τον εαυτό του, στον παρορμητικό τρόπο που έκφραζε τα συναισθήματά του στο παρελθόν, όταν ήταν και εκείνος μαθητής.
Στις αντιδράσεις του όμως, παρόλο που διψούσε για αποδοχή, συνάντησε την έλλειψη εμπιστοσύνης και κατανόησης από τους δικούς του εκπαιδευτικούς και αυτά τα αισθάνθηκε ως απόρριψη, οπότε τα βήματα του παρέμειναν ανασφαλή σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Παρότι, λοιπόν, αγαπούσε αυτόν τον νέο άνθρωπο, ανησυχούσε για κείνον φανερά, αμφιβάλλοντας στην ιδέα πως θα τα καταφέρει. Πρόβαλε το δικό του αίσθημα απαξίωσης σε εκείνον, πιστεύοντας πως, όπως δεν τα κατάφερε εκείνος, έτσι και το μέλλον του μαθητή θα ήταν αρνητικά προδιαγεγραμμένο.
Μετά από χρόνια λοιπόν, όταν ο εκπαιδευτικός αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα, που τον εγκλώβιζαν ολοένα και περισσότερο, μετά από παρότρυνση των φίλων του παρακινήθηκε να πάει στο θέατρο. Εκεί έμεινε εμβρόντητος, γιατί ο μαθητής που εκείνος θεώρησε στο παρελθόν ότι θα αποτύχαινε στη ζωή του, ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης και πολύ επιτυχημένος στην καριέρα του. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, τον έκανε να γελάσει μετά από μια μεγάλη περίοδο θλίψης.
Συγκινημένος κατευθύνθηκε στα καμαρίνια για να συγχαρεί τον επιτυχημένο ηθοποιό, όπου εκείνος, όταν τον είδε, εξέφρασε ένθερμα τη χαρά του με τα εξής λόγια: «Πρέπει να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε σας έγινα ηθοποιός».
Ο εκπαιδευτικός χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοεί, τον κοιτούσε σιωπηλός, νομίζοντας πως κάνει κάποιο λάθος και τον μπερδεύει με άλλον, ώσπου πήρε πάλι τον λόγο ο «πάλαι πότε» μαθητής του και του είπε:
-Να, σας έβλεπα τόσο δυστυχισμένο όταν προσπαθούσατε να με επαναφέρετε στη τάξη και τόσο θλιμμένο που δεν καταφέρνατε να το πραγματοποιήσετε, που έβαλα στόχο της ζωής μου να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, για να μην είναι τόσο δυστυχισμένοι όσο εσάς. Έβαλα, λοιπόν, στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω, ενώ μέσα μου, όταν το έλεγα αυτό, είχα ως σύμβολο αναφοράς ένα πρόσωπο, εσάς, στον οποίο απευθυνόμουν.
Ποτέ δεν γνωρίζουμε πως, πότε και με ποιο τρόπο θα παιχτεί η τελευταία πράξη!
Της Αγγελικής Μπολουδάκη
0 σχόλια: