Μετά από πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ και καμία… κατάκτηση, η Έιμι Άνταμς (αν μιλάγαμε για μπάλα) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λούζερ. Νννννναι… Από κάποιον που δεν την έχει ποτέ να παίζει και απλά διαβάζει το βιογραφικό της, ίσως. Σε κάθε περίπτωση, 42χρονη ηθοποιός καλό είναι να αρχίσει να σκέφτεται από τώρα το λόγο που αργά ή γρήγορα θα εκφωνήσει με το χρυσό αγαλματάκι στα χέρια γιατί αυτό είναι το πεπρωμένο της.
Το πραγματικό asset της Άνταμς είναι πως διαθέτει τέτοια εκφραστικότητα που σε κάνει να πιστεύεις όχι πως υποδύεται κάποιον ρόλο επειδή πέρασε αμέτρητες ώρες διαβάζοντας το σενάριο και παίρνοντας οδηγίες από τον σκηνοθέτη, αλλά επειδή κάποιος την είδε και αποφάσισε να το ράψει πάνω της.
Και αυτό συμβαίνει είτε εύκολα και αβίαστα, όπως για παράδειγμα στο Enchanted, που οι παραγωγοί είδαν στα τεράστια μάτια της μια πριγκίπισσα του κόσμου του Ντίσνεϊ με σάρκα και οστά, είτε στο Doubt, όπου η στολή της καλόγριας δεν άφηνε τίποτα άλλο να φανεί πέρα από το σήμα κατατεθέν της γοητείας της.
Στη συγκεκριμένη ταινία, η οποία της χάρισε ακόμη μία υποψηφιότητα, ξεκίνησε να σμιλεύεται και η δυνατότητά της να λάμπει χωρίς το φως αστέρων όπως η αξεπέραστη Μέριλ Στριπ ή ο αδικοχαμένος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν να περιορίζουν τη λάμψη της. Κάπου εκεί, πριν από 8 χρόνια δηλαδή, ίσως κάποιος πολύ προχωρημένος νους να είδε σε αυτήν τη διάδοχη κατάσταση, άποψη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και ιεροσυλία αν δεν ακολουθούσε ό,τι ακολούθησε.
Η Έιμι το έκανε ξανά. Στο Fighter θα μπορούσε να μείνει στη σκιά του κορυφαίου της γενιάς του Κρίστιαν Μπέιλ, που έδινε τα ρέστα του ως πρώην πυγμάχος νυν τζάνκι σε ακόμη μία σωματική μεταμόρφωση για τις ανάγκες ενός ρόλου. Τελικά, κέρδισε άλλη μία υποψηφιότητα χάνοντας από την συμπρωταγωνίστριά της, Μελίσα Λίο, που στη συγκεκριμένη ταινία έκανε κάτι που στην πραγματική ζωή δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Έιμι Άνταμς. Δεν την ήθελε για… νύφη της. Ω θεοί…
Στο Master βρέθηκε ξανά «στριμωγμένη» ανάμεσα στον Χόφμαν και τον Χόακιν Φίνιξ που επέστρεφε στα πλατό για την ερμηνεία της ζωής του. Μαντέψτε.. .Ναι, ξανά υποψήφια, για 4η φορά συνυπολογίζοντας και το Junebug το 2005, ΠΑΝΤΑ για υποστηρικτικούς, δεύτερους ρόλους, χωρίς επιβλητικούς μονολόγους, αέναα κοντινά πλάνα ή σενάρια στα μέτρα της. Κάπου εκεί η «america’s sweetheart», έγινε και η σύντροφος, ο συνοδοιπόρος που ο καθένας θα επέλεγε να έχει δίπλα του. Και επακόλουθα, άνοιξε ο δρόμος για πιο προσωποκεντρικούς ρόλους, τους οποίος η ίδια απογείωνε άσχετα με το αν επρόκειτο για δράμα, ανιμέισον, κωμωδία ή οτιδήποτε άλλο, σαν τη σαγηνευτική απατεώνισσα που ενσάρκωσε για τις ανάγκες του American Hustle.
Με τέτοιο ρεπερτόριο και καθολική αποδοχή πια, το κορίτσι που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στο Catch me if you can και δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της… επίδειξης σωματικών προσόντων, αλλά μόνο του ταλέντου της.
Ενός ταλέντου που της επιτρέπει να ισορροπεί μεταξύ ρόλων, όπως των δύο τελευταίων ταινιών που περιμένουμε σαν τρελοί να δούμε.
Το sci-fi Arrival που είναι βέβαιο πως θα σπάσει τα ταμεία και την έκανε κατά πολύ πλουσιότερη, αλλά το ψυχολογικό θρίλερ Nocturnal Animals, για το οποίο ίσως κερδίσει μια 6η υποψηφιότητα για Όσκαρ και μπορεί την ευκαιρία να εκφωνήσει –επιτέλους- το νικητήριο λόγο της.
Κύριοι της Ακαδημίας, την Έιμι Άνταμς θα μάθετε να την σε-βε-στε.
0 σχόλια: