Το Vinyl είχε μαρκαριστεί στα Αγαπημένα από την στιγμή που είδαμε το trailer και μετά από δύο επεισόδια τα συμπεράσματα είναι για ενθουσιασμό.
Όταν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που βλέπεις πολλές σειρές και συνειδητοποιείς ότι οι περισσότερες εξ αυτών έχουν ένα πολύ καλό επίπεδο, τότε αυτόματα ανεβάζεις έναν πήχη τα στάνταρ σου και αυτόματα αφαιρείς το στοιχείο του ενθουσιασμού από τις μελλοντικές σειρές που θα δεις. Όταν οι περισσότερες βρίσκονται σε ένα επίπεδο 7.5/10 μέσο όρο, είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να νιώσεις υπέρμετρα πωρωμένος με μία σειρά. Εκτός κι αν αυτή η σειρά είναι το Vinyl.
Από το περασμένο καλοκαίρι που έγινε γνωστό ότι Martin Scorcese, Mick Jagger και HBO θα γίνουν μια ομοούσιος τριάδα για να στήσουν μια σειρά που γυρίζει πίσω στο χρόνο, σε μια από τις χρυσές εποχές της Αμερικής, η πρώτη σκέψη όλων ήταν «αυτό είναι κάτι που θα θέλω να το δω, αυτό είναι κάτι που θα επαναφέρει τον χαμένο ενθουσιασμό». Είθισται αυτή η επισήμανση που κάνεις εντελώς μηχανικά στο μυαλό σου να λειτουργεί κι εκείνη ως σήτα του ενθουσιασμού. Όμως το Vinyl είναι αυτό που ξεπερνάει τις προσδοκίες, με το να τις επιβεβαιώνει.
Ο Richie Finestra είναι ένας από τους ιδιοκτήτες της δισκογραφικής εταιρείας American Century Records και ηγετικό στέλεχος. Η άνοιξη της δεκαετίας του '70 φέρνει και μεγάλες αλλαγές στο μουσικό τοπίο, με το κραταιό rock 'n' roll να πνέει τα λοίσθια και μια νέα δύναμη, μια νέα τάξη πραγμάτων να βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο. Και στην American Century βλέπουν την ισχύ τους να πέφτει κάθε μέρα. Οπότε οι δρόμοι είναι δύο: ή αλλάζουμε ή πουλάμε.
Η αρχική επιλογή του Richie ήταν το δεύτερο, αλλά ένα γεγονός, μια συνταρακτική νύχτα, του έφερε το epiphany και σαν μαινόμενος ταύρος μπαίνει στην αίθουσα συνεδριάσεων και ακυρώνει τη συμφωνία. Θέτει μια νέα γραμμή πλεύσης, μια de profundis αναπροσαρμογή και βιώνει την επιστροφή του στις εποχές που ήταν διαρκώς «ξαναμμένος» και όχι μόνο σεξουαλικά. Άναβε με τη δουλειά του, με την ανακάλυψη συγκροτημάτων με την δημιουργία επιτυχημένων brand names. Σε αυτό το restart θα δει τους ανθρώπους που ήταν μαζί για τόσα χρόνια να στέκονται απέναντι, όχι από αντίδραση, αλλά γιατί δεν καταλαβαίνουν την επιλογή του. Τοποθετεί τον εαυτό του σε ένα βάθρο και βάζει τους άλλους γύρω του και χαμηλότερα.
Σε ένα παράλληλο παράθυρο βρίσκεται η γυναίκα του Devon και τα δυο τους παιδιά, από τους οποίους έχει αρχίσει να απομακρύνεται, ευρισκόμενος σε εκείνο το σημείο που ένας άντρας χάνεται εντελώς από την οικογένεια του ή σφίγγει τα σχοινιά και τα κρατάει.
Με Mick Jagger, Martin Scorcese και Terence Winter να βρίσκονται στην παραγωγή και τον Martin να σκηνοθετεί και κάποια επεισόδια, το Vinyl είναι από τις σειρές που τις βλέπεις και τις χαίρεσαι και δεν σταματάς να τις βλέπεις. Στα πρώτα τρία επεισόδια είναι εμφανής η αισθητική, το ροκαμπίλι με πιο funk στοιχεία είναι διάχυτο, σου δημιουργεί ένα σκηνικό αμερικανικού μπαρ στην εποχή του 1950. Και αυτή η αισθητική απογειώνεται από τις σκηνές, όπως η σκηνή της μάχης του Richie με έναν τελειωμένο παλαιοκράτη της μουσικής βιομηχανίας ή η σκηνή στη συναυλία με το ταβάνι που καταρρέει και πλακώνει τον Finestra. Όχι δεν σας σποϊλάρω. Παραμένει ζωντανός.
Ο Bobby Cannavale παίρνει στα χέρια του έναν από τους ρόλους (Richie Finestra) που σε λίγες περιπτώσεις συνάντησε στην καριέρα του και αρπάζει την ευκαιρία - σε αντίθεση με τον Cuba Gooding Jr στο O. J. Simpson. Είναι δυναμικός, είναι κομάντο, είναι παλαβός, σκεπτικός, προβληματισμένος, διψασμένος για την επιτυχία, δεν τα παρατάει ποτέ. Όχι όμως γιατί έχει win spirit, αλλά γιατί βρίσκεται σε σημεία και στιγμές που είτε σε καταβαραθρώνουν είτε σου δίνουν το ηλεκτροσόκ για να αλλάξεις την πορεία σου. Και είναι ζήτημα χαρακτήρα που θα πάει το ασανσέρ. Η Olivia Wilde (Devon Finestra) με αυτό το ινδιάνικο πέπλο που την διακρίνει, το οποίο φέρνει μαζί του το μυστήριο στο παρελθόν, την κάνει σέξι όσο δεν πάει και της δίνει και την ανεκτικότητα, είναι ο κυματοθραύστης του Bobby. Στο περιτύλιγμα βρίσκονται και μερικά ακόμα δυνατά χαρτιά όπως η Juno Temple που από απλή γραμματέας κυνηγάει να γίνει η έμπιστη του Finestra.
Με την υπόθεση να μην είναι ευθύγραμμη, αλλά με μπρος πίσω, να αφήνει κενά και να τα καλύπτει με οπισθοπορία, η οποία κάνει νέες λακούβες και μοιάζει λες και το παρελθόν εναλλάσσονται. Αυτό που τώρα είναι θολό γίνεται πεντακάθαρο με το flashback και αυτό που στο παρελθόν θολώνει, έρχεται το μέλλον να το φτιάξει. Το Vinyl έχει την θεωρία, έχει και την πράξη.
0 σχόλια: