Ρχνουμε μια ματιά στο τηλεοπτικό Marvel Universe, με αφορμή την πολύ καλή νέα σειρά με πρωταγωνίστρια την Πέγκι Κάρτερ του «Captain America».
Οταν έγινε σαφές πως το τηλεοπτικό σύμπαν της Marvel θα αποτελούσε επίσημη συνέχιση του κινηματογραφικού, τα πάντα έγιναν ταυτόχτονα λίγο πιο συναρπαστικά γι' αυτό μα και ταυτόχρονα πιο προβληματικά. Τελικά, φάνηκε, το να δρας σε ένα πεδίο που καθορίζεται με εσένα ως λιγότερο σημαντικό, έως και αόρατο κρίκο, μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση στο πόσο ενδιαφέρον είναι αυτό που κάνεις.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος: To «Agents of S.H.I.E.L.D.» που ξεκίνησε χλιαρά και ακίνδυνα, μπόρεσε να εξελιχθεί σε μια περιπέτεια που πραγματικά διασκέδαζες βλέποντας, μόνο εφόσον της συνέβησαν κάποιες τεράστιες αλλαγές σε επίπεδο δομής. Το πρόβλημα; Αυτές οι αλλαγές δεν προήλθαν από την ίδια τη σειρά. Παρά ήταν συνέπεια των όσων είδαμε στο ωραιότατο «Captain America: The Winter Soldier» και την (spoiler για εκείνη την ταινία, υποθέτω) αποκάλυψη πως η S.H.I.E.L.D. τόσο καιρό ήταν γεμάτη με κρυφούς πράκτορες της Hydra, με συνέπεια τη διάλυσή της εκ των έσω.
Ξαφνικά η σειρά που ακολουθούσε τόσο καιρό τις χλιαρές περιπέτειες των πρακτόρων της ομάδας του συμπαθούς Φιλ Κούλσον (που είχε επιστρέψει από τους νεκρούς του πρώτου «Avengers» επειδή γιατί όχι), απέκτησε ταυτότητα, απέκτησε μια κάποια αίσθηση κινδύνου. Πλέον οι ήρωές μας δεν ήταν όργανα ενός παγκόσμιου αστυφύλακα που απλώς διατηρούσαν τις επιφυλάξεις για τους εργοδότες τους (χμμμμμμ), παρά ήταν ένα απεγνωσμένο γκρουπ κυνηγημένων παρανόμων που προσπαθούσαν από το περιθώριο να αποκατααστήσουν το δίκαιο. Ναι, αυτό ακούγεται πολύ περισσότερο σαν μια σειρά α) του Τζος Γουίντον και β) που θέλω να δω.
Στη φετινή α’ μισή 2η σεζόν τους, οι «Agents» συνέχισαν να λειτουργούν με γνώμονα την κατεύθυνση των ταινιών της Marvel, οδηγώντας όλο το arc των πρώτων 10 επεισοδίων τους στην κορύφωση/σοκ/αποκάλυψη πως (ξανά, spoiler) η Σκάι αποκαλύφθηκε πως ήταν στην πραγματικότητα η Ντέζι Τζόνσον, κόρη μιας Inhuman που εκτέθηκε στη Μαγική Ομίχλη των Inhumans και ξύπνησε τις δικές της δυνάμεις. Ουάου, τόσο καιρό είχαμε μια αληθινή υπερηρωίδα κάτω από τη μύτη μας! Ασε που όλα αυτά δεν είναι παρά ένας μεγάλος πρόλογος για το επερχόμενο «Inhumans», που η Marvel θα σπρώξει ανελέητα ως το δικό της «X-Men».
Καταπληκτικά όλα αυτά, και πραγματικά δείχνουν προς τη γενικότερη βελτίωση του «Agents of S.H.I.E.L.D.» μέσα στο 2014. Εχει γίνει μια σειρά που διασκεδάζεις όταν τη βλέπεις.
Ωστόσο μάλλον δε θα γίνει ποτέ μια σειρά που πραγματικά χάνεις που δε βλέπεις, κι ο λόγος είναι ότι όλη της η βελτίωση, όλο της το ενδιαφέρον, μοιάζει να περνάει μέσα από το master plan άλλων ιστοριών, σε άλλο μέσο. Το «Agents of S.H.I.E.L.D.» είναι σα να έχει αποδεχθεί το ρόλο του ως γρήγορο, φτηνό βοήθημα στις Αληθινές Περιπέτειες της Marvel, σαν τις παράλληλες μίνι σειρές που κυκλοφορούν στα κόμικς όταν βγαίνει ένα σημαντικό μεγάλο event series.
Γι’αυτό με το «Agent Carter» η Marvel μοιάζει να δοκιμάζει κάτι διαφορετικό.
Οχι πως η σειρά δεν είναι αρκετά δεμένη με την υπερηρωικής κινηματογραφίας προέλευσή της: Η Πέγκι Κάρτερ είναι, όπως ίσως θυμόμαστε όλοι (κι αν δε θυμόμαστε τότε πολύ κακώς) η σύντροφος-στη-δράση του Στιβ Ρότζερς στο συμπαθέστατο «Captain America: The First Avenger», την Ιντιάνα Τζόουνς-light εκδοχή κατά Marvel, όπου μας συστήθηκε ο Κάπτεν Αμέρικα στη φυσική του εποχή, την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο τέλος εκείνη της ταινίας (και πάλι, spoilers, αλλά ειλικρινά, δε θα διάβαζε κανείς αυτό το κείμενο αν δεν είχε δει ήδη αυτές τις ταινίες, έτσι δεν είναι;) ο Ρότζερς έριξε το αεροπλάνο του στους πάγους αφήνοντας τον κόσμο πίσω του. Μπορεί να ξύπνησε στο σημερινό Μανχάταν για να συμμαχήσει με όποιον άλλο χαρακτήρα είχε ακόμα τα δικαιώματά του στη Marvel, αλλά άφησε πίσω του συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια.
Το «Agent Carter» πολύ έξυπνα τοποθετείται σε εκείνη την μετα-First Avenger εποχή. Μπορεί η κυρίως δράση να μεταφέρεται στο σήμερα κι εκείνο το φιλμ να ήταν απλώς ένα origin story, αλλά τόσο το καλύτερο: Αυτό σημαίνει πως πίσω στη μεταπολεμική Αμερική υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες που προσφέρονται προς εξερεύνηση. Σε ένα περιβάλλον μάλιστα το οποίο δεν έχει κανιβαλιστεί από τις ταινίες σε βαθμό που να λυγίζει η σειρά από την ασφιξία των περιορισμών κάτω από τους οποίους οφείλει να λειτουργήσει.
Εδώ η Πέγκι, που συνεχίζει να ερμηνεύει η φοβερή Χέιλι Ατγουελ (ήρεμη δύναμη και αβίαστο class, σε μαγνητίζει και την πιστεύεις στα πάντα), είναι πλέον η κεντρική ηρωίδα, μια πτυχή που η σειρά αποφασίζει να εκμεταλλευτεί και θεματικά. Στήνοντας όλη της τη δράση γύρω από τη φεμινιστικής απόχρωσης εξερεύνηση του Τι Συνέβη Μετά Τον Πόλεμο. Η σειρά αναφέρεται στις γυναίκες που κράτησαν την κοινωνία όρθια στη διάρκεια του πολέμου, μόνο για το καθεστώς να τις στέλνει ξανά πίσω στις «μικρότερες» θέσεις τους όταν οι άντρες επέστρεψαν σπίτι.
Η οπτική μας είναι εκείνη της Πέγκι, η οποία ουσιαστικά πολέμησε στο πλευρό ενός μεγάλου ήρωα για να απολαύσει ακριβώς μηδέν τοις εκατό της αναγνώρισης και της ευγνωμοσύνης. Αναγκασμένη να ακούει για τα ανδραγαθήματα του σπουδαίου ανδρός όσο εκείνη ωθείται στο περιθώριο και θεσμικά ανήμπορη, σε κοινωνικά πλαίσια, να αντιδράσει. Ολοι της φέρονται σαν (στην καλύτερη) τσιράκι του Αληθινού Πολεμιστή, στέλνοντάς την να βγάζει κόπιες και να φέρνει τον καφέ την ώρα που εκείνοι κάνουν τα μεγάλα τα σχέδια και αναλαμβάνουν τις μεγάλες υποθέσεις. (Ο Τσαντ Μάικλ Μάρεϊ του «One Tree Hill» στο πιο ιδανικό κάστινγκ της καριέρας του ως «’α σ’ δείξ’ ‘γω» σωβινιστής της εποχής.)
Υποθέσεις όπως αυτή του Χάουαρντ Σταρκ (ο Ντόμινικ Κούπερ επαναλαμβάνει το ρόλο του από την ταινία), πατέρα του Τόνι, ο οποίος μετά το τέλος του πολέμου θεωρείται προδότης όταν εξαφανίζονται οι εφευρέσεις του, τα απαραίτητα κακοσουλούπωτα μαγκάφινς κι ετούτης της ιστορίας. Ο Χάουαρντ προσεγγίζει την Πέγκι και της ζητά να καθαρίσει το όνομά του ακολουθώντας ένα ντόμινο στοιχείων που θα την οδηγήσει στην εύρεση των χαμένων αντικειμένων αλλά και στο ξεσκέπασμα της ευρύτερης συνωμοσίας που όφειλε φυσικά να υπάρχει. Την Πέγκι βοηθά ο μπάτλερ του Χάουαρντ, ο Τζάρβις, που υποδύεται ο Τζέιμς Ντ’Αρσι, όχι μόνο καταφέρνοντας να έχει διασκεδαστική χημεία με την Ατγουελ, μα και αποδίδοντας την κωμική, καρτουνίστικα αγγλική του φιγούρα χωρίς να γίνεται μονότονος ή σαχλός. Ενώ ακόμα και μες στο εχθρικό-απέναντί-της-επειδή-είναι-γυναίκα σύστημα της εποχής, βρίσκει σύμμαχο στο πρόσωπο του Ντάνιελ, ενός βετεράνου από τον πόλεμο που έχει μείνει με δυσκολία κίνησης στο πόδι του με αποτέλεσμα να τον βλέπουν κι εκείνον ως μια έλλειψη, ως κάποιον που του «λείπει κάτι». (Ο Ενβερ Γκιοκάι του «Dollhouse» σε καλό ταίριασμα.) Ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να ισορροπήσει την κρυφή της, επικίνδυνη ατζέντα, με την ανάγκη της για ανθρώπινη επαφή, όπως προκύπτει μέσα από τη διστακτική της φιλία με μια σερβιτόρα που μένει στην πολυκατοικία της (την παίζει η Λίντσεϊ Φονσέκα, η κόρη του Τεντ από το «How I Met Your Mother»).
Τη σειρά τρέχουν οι Τάρα Μπάτερς και Μισέλ Φαζέκας του «Reaper» και του «Dollhouse», πετυχαίνοντας για μια ακόμα φορά να μας χαρίσουν κάτι που τέλειο μπορεί να μην είναι, μα σίγουρα κάνει εξαρχής σαφές πως έχει κάτι διαφορετικό να δώσει, πως έχει το δικό του ύφος. Σε συνδυασμό με το αρκετά καλό ρόστερ σκηνοθετών (που συμπεριλαμβάνει τον Τζο Ρούσο του «Winter Soldier» και του «Community» και τον Τζο Τζόνστον του «First Avenger» και του «Rocketeer», μιας ταινίας που μοιάζει να έχει δανείσει αρκετά στοιχεία στο ύφος του «Agent Carter»), η σειρά μοιάζει εξαρχής βέβαιη για το στιλ και τον τόνο της. Ξέρει πού πάνε τα αστεία, πού πάει η δράση, ξέρει πώς μοιάζει, ξέρει πώς να απεικονίσει τα θολά, ρετρό ‘40s.
Με όλα αυτά δε θέλουμε να πούμε πως ξαφνικά βρέθηκε καμιά επαναστατική φόρμουλα- η σειρά εξακολουθεί να υπηρετεί πολύ συγκεκριμένα μοτίβα, που μάλιστα μπορεί γρήγορα να καταλήξουν επαναλαμβανόμενα (η Πέγκι με τον Τζάρβις ανακαλύπτουν κάτι, κάνουν την έρευνα/παίρνουν τα αντικείμενα, λίγες στιγμές μετά φτάνουν εκεί οι Υπερφίαλοι Αντρες, την επόμενη μέρα η Πέγκι το παίζει ανήξερη ενώ σερβίρει καφέ, και τα λοιπά). Ομως είναι μια φόρμουλα την οποία υπηρετεί σωστά, αποτελεσματικά, διασκεδαστικά, με χιούμορ και με καλή δράση.
Μπορεί εν τέλει απλώς η DC να το κάνει σωστότερα, αποδεχόμενη πως το να μπλέκεις τα πάντα δεν είναι λειτουργικό και επιτρέποντας σε κάθε σειρά/κανάλι να κάνει ό,τι θέλει με τους ήρωές της: To «Arrow» και το «Flash» ζουν μαζί στο ίδιο CW σύμπαν, μα το «Gotham» σε ένα άλλο δικό του, το οποίο είναι και διαφορετικό από το κινηματογραφικό. Καμία πίεση. Ας κάνει ο καθένας ό,τι λειτουργεί καλύτερα.
Ομως, μέσα στο πλαίσιο του ευρύτερου, περιορισμένου από κανόνες και τις ανάγκες των Μεγάλων Παικτών, σύμπαντος της Marvel, το «Agent Carter» καταφέρνει τουλάχιστον να πείθει πως είναι κάτι που μπορεί -και αξίζει- να στέκεται μόνο του. Αυτή η, 8 μόλις επεισοδίων, 1η σεζόν έχει ενδιαφέρον όχι επειδή είναι Ενα Ακόμα Marvel Κάτι, αλλά επειδή είναι ένα φρέσκο, όμορφο, καλοφτιαγμένο κατασκοπικό δράμα εποχής, για μια φανταστική ηρωίδα που προσπαθεί να επιβιώσει σχεδόν δίχως συμμάχους μέσα στην απολύτως εχθρική εποχή της. Εχει εφευρέσεις, έχει καρτουνίστικους μπαμπουίνους ανώτερους, έχει δράση, έχει συνωμοσίες, έχει μια Χέιλι Ατγουελ που δε τη χορταίνεις. Και έχει αυτονομία κινήσεων, αντί για τη διαρκή περιέργεια του «πώς θα δέσει αυτό με τις κινηματογραφικές περιπέτειες του τάδε υπερήρωα».
Ακριβώς: Το «Agent Carter» πετυχαίνει επειδή ξέρεις πως την Πέγκι δε θα έρθει κανένας υπερήρωας να τη σώσει. Παλεύει μόνη της, σε μια άλλη εποχή, κι αυτό είναι που την κάνει ακαταμάχητη.
.jpg)
0 σχόλια: