Για όλα όσα έχει περάσει (κεράτωμα, πόνο, κατάθλιψη, δημόσια 'διαπόμπευση', ακόμη και τους πόνους στη μέση) το κορίτσι με τα πράσινα μάτια και το πονηρό χαμόγελο φταίει το μυαλό της. Αυτό το υπέροχο 'αγρίμι', το πιο δυνατό από τα όπλα της, το οποίο έχουμε μάθει να σεβόμαστε και ,ταυτόχρονα, να φοβόμαστε.
'Ήμουν σε όλα μέτρια , στα δικά μου μάτια. Ούτε κατά διάνοια όμορφη, απλά συμπαθητική. Όχι έξυπνη, απλά ικανή σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. (...) Θαύμαζα ό,τι και όποια πιο όμορφη, νιώθοντας λίγη και μειονεκτικά. (..) Πίστευα ότι δεν έχω καν στοιχειώδη δείκτη νοημοσύνης, επειδή δεν αγαπούσα τα μαθηματικά... (...) Με κοιτούσα στον καθρέφτη και το μόνο που έβλεπα όμορφο ήταν ... Τίποτα. Παντού έβρισκα ελαττώματα και ελλείψεις...(...) Μέχρις ότου μία μέρα, 1η Σεπτέμβρη του 2005, μέσα σε ένα απόγευμα έγινα αναγνωρίσιμη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας εφιάλτης'
Το συγκεκριμένο απόσπασμα από ένα πρόσφατο blog post της είναι ενδεικτικό της 'διαταραγμένης' ψυχολογίας που είχε το κορίτσι καλής αστικής οικογενείας με τις πέντε γλώσσες που βρέθηκε 'σκάντζα' της Ελένης Μενεγάκη στο πρωινό του Ant1.
Και αυτό παρότι η πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας (με μεταπτυχιακά στην ιταλική φιλολογία και την συμβουλευτική ψυχολογία) είχε ήδη περάσει ένα φεγγάρι ως συντάκτρια διεθνών σχέσεων και παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων στο Alter και τον Ant1.
Θυμάμαι ακόμη το πρώτο της εξώφυλλο στο Down Town, εκεί όπου φορούσε μαγιό, έκανε μια μεγάλη τσιχλόφουσκα και θύμιζε μαυρισμένη Καλιφορνέζα surfer. Ή μπορώ να κάνω λάθος και να ήταν κάποιο από τα εκατοντάδες που ακολούθησαν.
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που έσκυψε μπροστά ενώ έπινε τον καφέ της μπροστά στην κάμερα. Όπως ακριβώς η Ελένη Μενεγάκη. Με τη μόνη διαφορά ότι τα μάτια της Ελεονώρας, όταν το έκανε, γελούσαν. Ήταν σαν να μας έλεγε 'Το ξέρεις και το ξέρω ότι το κάνω επίτηδες. Έλα να σπάσουμε μαζί πλάκα'.
Όπως θυμάμαι ακόμη το ανελέητο κράξιμο/ανοιχτό πόλεμο που έφαγε τον πρώτο καιρό για μια πληθώρα λόγων. Μεταξύ των οποίων ότι ήταν 'υπερβολικά μορφωμένη'.
Τέλος θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που την συνάντησα, στα πλαίσια μιας συνέντευξης για ένα εφηβικό γυναικείο περιοδικό, στην Aqua Marina στη Βουλιαγμένη. Ένα μέρος που το ένοιωθε ως σπίτι της, αφού πήγαινε από μικρή με τους γονείς της, με τους σερβιτόρους με τα παπιγιόν να αιωρούνται γύρω μας και την ίδια, φορώντας μόνο μια φόρμα, να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημόσια εικόνα της.
Συγκεκριμένα η γεύση που μου άφησε ήταν μιας έξυπνης (ίσως υπερβολικά έξυπνης για το καλό της) και καλλιεργημένης γυναίκας που δεν το έπαιζε ωραία (αν και ήταν κατηγορηματικά), ήταν βάναυσα αυθόρμητη (στη δουλειά και τις σχέσεις της), αναγκαστικά καχύποπτη και στην οποία δεν ταίριαζε καθόλου αυτό που έκανε.
Μια γυναίκας που έψαχνε ένα τρόπο για να κάνει αυτό που έγραψε (και έκανε) αργότερα, δηλαδή ''Όταν οι άλλοι με έστηναν στον τοίχο και με λιθοβολούσαν, εγώ έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μαζέψω τα κομμάτια μου και να πω 'Σκάστε! Βουλώστε το όλοι ηλίθιοι ξερόλες, τιποτένια σκουπίδια καραγκιόζηδες'.
Και σκεφτείτε ότι τότε δεν είχα ιδέα (όπως και οι υπόλοιποι) για όλα τα πράγματα για τη ζωή της που οικειοθελώς, κομμάτι κομμάτι, μας αποκάλυψε. Π.χ. για τον γάμο που έκανε στο εξωτερικό σε μικρή ηλικία, το κέρατο που έφαγε και ανταπέδωσε, την κατάθλιψη, τα προβλήματα υγείας, την ψυχανάλυση, το botox και άλλα 100 που τώρα δεν θυμάμαι.
Γιατί η Ελεονώρα, μεταξύ άλλων, είναι και η επώνυμη που έχει αποκαλύψει μακράν τα περισσότερα για τον εαυτό της. Έχοντας, είμαι σίγουρος, 'κάβα', άλλες 100 ενδιαφέρουσες ιστορίες που σκοπεύει να μας πει στην πορεία.
Τα χρόνια πέρασαν, η Ελεονώρα άλλαξε κανάλι και είδος εκπομπής, έγινε master of (greek) twitter, έκοψε, έβαψε και μετά άφησε και πάλι ξανθιά και μακριά τα μαλλιά της, φωτογραφήθηκε χωρίς ρετούς και, το πιο βασικό, έμαθε διαδοχικά πως να ντιλάρει με τη δημοσιότητα, το αντικείμενο της δουλειάς της και, κυρίως, τον εαυτό της.
'Τρία ολόκληρα χρόνια, με πολλή δουλειά, μου πήρε να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου σωστά.
Ανακάλυψα όλα όσα είμαι. (...) Αποδέχτηκα ότι είμαι έξυπνη. (...) Αναγνώρισα ότι είμαι καλή σε αυτό που κάνω. (...) Σταμάτησα να χρειάζομαι την αποδοχή και την καλή γνώμη των τρίτων. (...) Έδιωξα κόσμο από γύρω μου. (...) Είμαι πλέον η καλύτερη μου φίλη'
Βρήκε, αν θέλετε, την ισορροπία της. Ένα τρόπο να περνάει καλά με αυτό που κάνει. Και, το πιο σημαντικό, κατάλαβε ότι δεν πρέπει η δουλειά να επισκιάζει την υπόλοιπη ζωή της και την πληθωρική προσωπικότητά της.
Προσωπικά επιμένω πάντως ότι δεν της ταιριάζει αυτό που κάνει. Έστω και αν το κάνει καλά. Την έχω για μεγαλύτερα πράγματα. Και ανυπομονώ για την εποχή που θα μας 'χορέψει όλους στο ταψί'. Άλλωστε πλέον ξέρει τον τρόπο. Αρκεί να ακολουθήσει το ένστικτό της και όχι το μυαλό της.
Ημερομηνία δημοσίευσης : 4 Μαρ 2014
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
0 σχόλια: