Οι άντρες, το έχω γράψει κι αλλού, μετράμε σε όλη μας τη ζωή. Μετράμε συνέχεια τη δύναμη, τον ανδρισμό μας, μετράμε το βαθμό που μπορούμε να επηρεάσουμε τα τεκταινόμενα γύρω μας, τη ζωή και ό,τι μας αφορά. Μετράμε συνέχεια τον έλεγχο που μπορεί να έχουμε σε όλα αυτά. Και όταν κάποια στιγμή μετρηθούμε και βρεθούμε «λίγοι», αρχίζουμε να παραπαίουμε και η κατάρρευση ακολουθεί αμείλικτη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κοινωνική σύμβαση για να καταρρακωθεί μια γυναίκα είναι να χτυπηθεί η εικόνα της, η εμφάνισή της. Αρκεί να ακουστούν λέξεις όπως «άσχημη», «χοντρή», «πατσαβούρα», «κυτταρίτιδα» και ακόμα και μια Τζένιφερ Λόρενς αρχίζει να κλονίζεται. Όση αυτοπεποίθηση και να φαινόταν ότι έχει, δραπετεύει σε χρόνο dt, σαν νερό από το σουρωτήρι. Ένας άντρας, αν τον πεις άσχημο, χοντρό, ακόμα και βλάκα, το πολύ πολύ να στραβομουτσουνιάσει, αλλά μετά από μια μπίρα, μια καθαρτική ψιλοκλάψα σ’ ένα φίλο κι ένα λυτρωτικό «άι γαμ*» προς αυτόν που εξέφρασε την προσβολή, ίσως και μερικές μπουνιές –αλλά κυρίως μετά από μια βραδιά έντονου σεξ– όλα διορθώνονται.
Έναν άντρα από αρχαιοτάτων χρόνων τον κομματιάζεις αν θίξεις την ικανότητά του να «πολεμήσει» και να «νικήσει». Αν τον πεις ή τον κάνεις να αισθανθεί «αποτυχημένος», «χαμένος». Τη σήμερον τον λέμε «loser» (το γνωστό). Δες τα πρότυπα. Οι άντρες δεν ταυτιζόμαστε, δεν θαυμάζουμε, δεν ζηλεύουμε σταρ τόσο για τη φάτσα τους όσο για την επιτυχία τους, για τη «νίκη». Μας αρέσουν τα άγρια, μαχητικά σπορ, γιατί τα πρότυπά μας είναι άντρες-μαχητές που, όταν τους βάλεις στη ζυγαριά, οι νίκες τους είναι περισσότερες από τις ήττες. Και το απόσταγμα όλης αυτής της αμπελοφιλοσοφίας είναι η «δύναμη». Και η δυνατότητα που σου παρέχει να επηρεάζεις, να αφήνεις το στίγμα σου στην ακτίνα που θέλεις ή, έστω, που μπορείς – σαν τους σκύλους, που κατουράνε τα δεντράκια.
Σε δουλειά να βρίσκεται
Κάποτε, σε άλλες εποχές, το στίγμα και η επιρροή ενός άντρα μετριόταν κυρίως με αίμα (μα τι ωραίες, απλοϊκές εποχές, ε;). Σήμερα η δύναμη και η νίκη με τι μετριούνται; Με την «ανεξαρτησία» που σου δίνει το χρήμα, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με αυτό που κάνεις, είτε είναι καριέρα μεγαλοστελέχους είτε μια απλή «δουλειά», ανάλογα με τις ικανότητες και τα θέλω του καθενός.
Οπότε, για έναν άντρα, ακόμα και μια δουλειά που μπορεί να μην τον ενδιέφερε πολύ ή που σχεδόν τη σιχαινόταν, όταν χάνεται, ειδικά σε μια περίοδο σαν αυτήν που διανύουμε, όπου η αναπλήρωσή της μοιάζει (και εν πολλοίς είναι) σχεδόν αδύνατη, πονάει. Πονάει πολύ. Και τον αφήνει πίσω κομμάτια, σαν να τον σφάζουν στο Κολοσσαίο. Είναι ο «χαμένος». Και αμέσως, αυτόματα, ακόμα κι αν δεν ευθύνεται ο ίδιος άμεσα και ήταν απλώς θύμα «περικοπών», υποσυνείδητα αρχίζει να αμφιβάλλει για τη δύναμή του, τις ικανότητές του, αλλά και για το τι τού αναλογεί και του αξίζει στη ζωή (ως loser, πλέον).
Και σε αυτή τη φάση, όσο σκοτεινιάζει η ψυχή και η λογική, πιστεύει ότι δεν του αξίζει τίποτα, μόνο τιμωρία. Άρα, δεν του αξίζεις ούτ’ εσύ. Δεν έχει πια σημασία ο έρωτας που είχατε. Αντίθετα, στο πλαίσιο της ταπείνωσης και των βασανιστηρίων που πιστεύει ότι του αναλογούν, όχι μόνο δεν θα αγωνιστεί να συντηρήσει μια σχέση, αλλά θα προσπαθήσει να την καταστρέψει. Όταν λέμε «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», σε μια τέτοια περίπτωση πιο άβυσσο δεν έχεις. Η αυτοκαταστροφική μανία σε όλο της το μεγαλείο.
Τι κάνεις εσύ; Θα σκεφτείς, θα ακούσεις, θα διαβάσεις πολλά. Θα του δείξεις πόσο τον αγαπάς, θα είσαι πολύ γλυκιά, θα προσπαθήσεις να βοηθήσεις και, αν μπορείς, να του δανείσεις λεφτά μέχρι να ορθοποδήσει πάλι. Σωστά; Λάθος.
Βοήθειά μας
Μην κάνεις τίποτα, γιατί ό,τι και να κάνεις στη φάση που βρίσκεται, όλα θα τα πάρει στραβά, όλα θα γυρίζουν μπούμερανγκ και θα τον εκνευρίζεις. Γιατί θα αισθάνεται ότι τον λυπάσαι, ότι φυτοζωεί με δικές σου ελεημοσύνες συναισθημάτων ή και χρημάτων, ότι ακόμα και το σεξ δεν είναι παρά pity f*ck. Σε βαθμό που κάποια στιγμή θα τα πάρεις κι εσύ από την πίκρα που θα στάζει «ενώ εσύ κάνεις ό,τι μπορείς για να βοηθήσεις», θα γίνετε μαλλιά κουβάρια και στο τέλος δεν θα αποφύγετε το μοιραίο.
Αν κουραστείς, αν αισθάνεσαι ότι δεν το παλεύεις κι αν έχεις αμφιβολίες, χώρισε. Ακούγεται απάνθρωπα σκληρό, αλλά είναι καλύτερα από το βάλτο όπου μοιραία θα βουλιάξετε μαζί. Αν, πάλι, πιστεύεις ότι μπορείς να αντέξεις, αν τον αγαπάς πολύ, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δηλώσεις παρουσία, ότι είσαι εδώ για εκείνον, και σταμάτα το εκεί. Μην επιμένεις, μην γκρινιάζεις, μην του γίνεις τσιμπούρι, όσο δίκιο κι αν αισθάνεσαι ότι έχεις. Μην προσπαθείς να στήσεις σκηνικό «συνεχίζουμε σαν να μην έγινε τίποτα», μην προτείνεις εξόδους με φίλους «για να ξεσκάσετε και να ξεχάσει», μην του φέρνεις τις Μικρές Αγγελίες με επιλογές που εντόπισες προσημειωμένες με κυκλάκια. Μη γίνεσαι ένα επιπλέον πρόβλημα.
(Don’t) let me entertain you
Δεν μπορεί να ξεχαστεί, δεν μπορεί να δεχτεί συμβουλές, γιατί κανένας δεν ξέρει το βάθος του προβλήματός του (νομίζει), δεν αντέχει εξόδους γιατί του θυμίζουν την ανέχειά του και βασανίζεται ακόμα περισσότερο. Άσ’ τον να παλέψει με τους δαίμονές του και να προσπαθήσει να βρει λύση μόνος του. Εσύ θα είσαι δίπλα του σταθερή και όσο το δυνατόν χαμηλών τόνων, σαν σωσίβιο αεροπλάνου που αν το χρειαστεί, θα πατήσει το κουμπί. Τίποτα περισσότερο.
Στην ερώτηση «πόσο θα χρειαστεί να περιμένεις;» η απάντηση είναι «όσο». Κανείς δεν ξέρει. Μέχρι να καταφέρει να ορθοποδήσει με κάποιον τρόπο. Αν μέσω μπαμπά, ενός θείου, ξαδέλφου, γνωστού κ.λπ. του βρεις μια πιθανή λύση, πρότεινέ την απλώς σαν να είναι «κάτι που άκουσες τυχαία» και μην αποκαλύψεις τίποτα από τα νήματα (μπαμπάδες, θείους, γνωστούς) που κίνησες για να τη βρεις. Μην απαιτήσεις να τη δεχτεί «επειδή εσύ σκίστηκες για εκείνον». Αν δείξει ενδιαφέρον, με τη δική του σύμφωνη γνώμη κλείσε το ραντεβού για το ίντερβιου και σταύρωσε τα δάχτυλα.
Ημερομηνία δημοσίευσης : 19 Ιαν 2014
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
0 σχόλια: