Στα ιδιότυπα εικονοστάσια των προσωπικών, ιδιωτικών αγίων, καρφώνεται στον τοίχο δίπλα στον Άσιμο, τη Γώγου, τη Βέμπο, τον Σιδηρόπουλο, τη Μπίλι Χόλιντει, την Τζόπλιν. Άλλωστε «δική μας Τζάνις Τζόπλιν» τη βαφτίζει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Και είναι σαν αυτούς, αυτοελεγχόμενη την ώρα που τραγουδά, ικανή σε ύπαρξη μόνο στην άκρη της φωνής της, αδιάφορη οντότητα σε δόξες, χαϊδεμένη από το κοινό της, που την ακολουθεί σε υπόγεια, κατάφωτα κέντρα, σκοτεινές σκηνές, πάντα εκεί, στα σκοτάδια της νύχτας. Χρόνια πορεία στα τραγούδια, στο πλάι της Βέμπο, της Μαρινέλλα, του Βοσκόπουλου, της Βάνου.
Να τη λένε οι ίδιοι «η Φωνάρα» και να αναγνωρίζουν το ένθεο εκείνο πράγμα, που φωλιάζει μέσα σε ένα μικροσκοπικό, σαν ξωτικού σώμα, όλο μακριά μαλλιά, κόκκαλα και νεύρα και μια αμυδρή μυρωδιά κουφέτου, που είναι χωρίς ηλικία, άχρονη στα 60 και βαλε έτη τραγουδιού της. Ανοίγει το στόμα και η φωνή της κάνει σαν Σεβάς Χανούμ, που γράφει ο Χρονάς, ή σαν φυσικό φαινόμενο δύναμης και παλλομένου πάθους, σχεδόν χειροπιαστού, υπαρκτού. Σαν να ματώνουν οι νότες, να ιδρώνουνε, να αναστενάζουν, να υπάρχουν σαν πλάσματα ξεχωριστά γύρω της.Ένα βράδυ, ελαφρά μεθυσμένο αλλά και μεθυστικό το ίδιο, όλο φθινόπωρο και μυρωδιά βρεγμένου χώματος και ξύλου. Ένα βράδυ νοτισμένο, λοιπόν, στα ξαφνικά στο Χυτήριο, ενώ τραγουδά η Μαριαλένα Οικονομίδου, η κόρη του μυθικού Γιώργου Οικονομίδη και εγγονή του Χρηστού και της Νίτσας Τσαγανέα δίνει στη Γιώτα Γιάννα το μικρόφωνο. Εκείνη τραγουδά και γονατίζει, τινάζεται, πιάνει την φυσαρμόνικα της και βγάζει αναστεναγμούς, χορεύει, κοιτάζει τους μερακλήδες που χορεύουν στα μάτια και ψάχνει να βρει το ντέρτι και το μαρζι που τους καίει για να κινούνται έτσι. Τους σφίγγει τα κεφάλια μες στα χεριά της και τους κοιτά ενώ τραγουδά. Χειροκροτεί. Ξεσηκώνει τον πόνο και τον εκτονώνει, μαγικά, ενώ συμμετέχει, τον ενορχηστρώνει και τον σκηνοθετεί. Κάνει ροκ με τραγούδια λαϊκά, σαν performing artist χωρίς ιδιοτέλεια, μελέτη ή εκζήτηση.
«Τις αμαρτίες μου, εγώ στις είπα, απ’ την αρχή. Το παρελθόν μου σου το φανέρωσα απ’ την αρχή προτού στο πλάι σου να προχωρήσω, την θέση μου έτρεξα να καθαρίσω και την συγγνώμη σου να σου ζητήσω, απ’ την αρχή. Έστω κι αν έζησα σε τρικυμία είχα δικαίωμα στην ευτυχία, διότι ότι σ’ αγάπησα και σ’ εμπιστεύτηκα απ’ την αρχή»… καίγεται το μαγαζί από ντέρτια, με βουνά τις αμαρτίες και την ρακιά της Γιάννα να συναντά σε λίγο τον Μανώλη Αγγελόπουλο, σε πιο μέταλ εκδοχή.
«Εμένα μ' έθρεψε τσιγγάνας γάλα και είμαι ελεύθερος σαν τα πουλιά. Εγώ γεννήθηκα πάνω στο χώμα στης γης κοιμήθηκα την αγκαλιά. Φτερά του έρωτα είχα για στρώμα και με νανούριζαν γλυκά βιολιά. Εμένα μ' έθρεψε τσιγγάνας γάλα και είμαι ελεύθερος σαν τα πουλιά. Φτερά του έρωτα είχα για στρώμα και με νανούριζαν γλυκά βιολιά. Εμένα μ' έθρεψε τσιγγάνας γάλα και είμαι ελεύθερος σαν τα πουλιά».
Ο μύθος της Γιώτα Γιάννα, όπου τον αποκατέστησε ο Γιώργος Χρονάς, στο «Με τα μάτια της Γιώτας Γιάννα». Το τσιγάρο που κρατάει στα χείλη χωρίς να καπνίζει και η ταμπακιέρα που γέρνει στα δάχτυλα της. Στη μνήμη του 19χρονου αδελφού Δημήτρη που σκοτώθηκε στην Κύπρο, τότε, με την εισβολή, φαντάρος από την Αθήνα. Τώρα πηγαίνει στην Κόρινθο, χρόνια τόσα μετά και πάει τσιγάρα και αναπτήρες και γλυκά στους φαντάρους για να διατηρεί την προσδοκία πως πίσω απ την σκοπιά μπορεί εκείνος, σαν άγγελος να φάνει και να της χαμογελάσει. Η αδιαφορία της να πει δικά της τραγούδια –όλα δικά της τα κάνει άλλωστε- ή να αναγνωριστεί ως σπουδαία. Την νοιάζει μόνο να την ξέρουν ως η «τραγουδίστρια με την φυσαρμόνικα» και να την κοιτούν με θαυμασμό στα μάτια. Άχρονη γόησσα να ναι, σα φακίρισσα όπου η αχνιστή καψούρα, το ντέρτι, ο πόνος, ο χωρισμός, το τέλος σε όποια οριστική του μορφή, υπακούει σαν δηλητηριώδες φίδι στην φωνή της και μόνο. Κύριες και κύριοι: η Γιώτα Γιάννα, μπορεί για άλλη μια φορά να σας παρασύρει στην σκοτεινή πλευρά των στεναγμών σας. Take a walk on the wild side, αν δε φοβάσαι…
(αυτή την Τρίτη 12 Νοεμβρίου, η Γιώτα Γιάννα τραγουδά στο ΧΥΤΗΡΙΟ)
0 σχόλια: