Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Metallica Through the Never

Μια τρισδιάστατη κι άψογα φιλμαρισμένη υπερ-συναυλία των χαλκέντερων πατριαρχών του χέβι-μέταλ Metallica, διανθισμένη με μια παράλληλη μικροϊστορία Αποκάλυψης στους γύρω δρόμους. Για τους φίλους του είδους –κυρίως.

Σας αρέσει το χέβι-μέταλ; Ή, έστω, οι Metallica; Πέρα, εννοώ, από την κλασική, παντός καιρού, μπαλάντα τους «Nothing Else Matters»; Αν ναι, εδώ είστε. Προσθέστε στη βαθμολογία άλλη μια spirtoφλογίτσα, βάλτε τα γυαλιά 3D σας κι απολαύστε.

Φιλμαρισμένη υποδειγματικά, στη διάρκεια πέντε συναυλιών που έδωσε πέρυσι η αμερικανική μπάντα στο Βανκούβερ και το Έντμοντον του Καναδά, ως μέρος της παγκόσμιας τουρνέ τους World Magnetic, η ταινία του Αμερικανο-ούγγρου Αντάλ βομβαρδίζει όραση και ακοή αξιοποιώντας άψογα την 30χρονη «κληρονομιά» του θρυλικού γκρουπ. Τα τραγούδια ακούγονται ολόκληρα, ο Χέτφιλντ τα λέει με τους μυριάδες φαν, οι φωτιές, οι ηλεκτρικές καρέκλες, οι τεράστιοι σταυροί, ένα άγαλμα μιας τυφλής Δικαιοσύνης που διαμελίζεται, οι εικόνες πολέμου και νεκροκεφαλών κι άλλα πολλά παρελαύνουν ως συναυλιακά εφέ μπροστά στα μάτια σας, μαζί με το κλασικό πια στημένο «ατύχημα» του τεχνικού-βοηθού που παίρνει φωτιά επί σκηνής. Κοντολογίς, γίνεται το (ελεγχόμενο, μα ξεσηκωτικό) έλα να δεις.

Παράλληλα με όλα αυτά τα «ντοκιμαντερίστικα», όμως, έχουμε απομονώσει μέσα στο αλαλάζον πλήθος ένα παλικαράκι, βοηθό βοηθού της περιοδείας, υποτίθεται, τον οποίον υποδύεται ο ανερχόμενος ΝτιΧάαν. Στον οποίον ανατίθεται, λέει, να πάει καύσιμα σε ένα όχημα της τουρνέ, που έχει μείνει λίγο παρακάτω και να παραλάβει και κάτι. Και βγαίνει ο μικρός από την αρένα και τρακάρει. Και τότε ανοίγουν οι πύλες της Αποκάλυψης και γίνεται κι εκεί έξω το έλα να δεις, με καβαλάρηδες-τιμωρούς, οργισμένους νέους που συγκρούονται με την αστυνομία, με κάτι ζομποειδή πλάσματα που αλωνίζουν στους νυχτερινούς δρόμους, με σκοτωμούς και καταστροφές. Κι όλα αυτά μοιάζουν σα να εικονογραφούν (σαλταρισμένα) αντίστοιχα τραγούδια-ύμνους της μπάντας που ταυτόχρονα ακούμε.

Τώρα, κατά πόσο όντως συμβαίνουν όλα αυτά, ή συμβαίνουν μόνο επειδή ο νεαρός βοηθός έχει καταπιεί, καθώς βλέπουμε, ένα χαπάκι, που προφανώς δεν είναι… πολυβιταμίνη, παραμένει αδιευκρίνιστο.

Μικρό το κακό. Εδώ έχουμε μια άλλη, μάξι προσέγγιση στην έννοια του βιντεοκλίπ, η οποία μπορεί να μην αφορά τον κάθε κινηματογραφόφιλο, ως θέαμα, όμως, είναι πράγματι άπταιστα ενορχηστρωμένο.