H Έλλη Κοκκίνου τα είχε τούμπανο και εμείς κρυφό μαράζι

Όταν δηλαδή βρέθηκε, στα 20 της, να σπουδάζει με υποτροφία στο Musician’s Institute στο Los Angeles. Πηγαίνοντας να δει τους συγκατοίκους της που έβγαζαν μεροκάματο δουλεύοντας στα μπουζούκια Athenian Gardens (σ.σ. εξού και οι Αρμένιοι).

Στα 42 της, το κορίτσι των Μασάι την έχει δει νηπιαγωγός. Λογικό, αφού και εμείς πάντοτε ως 'δασκάλα' την βλέπαμε.

'Είμαι 42. Στα 62 να τραγουδάω… δεν ξέρω. Μία ξέρω, τη Μαρινέλλα, δεν είμαι σαν τη Μαρινέλλα, ούτε έχω τέτοιες βλέψεις. Βλέπω τον εαυτό μου να έχω κάνει κάποιες επιχειρήσεις (σ.σ. έχει ανοίξει ήδη παιδικό σταθμό στην Γλυφάδα) ώστε να μπορώ και τότε να έχω έσοδα για να μην βρεθώ σε ανάγκη'. Γιατί η Έλλη είχε πάντοτε το μυαλό στο κεφάλι της. Κρίμα που εμείς πάντα την κοιτάζαμε λίγο πιο κάτω.

Το βασικό πρόβλημα της Κοκκίνου είναι η παντελής έλλειψη ταλέντου. Όχι φυσικά στο τραγούδι, αλλά στον τρόπο που τελειώνουν οι σχέσεις της. Δηλαδή πολύ δημόσια και πολύ επώδυνα για εκείνη.

Εκτός και αν θυμάστε άλλη περίπτωση Ελληνίδας που είδε, Παραμονή Πρωτοχρονιάς (σ.σ. του 1997, συγκεκριμένα), τον αγαπημένο της να κάνει πρόταση γάμου σε μια άλλη γυναίκα. Και μάλιστα στο πιο δημοφιλές σόου της ελληνικής τηλεόρασης.

Ακόμη και αν, μόλις φέτος, ο Σχοινιάς βγήκε και τόνισε πως η σχέση τους είχε τελειώσει επτά μήνες πριν.

Ενώ εξίσου επώδυνος ήταν και ο χωρισμός της με τον πρώην σύζυγο της, Παναγιώτη Βασιλειάδη.

'Νομίζω η μετακόμισή μου μετά τον χωρισμό μου ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Ήταν άγρια πολύ για μένα και το παιδί μου. Έπρεπε να αντιμετωπίσω δημοσιογράφους, κανάλια, τηλεφωνήματα, φήμες'

Δεν τρέχει, όμως, τίποτα. Γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που η Έλλη ξέρει να κάνει εξαιρετικά. Καλύτερα σχεδόν από κάθε άλλη.

Όπως το να τραγουδάει (είτε γενικότερα, είτε ειδικότερα για σεξ).

Να χορεύει (αποπνέοντας σεξ από κάθε ιδρωμένο πόρο της).

Να γεμίζει μαγαζιά.

Να γεμίζει τις φαντασιώσεις μας με τις Βαναμπαρμπικές καμπύλες της (σ.σ. τις οποίες δουλεύει εφιαλτικά σκληρά για να διατηρήσει).

Και, κυρίως, το να κάνει υπομονή.

Γιατί δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς ότι χρειάζεται πολλά κότσια το να περιμένεις να γίνεις πρώτο όνομα στα 32 σου.

'Όταν πρωτοξεκινούσα, που είχα πάρει τα πολλά τα κιλά λόγω του υποθυρεοειδισμού, νόμιζαν ότι κρυφοτρώω και το θεώρησα πολύ άδικο για μένα. Δεν με έπαιρναν στις δουλειές, λόγω των κιλών'

Όπως επίσης χρειάζεται πολλά κότσια να τα φτιάξεις, λίγο πριν τα 40 σου, με κάποιον τόσα χρόνια νεότερο σου.

Αν το καλοσκεφτείς αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό -και απρόσμενο- χαρακτηριστικό της Έλλης. Ότι, όσο περνούν τα χρόνια και αποφασίζει να ζήσει την ζωή της ακριβώς όπως εκείνη θέλει, χωρίς να δίνει σημασία στο τι λέει ο κόσμος, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.

Ίσως γιατί αυτή είναι η πρώτη περίοδος που μας επιτρέπει να δούμε τον πραγματικό της εαυτό.

Εκείνο το ατίθασο, αυθόρμητο, χαμογελαστό κορίτσι (σ.σ. Αν την δεις άβαφη από κοντά, θα ζητήσεις να σου δείξει ταυτότητα για να πιστέψεις ότι είναι μέρα πάνω από 34) για το οποίο έχουν μόνο τα καλύτερα να πουν όλοι της οι φίλοι.

Μπορώ σχεδόν να την δω να παίζει τουρτοπόλεμο με τους φίλους της που κάθονταν στο πρώτο τραπέζι στο Romeo, να βγαίνει από το αμάξι στην μέση του πουθενά στην Πάτμο και να χορεύει ζεϊμπέκικο ή να βλέπει ατάραχη τους Αρμένιους να κόβουν κόκα πάνω στο τραπέζι.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι ορθογραφικό λάθος, αλλά στιγμιότυπο από την πιο ανέμελη περίοδο στην ζωή της -πάλαι ποτέ πρωταθλήτριας θαλάσσιου σκι- Έλλης.

Όταν δηλαδή βρέθηκε, στα 20 της, να σπουδάζει με υποτροφία στο Musician’s Institute στο Los Angeles. Πηγαίνοντας να δει τους συγκατοίκους της που έβγαζαν μεροκάματο δουλεύοντας στα μπουζούκια Athenian Gardens (σ.σ. εξού και οι Αρμένιοι).

Δουλεύοντας ως γραμματέας, babysitter και –τρεις φορές την εβδομάδα- ως dj σε γιαπωνέζικο καραόκε μπαρ.

Αν και, το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι το γεγονός ότι η -κόρη της ιδιοκτήτριας βιοτεχνίας είδη δώρων- μετατράπηκε από την Έλλη (που έκανε skateboard στο Άλσος Παγκρατίου) στην μπουζουκο-ντίβα Κοκκίνου το οφείλουμε στον Κώστα Τουρνά.

'Άρχισα να ασχολούμαι με το τραγούδι το 1990 μετά από παρότρυνση του Κώστα Τουρνά. Ως τότε είχαμε ένα γκρουπάκι και τραγουδούσα σε πάρτι και χορούς σχολείων. Ενώ, επειδή με ενδιέφερε το σχέδιο, είχα γραφτεί στη Βακαλό. Μέχρι που με πίεσε η μητέρα μου να αποφασίσω τι θέλω να κάνω'

Στο τέλος της ημέρας η Έλλη πάλεψε, ίδρωσε, έζησε και χόρτασε το όνειρο της. Και είναι εξαιρετικά ευγνώμων για αυτό. Το ίδιο και εμείς. Αν και, αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινής με τον εαυτό μας, μια τέτοια γυναίκα δεν 'χορταίνεται' ποτέ εντελώς.