Έχουμε γίνει μαμόθρεφτα;

Ενδείξεις σχετικά με αυτό είχα αρκετό καιρό αλλά τα τελευταία 3-4 χρόνια μου φαίνεται όλο και πιο έντονο: κρυβόμαστε όσο μπορούμε πίσω από διάφορες ταμπέλες (εφηβεία, οικονομικά/ψυχολογικά/προσωπικά/οικογενειακά προβλήματα κλπ) για να αποφύγουμε υποχρεώσεις, εξομολογήσεις, δοκιμασίες, περιπέτειες, δοκιμές και για να καλύψουμε βλακείες που κάναμε, αποτυχίες που είχαμε, κοτσάνες που είπαμε και ένα σωρό άλλα που δεν κάναμε ενώ θα έπρεπε.

Πώς έχουμε γίνει έτσι ρε παιδιά; Τίποτα πλέον δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε αν δεν είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα πετύχει. Λες και με μια αποτυχία χάθηκε ο κόσμος. Είμαστε 20-30 χρονών, στα καλύτερά μας υποτίθεται, και δεν κουνάμε ρούπι. Τι πειράζει αν θα φάμε τα μούτρα μας; Αν δεν τα φάμε τώρα, πότε θα το κάνουμε;

Πάντα βρίσκουμε μια δικαιολογία για να κρυφτούμε από πίσω. Αυτήν την κουβέντα είχα και με μία φίλη μου τις προάλλες, «συνάδελφο moderator» σε ένα μαθητικό φόρουμ όπου ακούγαμε ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Υπήρχε η δικαιολογία τότε…Είναι στην εφηβεία τα παιδιά, δικαιολογούνται. Σιγά που είναι στην εφηβεία. Όλοι μας περάσαμε από αυτά τα χρόνια αλλά πριν πούμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, βουτούσαμε την γλώσσα στο μυαλό. Δεν αρχίζαμε να πετροβολούμε όποιον πάρει η μπάλα χωρίς να σκεφτόμαστε. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι η εφηβεία και η δυσκολία της είναι δική μας εφεύρεση για να είμαστε κάποια χρόνια της ζωής μας στο απυρόβλητο και για να δικαιολογούνται οι υπόλοιποι που δεν μπορούν να μας κάνουν ανθρώπους. Και δεν είναι και μεγάλη δικαιολογία ο διαδικτυακός εκφοβισμός. Γιατί εμείς που χτυπιόμασταν στις πλατείες πριν από 15 χρόνια και βάλε, είχαμε τον «ζωντανό» εκφοβισμό, που μαζί με τις κοροϊδίες (τον ψυχολογικό πόλεμο) έπεφτε και καμία και γινόμασταν μαλλιά-κουβάρια. Πάθαμε τίποτα; Ίσα ίσα, πήραμε και κανά δυο μαθήματα.

Δεν συζητώ για όταν είμαστε μεγαλύτεροι. Πάρτε για παράδειγμα τη στήλη Εξομολογήσεις της Lifo. Όχι κανένα σοβαρό παράδειγμα αλλά η ανωνυμία που προσφέρεται μέσα από την στήλη αυτή είναι απελευθερωτική και οι άνθρωποι έτσι ανοίγονται πιο εύκολα. Μεγάλος αριθμός αναρτήσεων αφορούν συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί και αποφάσεις που δεν υπάρχει το θάρρος να παρθούν. Λες και αν πούμε στον άλλον ότι τον αγαπάμε, θα στιγματιστούμε. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και περιμένουμε από τον άλλον για να μην πληγωθούμε. Μόνο που και ο άλλος μπορεί να περιμένει το ίδιο. Και να περιμένουμε και οι δύο αιώνια και κάτι εν δυνάμει όμορφο δεν ξεκινά ποτέ. Και όλο αυτό από τον φόβο μιας ΠΙΘΑΝΗΣ απόρριψης. Λες και θα πάθουμε τίποτα να φάμε και μια χυλόπιτα. Εντάξει, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, θα κλειστούμε καμιά βδομάδα στο σπίτι αλλά θα μας περάσει τελικά και όλο και κάτι θα έχουμε μάθει από όλο αυτό.

Γιατί τόσος φόβος; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από υποτιθέμενα ψυχολογικά προβλήματα; Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να υπάρχουν, είναι και αυτά αρρώστια και μάλιστα σοβαρή, αλλά δεν νομίζετε ότι πολύ συχνά το ακούμε τώρα τελευταία; Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανεχόμαστε και πάρα πολλά λόγω αυτού.

Πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ανεχόμασταν, αλλά θα απαιτούσαμε εξηγήσεις και πράξεις.

Παλιότερα πώς τα κατάφερναν; Γύρισε πριν από 10 χρόνια ένας τεράστιος διακόπτης και μας έκανε όλους προβληματικούς; Ξαφνικά δεν μιλάμε, δεν εκφραζόμαστε, δεν νοιώθουμε, δεν πράττουμε, δεν αγαπάμε με την ψυχή μας. Δεν δενόμαστε, δεν δοκιμάζουμε, δεν προσπαθούμε. Σίγουρα οι εποχές είναι πιο περίπλοκες από παλιότερα (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) αλλά και εμείς είμαστε πιο…εξελιγμένα μοντέλα! Θα έπρεπε να πετάμε! Όχι να κάνουμε 10 βήματα πίσω.

Άντε, ξυπνάτε!!! Γιατί θα φτάσουμε 50 και θα ικετεύουμε για ευκαιρίες….

Πηγη