Θα γίνει ο Τζόκοβιτς ο καλύτερος τενίστας όλων των εποχών;

Πολλοί θα το θεωρούσαν ατυχία να έχουν απέναντί τους έναν Φέντερερ κι ένα Ναδάλ, όμως ο Σέρβος τενίστας έχει βρει την συνταγή για να προσπαθήσει να γίνει ακόμη πιο σπουδαίος κι από εκείνους.

Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
Πιθανότατα θα το έχετε ήδη αντιληφθεί, αν είστε φίλοι του αντρικού τένις. Τα τελευταία πέντε χρόνια το άθλημα έχει φθάσει στο υψηλότερο επίπεδο που βρέθηκε ποτέ. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι και τόσο παράξενο. Όλα τα σπορ εξελίσσονται χρόνο με το χρόνο -η τεχνική τους, η προπονητική, τα συμπληρώματα διατροφής, το DNA μας ακόμη ακόμη- και συνήθως κάθε νέα σεζόν τα βρίσκει λίγο πιο ψηλά από εκεί που ήταν την προηγούμενη. Ειδικά όμως στο τένις συμβαίνει κάτι άλλο: Τυχαίνει να παίζουν ταυτόχρονα, στα ίδια κορτς, στα ίδια τουρνουά, να διεκδικούν τους ίδιους τίτλους, οι τρεις σπουδαιότεροι παίκτες όλων των εποχών. Κάτι που αυτόματα κάνει το σπορ εξαιρετικά δύσκολο για όλους τους υπόλοιπους.
Πάρτε για παράδειγμα τον κακομοίρη τον Άντι Μάρεϊ. Φθάνει ως τα ημιτελικά, εκεί συναντά κάποιον εκ των Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς (είναι τέτοιο το σύστημα που βγάζει το ταμπλώ του κάθε τουρνουά ώστε οι τέσσερις κορυφαίοι της παγκόσμιας κατάταξης δεν γίνεται να παίξουν μεταξύ τους νωρίτερα από τους ημιτελικούς) και αποκλείται. Είναι ο αιώνιος τέταρτος. Και ξέρετε πώς χαρακτηρίζουν οι πρωταθλητές αυτόν που μένει εκτός βάθρου: Η τέταρτη θέση είναι η θέση του μαλ...
Η αγία τριάδα
Βεβαίως, μπορεί κανείς εύκολα να αμφισβητήσει το αξίωμά μας ότι οι Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς είναι οι τρεις καλύτεροι όλων των εποχών. Πώς μπορείς να συγκρίνεις ανόμοιες εποχές μεταξύ τους; Ωστόσο, δεν το πετάξαμε έτσι τυχαία στον αέρα. Ο Φέντερερ είναι ο τενίστας που έχει κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους Γκραν Σλαμ στην ιστορία του σπορ (16). Από αυτόν και ως τον Ναδάλ που έχει κατακτήσει 10, υπάρχουν ενδιάμεσα μόνο άλλοι τέσσερις τενίστες. Ο Τζόκοβιτς είναι μόλις 25 ετών κι έχει ήδη κατακτήσει 5 τίτλους. Το πιο πιθανό είναι, μέχρι ο Ισπανός (26 ετών) και ο Σέρβος να φθάσουν στη ηλικία του Φέντερερ (31 ετών σήμερα), να έχουν κατακτήσει από 6 με 10 Γκραν Σλαμ ο καθένας, αν συνεχίσουν με τους ίδιους ρυθμούς. Στο τέλος της καριέρας τους, δηλαδή, οι τρεις τους θα είναι οι τρεις κορυφαίοι όλων των εποχών. Και θα έχουν καταγράψει τα ρεκόρ τους μέσα στην δεκαετία 2005 – 2015, όταν ο ένας είχε αντιμέτωπο τον άλλον (και όχι υποδεέστερους αντιπάλους, που θα τούς επέτρεπαν να φθάσουν ως και τα 20 Γκραν Σλαμ ίσως).
Γιατί μιλάμε για τέτοια νούμερα με τέτοια σιγουριά; Δείτε λίγο τους νικητές στα μεγάλα τουρνουά από το 2005 και μετά: Μόνο δύο παίκτες έχουν κατορθώσει να σηκώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο ενός Γκραν Σλαμ πέραν των μελών της «Αγίας Τριάδας». Όσο για το τελευταίο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης πριν «την πάρουν εργολαβία» οι Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς, θα πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στο 2004 για να βρούμε τον Άντι Ρόντικ που είχε σκαρφαλώσει για λίγο εκεί πάνω. Οι τρεις τους είναι, λοιπόν, οι απόλυτοι κυρίαρχοι. Και για όσους επιμένουν πως δεν μπορεί να συγκριθεί το σερβίς του Τζόκοβιτς μ’ εκείνο του Λέιβερ, για παράδειγμα, αφού πολλά έχουν αλλάξει στο σπορ τα τελευταία 50 χρόνια, υπάρχουν ωστόσο κάποια νούμερα που και πάλι αποδεικνύουν αυτό που λέμε εδώ. Υπάρχουν αναλογικές συγκρίσεις και στατιστικά που μετρούν την αποτελεσματικότητα του καθενός στην εποχή του και με τις εκάστοτε συνθήκες και αντιπάλους. Μαντέψτε τι λένε τα νούμερα αυτά: Οι τρεις ήρωές μας παίζουν το καλύτερο τένις που παίχτηκε ποτέ.
Η πορεία του Τζόκοβιτς προς την κορυφή
Κι αν ακόμη και μετά από όλα αυτά δεν μπορούμε να σας πείσουμε, τότε απλά φέρτε στο νου σας τον φετινό τελικό στο Αυστραλιανό Όπεν (τον μεγαλύτερο της ιστορίας των Γκραν Σλαμ, αφού κράτησε σχεδόν 6 ώρες, περιέχοντας συνεχείς ανατροπές στο σκορ). Ή τον περσινό ημιτελικό του Αμερικανικού Όπεν όταν (πάλι) ο Τζόκοβιτς γύρισε το 0-2 του Φέντερερ σε νίκη 3-2 στο tie break. Ή τον επίσης περσινό ημιτελικό των δυο τους στο Ρολαν Γκαρός, με τον Φέντερερ τότε νικητή και αυτό που χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς ως «το πιο άψογο τεχνικά τένις που έχουμε δει ποτέ». Ω ναι, κάθε χρόνο γίνονται καλύτεροι, παίζουν πιο θεαματικά, σπάνε νέα ρεκόρ.
Απ’ όλα τα παραπάνω αρχίζει και διαφαίνεται ένα νέο αξίωμα: Ο Νόβακ Τζόκοβιτς έχει βάλει πλώρη προς την άκρη του ουρανίου τόξου. Προς τον τίτλο του «καλύτερου τενίστα όλων των εποχών». Δεν είναι μόνο ότι πέρσι τέλειωσε τη χρονιά με 4-1 επί του σημερινού βασιλιά, του Ρότζερ Φέντερερ. Ούτε το εντυπωσιακό 6-0 επί του Ναδάλ, που μέχρι και το 2010 ήταν ο επικρατέστερος σφετεριστής του θρόνου. Θα μπορούσε να είναι απλώς μια καλή χρονιά και να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Αλλά μάλλον θα επαναλαμβάνεται, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, για μακρόν ακόμη. Γιατί αυτό που έχει πετύχει πάνω απ’ όλα ο Σέρβος τα τελευταία δύο χρόνια που τον ανέβασαν στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης είναι ότι τιθάσευσε τον εαυτό του και μετέτρεψε το σημαντικότερό του μειονέκτημα σε πλεονέκτημα –βοήθησε, βέβαια, και σ’ αυτό η ψυχολογία του που όλο και τονωνόταν μετά από κάθε νίκη.
Το ανίκητο παιχνίδι του και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του
Ας εξηγηθούμε: Ο Νόβακ Τζόκοβιτς διαθέτει μερικά συγκλονιστικά στοιχεία στο παιχνίδι του. Κατ’ αρχάς ένα ρεβέρ που μόνο ο Ρότζερ Φέντερερ δεν νιώθει ανάγκη να το ζηλέψει. Με δύναμη και ακρίβεια εκτελεί winners με το ρεβέρ του, όταν για έναν απλώς καλό τενίστα η λαβή αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα –και συνήθως την χρησιμοποιεί μόνο για άμυνα, μέχρι να φέρει τον πόντο στο δυνατό του ντράιβ και να επιχειρήσει έτσι να τον κερδίσει. Ο Τζόκοβιτς όμως δεν είναι απλώς καλός τενίστας. Πέρα από τις δύο εκπλητικές του κύριες λαβές, διαθέτει μοναδική εκρηκτικότητα, κάτι που τον βοηθάει να πετάγεται πάντα στη σωστή θέση μέσα στο κορτ, είτε επιτίθεται, είτε αμύνεται. Κι όντας μόλις 25 ετών, αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν θα χάσει σύντομα. Και, φυσικά, είναι εξαιρετικά καλός και σε όλες τις ακραίες λαβές, αλλά και στο σερβίς, που είναι το ήμισι του παντός. Ο συνδυασμός όμως όλων των παραπάνω, τον έκανε μέχρι το 2009 να μπερδεύεται λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Έκανε τόσο πολύπλοκο το παιχνίδι του που αποσυντονιζόταν και ο ίδιος. Όχι πια. Έχοντας καθαρίσει εντελώς το κεφάλι του, κάνει μόνο όσα χρειάζεται, στα χνάρια του μεγάλου Φέντερερ. Απλά, άψογα, ατσαλάκωτα. Η δύναμή του βρίσκεται πλέον στην αφαίρεση...
Υπάρχει και το άλλο: Ο χαρακτήρας του. Το χιούμορ του είναι παροιμιώδες –όπου κι αν βρεθεί, όλοι τον παρακαλούν να κάνει τις περίφημες μιμήσεις του (ανάμεσα σ’ αυτούς που μιμείται είναι, φυσικά, και οι Φέντερερ και Ναδάλ). Όποιος γνωρίζει την ζωή που κάνει ένας τενίστας, θα ξέρει πως ο μεγαλύτερός του αντίπαλος δεν είναι ούτε το σερβίς του αντιπάλου, ούτε ένας τραυματισμός, ούτε μια «κακή μέρα». Είναι η μοναξιά. Οι σκέψεις που κάνει μπροστά στον καθρέπτη. Ο Τζόκοβιτς έχει καταφέρει να κάνει το μυαλό του να πετάει λίγο πιο ψηλά από τα μαύρα σύννεφα που μπορεί να μαζευτούν στο μοναχικό δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Δεν είναι μόνο το χιούμορ του. Είναι ένας κλασσικός χαρακτήρας leader. Ένας γενημένος ηγέτης, από αυτούς που τούς αρέσει να ξεχωρίζουν με το που μπαίνουν σ’ ένα δωμάτιο. Με την καλή έννοια, βέβαια. Δεν επιδεικνύεται, δεν κομπάζει. Απλά ακτινοβολεί. Έχει στυλ, είναι ετοιμόλογος, χαμογελάει... Μιλάει τέσσερις γλώσσες.
Κι εκείνο το πανέμορφο κορίτσι
Όχι τυχαία, στο πλευρό του (όσο συχνά τέλος πάντων γίνεται...) βρίσκεται μια από τις πιο όμορφες κοπέλες που βλέπουμε στις κερκίδες των Γκραν Σλαμ, η Γιέλενα Ρίστιτς. Καλλιεργημένη, πολύγλωσση κι η ίδια, με σπουδές στην Ιταλία και μόνιμη κατοικία το Μονακό όπου εργάζεται (και όπου, φυσικά, έχει το σπίτι του για φορολογικούς λόγους ο Τζόκο), απέχει παρασάγγας από τις συνήθεις φίλες των τενιστών που σχεδόν πάντα είναι μονοδιάστατες συναθλήτριές τους. Ο Τζόκοβιτς είναι ένας άνθρωπος που ελκύει τον κόσμο πάνω του. Κι αυτό, όταν συνδυάζεται με τα τόσα αθλητικά του ταλέντα, είναι κομμάτι της συνταγής για την κορυφή. Θες και ένα σπρώξιμο από τον κόσμο για το κάτι παραπάνω, όταν παίζεις σε ένα ήδη τόσο υψηλό επίπεδο.
Είναι τέτοια η επιρροή του στο κοινό (και ειδικά στους συμπατριώτες του), που στην Σερβία έχουν κόψει το ψωμί και τα μακαρόνια από το καθημερινό τους τραπέζι. Γιατί; Μα γιατί πρόπερσι οι γιατροί του Τζόκοβιτς ανακάλυψαν ότι είχε μια δυσανεξία στην γλουτένη, την κολλώδη ουσία των σιτηρών, και τού άλλαξαν την δίαιτα, με αποτέλεσμα να βελτιωθεί σημαντικά η αντοχή του. Μόλις μαθεύτηκε αυτό στην πατρίδα του, έγινε της μόδας η διατροφή χωρίς ψωμί και μακαρόνια, α λα Τζόκοβιτς!