Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Είμαστε πια δυο φίλοι που συζούν και έχουν ένα παιδί

Έχω πάνω από ένα χρόνο να κάνω έρωτα με τη γυναίκα μου. Είμαστε πια δυο αγαπημένοι φίλοι που συζούν και έχουν ένα παιδί, αλλά αδυνατώ να συζητήσω γι' αυτό μαζί της.

Ξέρω ότι τελικά θα χωρίσουμε, αλλά δεν κάνω τίποτα για να αλλάξω τα πράγματα. Αν ακόμα δεν έχουμε βάλει μπροστά το διαζύγιο, είναι για το παιδί. Γιατί το κάνω αυτό;

Τα επαναληπτικά μοτίβα της καθημερινότητας πάντα κάτι καταφέρνουν και κλέβουν από το ερωτικό πάθος στο ζευγάρι. Η πλήξη, η σεξουαλική αδράνεια και η αποδοχή μιας ερωτικής ισοπέδωσης είναι συμπτώματα μίας κουρασμένης σχέσης η οποία εύκολα φτάνει σε αίσθημα αδιεξόδου.

Η αποφυγή της επικοινωνίας από πλευράς σας ενδεχομένως λειτουργεί ως άμυνα απέναντι σε μια επίπονη πραγματικότητα – της φθοράς του έρωτα με το αγαπημένο σας πρόσωπο και του φόβου ότι η φθορά αυτή είναι μη αναστρέψιμη - πτυχές μιας βαθιάς συμβολικής απώλειας.

Η ψυχολογία μας διδάσκει ότι ό,τι μας πονάει ως δια μαγείας το αρνούμαστε ή το ξεχνάμε. Η αδυναμία σας όμως να κάνετε διάλογο με τη σύζυγό σας οδηγεί σε αλλοιώσεις και διαστρεβλώσεις στη μεταξύ σας επικοινωνία, επιτείνοντας ώς εκ τούτου το πρόβλημα.

Αυτά που κουκουλώνουμε και δεν τολμάμε να πούμε έχουν χειρότερο αντίκτυπο από αυτά που τολμάμε να βάλουμε σε λέξεις. Ταυτόχρονα η απόλυτη βεβαιότητα με την οποία «ξέρετε ότι τελικά θα χωρίσετε» μοιάζει να λειτουργεί ως μηχανισμός αυτοεκπληρούμενης προφητείας – αυτό που περιμένετε, το βοηθάτε να συμβεί, επιστρατεύοντας ασυνείδητα όλες σας τις δυνάμεις σας υπέρ ενός αναπόφευκτου τέλους.

Για να αλλάξετε τα πράγματα, πρέπει να το θέλετε αλλά και να πιστεύετε ότι οι αλλαγές είναι εφικτές και θα οδηγήσουν σε θετικές ανατροπές.

Μην κρύβεστε πίσω από το πρόσχημα του παιδιού για να παραμείνετε σε μια χρόνια κατάσταση παθητικότητας, ποτέ τα παιδιά δεν αποτελούν αληθινό λόγο για να συντηρούμε μια «νεκρή σχέση». Αν τα ρωτούσαμε, θα μας έλεγαν «βρες τη δύναμη να αλλάξεις τα πράγματα ή να χωρίσεις». Επειδή αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, εθελοτυφλούμε χρησιμοποιώντας τα παιδιά ως αναγκαίο και αδιαπραγμάτευτο εμπόδιο.

Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr

Το διαβάσαμε στο tanea.gr