Βιβλίο: «Τζόνι και Λούλου» της Βάσιας Τζανακάρη

Η Βάσια Τζανακάρη μιλάει στη Stylista για τον έρωτα, τη μουσική και το δρόμο

Ένα πραγματικά πολύ όμορφο βιβλίο (Εκδόσεις Μεταίχμιο) που σπανίζει στην ελληνική λογοτεχνία, καθώςσου δίνει την αίσθηση ενός γραπτού road movie και επιπλέον είναι επενδυμένο με υπέροχες μουσικές! Καθόλου τυχαίο, αφού η συγγραφέας έχει διατελέσει αρχισυντάκτρια του περιοδικού Ποπ+Ροκ και αρθρογραφεί σε διάφορα μουσικά έντυπα και sites (Δίφωνο, Μετρόπολις, www.musicpaper.gr, www.billboard.com.gr).
Ο Τζόνι και η Λούλου είναι δύο νέοι της εποχής μας. Εκείνη άρτι απολυθείσα φωτογράφος, εκείνος μουσικός που κυνηγά το μεροκάματο σε ταβέρνες της Πλάκας. Ευκαιρίας δοθείσης, τα παρατάνε όλα (δεν είχαν και πολλά να τους κρατούν εδώ που τα λέμε, όπως συμβαίνει σε πολλούς σήμερα και κυρίως στους νέους…) και ξεκινούν για μια φωτογράφηση στην Κωνσταντινούπολη.
Τους ακολουθούμε στο ταξίδι τους, που θα μπορούσε να είναι ένα «ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα», είναι όμως τελικά ένα ταξίδι ζωής - μια αναδρομή στις ζωές του καθενός, τη γνωριμία μεταξύ τους, τα παιδικά χρόνια και τις οικογένειές τους, τους φίλους τους, τις απώλειες και τα βιώματά τους.
Ο Τζόνι και η Λούλου είναι ροκ, είναι ωραίοι τύποι και πάνω απ’ όλα είναι ερωτευμένοι, με έναν τρόπο τόσο βαθύ και τόσο όμορφο, που σίγουρα θα σας συγκινήσει.

Η Βάσια Τζανακάρη μίλησε στη Stylista:

Το βιβλίο σου είναι σαν road movie ποτισμένο με εκπληκτική μουσική. Τι ρόλο έχει παίξει η μουσική στη ζωή σου;
Αυτό που περιγράφει ο Morrissey στο τραγούδι Rubber Ring κάπως έτσι: Υπάρχουν τραγούδια που σε κάνουν να χαμογελάσεις και να κλάψεις. Τραγούδια που σου έσωσαν τη ζωή. Τραγούδια που στάθηκαν δίπλα σου όταν δεν υπήρχε κανένας άλλος να το κάνει.

Τι είναι για σένα ταξίδι; Ο προορισμός ή η πορεία; Ταξίδι = και φυγή;
Στον Μεσαίωνα, ταξίδι έλεγαν το υποκοριστικό της τάξης, στρατιωτικής μονάδας που μετακινούνταν συχνά. Ο T.S Eliot έχει πει «Μόνο όσοι διακινδυνεύουν να πάνε πολύ μακριά, μπορούν να μάθουν πόσο μακριά μπορεί κανείς να πάει». Το ταξίδι είναι μια πορεία κατάκτησης προς τη γνώση, υπακούει στη συνείδησή μας και τελειώνει με μια μάχη αυτογνωσίας. Όσα απελευθερωτικά συμβαίνουν στη διαδρομή είναι εξίσου σημαντικά με τον προορισμό.

Μιλάς πολύ για τις οικογένειες των ηρώων σου. Πιστεύεις ότι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας προϋποθέτει και τη συμφιλίωση με τους γονείς μας;
Όχι, αν όσα σ' αυτούς μας καταπιέζουν τα έχουμε απομονώσει μαζί τους σε κάποια εξορία - διαμέρισμα, χωριό, γηροκομείο, παγκάκι. Όσο, όμως, ζούμε μαζί τους, δεν γίνεται να μην αναψηλαφήσουμε τα κοινά μας χρόνια. Είναι ένα αναγκαίο βήμα για να πάμε παρακάτω. Οι γονείς κάποια στιγμή φεύγουν. Η ελληνική κοινωνία, όμως, είναι μονίμως στοιχειωμένη απ’ την κληρονομιά της. Συμφιλίωση είναι απ’ τα holy ghosts να κρατήσουμε τα friendly.

Οι ήρωές σου είναι τα σημερινά νέα παιδιά με ένα σωρό προσόντα, αβέβαιο παρόν κι ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον. Νιώθεις να ανήκεις κι εσύ εκεί; Πώς σε κάνει να νιώθεις η σημερινή κατάσταση, όπως τη ζούμε στην Ελλάδα;
Το αυθόρμητο συναίσθημα νομίζω είναι η απόγνωση και η οργή λόγω της αδικίας και της αίσθησης αδιεξόδου. Από μια άποψη είμαι τυχερή που μέσα σε όλα αυτά μπορώ να κάνω κάτι που πραγματικά αγαπώ. Από την άλλη δεν νιώθω καμία σιγουριά για το μέλλον, όλα είναι στον αέρα. Μεγάλο μέρος των ανθρώπων της γενιάς μας είναι μορφωμένοι, ξέρουν τον κόσμο, έχουν ωραίες ιδέες. Η φυγή τους θα είναι η μεγαλύτερη απώλεια για την Ελλάδα.

Ταινία / βιβλίο / τραγούδι που σε έχουν συγκινήσει πιο βαθιά;
Λατρεύω το Wild At Heart του David Lynch γιατί περιγράφει έναν έρωτα στα όρια του γήινου και του υπερβατικού. Ένα βιβλίο που με έχει αγγίξει πολύ είναι το On the Road του Jack Kerouac για την αίσθηση φυγής και τη μουσικότητά του. Όσο για το τραγούδι, θα έλεγα το Do You Love Me? του Nick Cave γιατί ήταν αυτό που με έμπασε στον κόσμο του rock.

Πηγή: stylista.gr