Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Μπαίνουν στο στόµα της τίγρης

Στη ζούγκλα της Ινδίας, βαθιά στα σύνορα µε το Μπανγκλαντές, υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται ήρωες σχεδόν καθηµερινά.

Είναι οι συλλέκτες µελιού -που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να µαζέψουν το χρυσό, αρωµατικό δώρο της δικής τους άγριας φύσης, πολύ συχνά, κάτω από τη µύτη των τίγρεων.

Ποτέ δεν έκανε άλλη δουλειά. Ο Σουρίου Κάντα Μαντάλ είναι συλλέκτης µελιού επί 25 χρόνια. Γνωρίζει καλύτερα από τους περισσότερους τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν εργάζεται κανείς σε έναν τόπο που δεν είναι άλλος από το «σπίτι» της βασιλικής τίγρεως της Βεγγάλης.

Ακόµη κι έτσι, όµως, δεν κατάφερε ποτέ να τους συνηθίσει. Εχασε τον πατέρα του από τίγρη, όπως κι έναν φίλο του.

Και δεν είναι ο µόνος στην περιοχή που πενθεί. Πριν από πέντε χρόνια συλλέκτες από το γειτονικό χωριό Πακιραλάγια πήγαν στο δάσος για να µαζέψουν µέλι. Τρεις από την οµάδα δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Και η αιτία είναι η ίδια – µια τίγρη της Βεγγάλης.

Οταν οι άντρες λείπουν, οι γυναίκες τους φορούν ρούχα που δηλώνουν πένθος και τρώνε, όπως ορίζει το τυπικό των τοπικών κοινοτήτων σε αυτές τις περιπτώσεις, µόνο φρούτα ή λαχανικά, όχι κρέας.

Μέχρι να επιστρέψουν οι σύζυγοι, το κλίµα είναι βαρύ. «Οσο καιρό λείπουνοι άντρες µας στο δάσος, εµείς οι γυναίκες ανησυχούµε πολύ. Προσευχόµαστε τότε στην Μπονµπίµπι, τη θεά του δάσους», λέει η Ναριάνι, η σύζυγος του Μάνταλ.

Οι σύζυγοι έχουν άλλον τρόπο για να προστατευτούν ήέστω να νιώθουν ότι προσπαθούν να προστατευτούν. Παίρνουν µαζί τους έναν σαµάνο τίγρεων, ο οποίος λέγεται ότι είναι σε θέση να επικοινωνεί µε την τίγρη καινα παρέχει προστασία µέσω φράσεων και φυλαχτών.

Σύµφωνα µε την παράδοση, οι σαµάνοι που συνοδεύουν τους συλλέκτες πρέπει να συµπεριφέρονται µε σεµνότητα, γιατί οι θεραπευτικές ή µαγικές ιδιότητές τους θα εξαφανιστούν αν προδώσουν το ρόλο τους.

Οταν πλέον φτάνουν στο δάσος, οι συλλέκτες καίνε φύλλα για να διώξουν τις µέλισσες και στη συνέχεια σκαρφαλώνουν στα δέντρα και κατεβάζουν τον καρπό του κόπου τους. Αύτη η εικονα κυριαρχούσε µέχρι σήµερα.

Ολα δείχνουν,όµως, πως τα πράγµατα αλλάζουν στο Σάντερµπανς της Ινδίας – το αχανές ∆έλτα µε τους βάλτους και τα νησάκια στις εκβολές των ποταµών Γάγγη και Βραχµαπούτρα.

Ο τουρισµός που αυξάνεται ραγδαία στην περιοχή αφήνει µεν χρήµατα και συµβάλλει στην ανάπτυξή της, την ίδια ώρα όµως λειτουργεί επιβαρυντικά στο περιβάλλον και στους µόνιµους κατοίκους του – ανθρώπους και τίγρεις, µεταξύ άλλων.

Η µεγαλύτερη απειλή αυτή τη στιγµή έχει τη µορφή των µεγάλων τουριστικών θερέτρων εντός τουµεγάλου δάσους –ένα θέµα που συζητούν οι ινδικές Αρχές.

Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα µεγαλεπήβολα σχέδια, επισηµαίνουν ωστόσο ότι µια µορφή τουρισµού θα βοηθούσε:

«Υπάρχουν τρόποι µε τους οποίους θα µπορούσε να αναπτυχθεί φιλικός προς το περιβάλλον τουρισµός και αυτό θα βοηθούσε τους κατοίκους της περιοχής», επισηµαίνει η Ανου Τζάλες, ανθρωπολόγος, πουπέρασε έναν χρόνο µε τους συλλέκτες µελιού.

Στην προσπάθειά τους ναεπιβάλουν έναν στοιχειώδη έλεγχο προστατεύοντας ταυτόχρονα την άγρια πανίδα της περιοχής, οι Αρχές υιοθετούν αυστηρούς κανονισµούς.

Οι άδειες για τους συλλέκτες και τους αλιείς είναι περιορισµένες και όποιος συλληφθεί να ψαρεύει ή να συλλέγει µέλι χωρίς άδεια αντιµετωπίζει τσουχτερό πρόστιµο.

Επίσης, αν κάποιος που είχε άδεια σκοτωθεί από τίγρη, η κυβέρνηση πληρώνει αποζηµίωση. Αν όµως δεν είχε, τότε η οικογένειά του µπορεί να κληθεί να πληρώσει πρόστιµο.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ