Μια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού με πληροφορούσε ευγενικά "Άμα δεν έχετε κάνει κράτηση, καλό θα ήταν να είστε εδώ στις 10". Όπως κι έγινε. Δέκα παρά πέντε έπαιρνα την απόδειξη από το ταξί κι ερχόμουν αντιμέτωπη με μια ουρά ανάλογη μ' αυτές που συναντάμε στις δημόσιες υπηρεσίες.
Η μόνη τους διαφορά; Αυτή εδώ αποτελείται από κάθε καρυδιάς καρύδι, ή για να μιλήσω και με επίκαιρους τηλεοπτικούς όρους, πρόκειται για ένα καλομαγειρεμένο τουρλού. Από εικοσάρηδες με τα All-Starάκια τους μέχρι κυρίες 50 ετών και άνω με την γόβα λουστρίνι και το στρας στο μπούστο. Δεν μου κάνει εντύπωση. Το κοινό του Τζίμη Πανούση είναι η απόλυτη έκφραση της παγκοσμιοποίησης, απλά σε μικρότερη κλίμακα.Όλοι μαζί συνυπάρχουμε κι υπομένουμε το κρύο με τον θείο Μαρξ πάνω από τα κεφάλια μας να σχηματίζει με τα δάχτυλά του το σύμβολο της νίκης. Κοπέλες του μαγαζιού ντυμένες τροχονόμοι προσπαθούν να επιταχύνουν την ροή της ουράς, την οποία ανακόπτει λίγο μετά ο Τζιμάκος, μπαίνοντας στην γυάλινη βιτρίνα που έχει στηθεί δίπλα στην είσοδο. Δείγμα δωρεάν. Παίρνει το μικρόφωνο και πουλάει τον εαυτό του. Σταματάνε διερχόμενα αυτοκίνητα, ποδήλατα, ντελιβεράδες. "Όλοι χαζοί" και το γέλιο να πηγαίνει σύννεφο.
Μπαίνοντας στο μαγαζί συνειδητοποιώ ότι το "Ελάτε να καπνίσουμε ελεύθερα με πρόσχημα την παράσταση" που ανέφερε το δελτίο τύπου, ήταν στην ουσία μια υπόσχεση. Πουράκλες, πουράκια, τυποποιημένα απλά τσιγάρα, στριφτά. Η χαρά του Υπουργείου Υγείας.
"Έλα, Ντίνο αγόρι μου, να ξεκινήσουμε" ακούγεται κάποια στιγμή. Ο Τζίμης κάνει την εμφάνισή του επί σκηνής με την γνωστή, μεταποιημένη σε παλτό, μπλε φλοκάτη. Mnimonium, 30 χρόνια νύχτα. Τα χειρότερα best μαζεμένα όλα σε πείσμα του κοινού και προς τόνωση του εγωισμού του, όπως λέει χαρακτηριστικά. Και είναι όντως αυτό. Τραγούδια, πρόζες και βιντεάκια από προηγούμενες παραστάσεις του. Παρόλα αυτά ο κόσμος γελάει και χειροκροτάει χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Γιατί έτσι είναι. Τον Πανούση είτε που θα τον αγαπήσεις είτε που θα τον μισήσεις. Μέση οδός δεν υπάρχει. Ακόμα κι αυτοί που δηλώνουν πως "αναγνωρίζουν την ευφυία του, μα..." ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία κατά βάθος.
Δίπλα μου έχω δυο κοπελίτσες, μετά βίας στα 20, οι οποίες σοκάρονται όταν ο Τζίμης αρχίζει να μας παρουσιάζει τους τύπους των αιδοίων που κυκλοφορούν στην πολιτική. Σοκάρονται ακόμα περισσότερο όταν εμφανίζεται το ψηφιακό alter ego του -μια γυμνή γυναίκα με μια οθόνη για κεφάλι. Ένα παλικάρι από πίσω τα βάζει με τον κολλητό του που δεν κλείσανε πρώτο τραπέζι πίστα.
Ο Τζιμάκος δίνει ρέστα. Συνομιλεί με τον ΓΑΠ, σωριάζεται κάτω για χάριν μιας πρόζας, διηγείται την ιστορία της Ολυμπιάδας και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κάνει πλάκα για τα μπαλονάκια του. Αποκαλεί Micro-&-soft την νέα γενιά και το Βατοπέδι illusion. Το ποτ πουρί αυτή τη φορά έχει Lady Gaga και αγαπημένα παραδοσιακά τραγούδια. Ε ρε και να είχαμε και κανά γαρύφαλλο να πετάξουμε τι θα γινόταν, σκέφτομαι.
Το show κλείνει με το κλασικό πια "χειρωνακτικό" greek syrtaki. Ο Πανούσης ξεχνιέται, κάνει λάθος κι αυτοσχεδιάζει. Να και η έκπληξη λοιπόν. Το τελευταίο γέλιο της βραδιάς. Μετά από δυο γεμάτες ώρες, βγαίνω στον καθαρό αέρα. Παρόλο που το Mnimonium ήταν μια συρραφή από παλιές εμφανίσεις πασπαλισμένο με ολίγον από επικαιρότητα, έχω την αίσθηση ότι άνετα καθόμουν άλλες δυο ώρες να τον απολαύσω. Το ίδιο διαβάζω και στα μάτια του κόσμου που αποχωρεί.
Τελικά, ο Τζιμάκος και οι παραστάσεις του είναι σαν τον Χριστό από την Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι που προβάλλεται κάθε χρόνο το Πάσχα. Μπορεί να γνωρίζεις τις ατάκες, αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει να συγκινηθείς με τον δεύτερο και να γελάσεις με τον πρώτο.
Πηγή:protagon.gr
0 σχόλια: