Η γνωστή ηθοποιός έχει δηλώσει ότι επιλέγει να μεγαλώνει φυσικά, απορρίπτοντας αισθητικές επεμβάσεις και τη χρήση φαρμάκων για λόγους ομορφιάς. Για την ίδια, η αυθεντικότητα, η υγεία και η αποδοχή του χρόνου αποτελούν βασικές αξίες.
Σε έναν χώρο όπου η εξωτερική εμφάνιση συχνά πιέζεται να παραμείνει αμετάβλητη, η στάση της στέλνει ένα ήρεμο και θετικό μήνυμα, χωρίς υπερβολές και χωρίς απόλυτες θέσεις.
Σε μια εποχή που τα φίλτρα των social media λειαίνουν κάθε γραμμή έκφρασης και οι αισθητικές επεμβάσεις έχουν γίνει σχεδόν καθημερινή ρουτίνα, το «φαίνεσθαι» μοιάζει να έχει αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα από το «είναι».
Από το κόκκινο χαλί μέχρι την καφετέρια της γειτονιάς, ολοένα και περισσότερα άτομα, ανεξαρτήτως φύλου, προσπαθούν να προσεγγίσουν ένα συγκεκριμένο πρότυπο «τελειότητας»: ενέσεις, fillers, φάρμακα απώλειας βάρους, όλα στο όνομα μιας εικόνας που «γράφει» καλύτερα στην κάμερα.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Κέιτ Γουίνσλετ βάζει ένα ηχηρό φρένο, όπως ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή της στο The Times, περιγράφοντας ότι βιώνουμε μια πραγματική «επιδημία» αισθητικών επεμβάσεων και φαρμάκων αδυνατίσματος.
Η Βρετανίδα ηθοποιός, σήμερα 50 ετών, δεν είναι μόνο μία από τις πιο αναγνωρισμένες της γενιάς της -με πορεία από τον «Τιτανικό» μέχρι το «The Reader» και το «Mare of Easttown». Είναι και μία φωνή που, όσο μεγαλώνει, μιλά όλο και πιο ανοιχτά για το πώς η βιομηχανία της εικόνας επηρεάζει τη ζωή, την αυτοεκτίμηση και την ψυχική υγεία.
Συγκεκριμένα, η Γουίνσλετ περιγράφει τη σύγχρονη εμμονή με την εμφάνιση ως ένα φαινόμενο που έχει ξεφύγει από κάθε μέτρο. Την ανησυχεί βαθιά το πόσο πολύ έχει συνδεθεί η αξία ενός ανθρώπου με το πώς φαίνεται σε φωτογραφίες και βίντεο, πόσα «likes» συγκεντρώνει, πόσο «ταιριάζει» σε ένα στενό καλούπι ομορφιάς.
Παρατηρεί ότι όλο και περισσότερες γυναίκες έχουν αλλάξει το πρόσωπό τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις τα φυσικά χαρακτηριστικά τους.
Μιλά για την εξάπλωση των ενέσιμων θεραπειών στο πρόσωπο και στα χείλη, που πολλές φορές δημιουργούν ένα σχεδόν ομοιόμορφο αισθητικό αποτέλεσμα: παρόμοιες γωνίες, παρόμοιο σχήμα χειλιών, παρόμοιο βλέμμα. Την τρομάζει η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να νιώθει τόσο ανασφαλής με την εικόνα του, ώστε να προσπαθεί διαρκώς να κρύψει ή να διορθώσει οτιδήποτε τον κάνει μοναδικό.
Ακόμη πιο ανησυχητική θεωρεί τη διάδοση των φαρμάκων απώλειας βάρους, ειδικά όταν πολλοί δεν γνωρίζουν επαρκώς τι βάζουν στο σώμα τους και ποιο είναι το πιθανό κόστος για την υγεία τους.
Η φυσική γήρανση ως αξία, όχι ως «ελάττωμα»
Σε πλήρη αντίθεση με το εν λόγω κλίμα, η Γουίνσλετ δηλώνει ότι επιλέγει να αγκαλιάσει τη φυσική διαδικασία της γήρανσης. Τονίζει ότι οι γραμμές στο πρόσωπο και οι αλλαγές στα χέρια δεν είναι εχθρός, αλλά σημάδια ζωής, εμπειριών και συναισθημάτων. Όπως σημειώνει, μερικές από τις πιο όμορφες γυναίκες που γνωρίζει είναι άνω των 70 ετών. Γυναίκες των οποίων το πρόσωπο και το σώμα αφηγούνται ιστορίες, αντί να τις σβήνουν.
Αυτό που τη θλίβει περισσότερο είναι ότι, κατά την άποψή της, πολλές νεότερες γυναίκες έχουν χάσει την επαφή με το τι σημαίνει «πραγματική ομορφιά». Μεγαλώνουν μέσα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον όπου η ομορφιά ταυτίζεται με το φιλτραρισμένο, το λειασμένο, το «άψογο» -κι όχι με το ζωντανό, το εκφραστικό και το αυθεντικό. Για την ίδια, η αξία βρίσκεται ακριβώς σε αυτό που κάνει τον καθένα διαφορετικό.
Social media και ψυχική υγεία
Η Γουίνσλετ δεν διστάζει να αποδώσει μεγάλο μέρος της ευθύνης στα social media. Περιγράφει μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι αφιερώνουν ολοένα και περισσότερο χρόνο κοιτάζοντας οθόνες και ολοένα και λιγότερο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, η πίεση να «ανήκεις» σε ένα συγκεκριμένο αισθητικό πρότυπο εντείνεται, ενώ η ψυχική ανθεκτικότητα δοκιμάζεται.
Ένα από τα παραδείγματα που αναφέρει είναι η εικόνα μιας νεαρής γυναίκας σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, της οποίας τα χαρακτηριστικά ήταν τόσο «δουλεμένα» αισθητικά, ώστε δεν μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος πώς πραγματικά μοιάζει.
Για τη βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό, αυτό δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή αλλά μια ένδειξη φόβου απέναντι στον ίδιο τον εαυτό -και αποτέλεσμα μιας κουλτούρας που προωθεί ένα στενό, μη ρεαλιστικό πρότυπο ομορφιάς.
Όταν το body shaming ήταν (και είναι) κανόνας
Για να κατανοήσει κανείς πλήρως τη σημερινή στάση της, (ίσως) χρειάζεται να επιστρέψει στην περίοδο που η Γουίνσλετ έγινε διάσημη. Όπως υπενθυμίζει η ίδια, η δεκαετία του ’90 ήταν μια πολύ σκληρή εποχή για τις γυναίκες στη δημοσιότητα. Ο «Τιτανικός» την έκανε ξαφνικά παγκόσμιο σύμβολο, αλλά μαζί με την αναγνώριση ήρθε και μια θύελλα επικρίσεων για το σώμα της.
Τα μέσα ενημέρωσης σχολίαζαν συνεχώς το βάρος της, συχνά με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, και η ίδια θυμάται ότι πολλές φορές κατέληγε σε δάκρυα. Παράλληλα, η καθημερινή της ζωή είχε γεμίσει με εισβολές στην ιδιωτικότητα: άνθρωποι που προσπαθούσαν να μπουν στον προσωπικό της χώρο, φωτογράφοι που την ακολουθούσαν ακόμη και στις πιο απλές διαδρομές με το παιδί της, η αδυναμία να κάνει τα στοιχειώδη χωρίς να νιώθει εκτεθειμένη.
Έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι την πίεση να χωρέσει σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, χρησιμοποιεί πλέον τη φωνή της για να υπενθυμίσει πως η ομορφιά δεν βρίσκεται στην ομοιομορφία και στα φίλτρα, αλλά στην αλήθεια του προσώπου και της ζωής του καθενός.
Ένα μήνυμα που απευθύνει, κυρίως, στις νεότερες γυναίκες, ενώ η ίδια επιλέγει να σταθεί απέναντι στην κουλτούρα της «τέλειας» εικόνας.
Συμβουλές
Αποδέξου τις φυσικές αλλαγές του σώματος με τον χρόνο
Εστίασε στην υγεία και όχι στην τελειότητα
Απόφυγε παρεμβάσεις αν δεν το νιώθεις πραγματικά
Φρόντισε την ψυχική σου ευεξία
Θυμήσου ότι η αυθεντικότητα είναι δύναμη
Η επιλογή της Κέιτ Γουίνσλετ να αγκαλιάσει τη φυσική γήρανση λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η ομορφιά δεν περιορίζεται στην τελειότητα.
Με το να απορρίπτει αισθητικές παρεμβάσεις και φαρμακευτικές λύσεις, δίνει έμφαση στη φροντίδα του σώματος και της ψυχικής υγείας.
Η στάση της δεν είναι κριτική προς άλλους, αλλά προσωπική επιλογή. Σε έναν κόσμο με έντονες πιέσεις για αιώνια νεότητα, η προσέγγισή της προβάλλει τη σημασία της αυτοαποδοχής και της ισορροπίας, χωρίς ακρότητες.
0 σχόλια: