Το «made in Greece» αυτοκίνητο θα ήταν διθέσιο ή το πολύ τετραθέσιο, με μήκος γύρω στα 3,2 μέτρα – αρκετό για να κινείται εύκολα στους στενούς δρόμους του κέντρου της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και να παρκάρει χωρίς κόπο. Ο κινητήρας του θα ήταν κόμπακτ, ροπάτος, δεν θα χρειαζόταν μεγάλη ισχύ: περίπου 30 με 45 ίππους θα ήταν αρκετοί για χαμηλές ταχύτητες μέσα στην πόλη. Η τελική του ταχύτητα θα περιοριζόταν στα 120 χλμ./ώρα.
Η αυτονομία του θα μπορούσε να κυμαίνεται από 150 έως 200 χλμ., νούμερο ρεαλιστικό για αστικές μετακινήσεις. Η φόρτιση θα γινόταν από οικιακή παροχή σε περίπου 6 ώρες ή σε λιγότερο από 2 ώρες από ταχυφορτιστή. Σημαντικότερο όλων: το κόστος του. Για να έχει νόημα στην ελληνική αγορά, θα έπρεπε να κυμαίνεται κάπου στις 15.000 ευρώ, χωρίς κάποια επιδότηση από κάποιο πρόγραμμα. Αλλά με από πριν κρατική ενίσχυση με φοροαπαλλαγές προς την κατασκευάστρια εταιρία για να είναι εφικτή η χαμηλότερη τιμή λιανικής.
Στην κατασκευή του θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ελαφρά υλικά όπως αλουμίνιο και συνθετικά πάνελ, για να διατηρηθεί το βάρος χαμηλά (γύρω στα 800 κιλά). Ο σχεδιασμός του δεν χρειάζεται να είναι εξεζητημένος. Αντιθέτως, θα μπορούσε να ακολουθεί μινιμαλιστική λογική, με στοιχεία που θυμίζουν το Pony ή άλλα χρηστικά οχήματα του παρελθόντος. Στο εσωτερικό, λίγα και απλά: βασικός πίνακας οργάνων, κεντρική οθόνη αφής με φουλ συνδεσιμότητα και όλα τα βασικά συστήματα ασφαλείας.
Το «made in Greece» αυτοκίνητο θα μπορούσε να συναρμολογείται σε μικρές γραμμές παραγωγής, κατά προτίμηση σε περιοχές της περιφέρειας με διαθέσιμο εργατικό δυναμικό και φορολογικά κίνητρα. Οι πρώτες ύλες θα μπορούσαν να προέρχονται από Ευρωπαίους ή Κινέζους προμηθευτές, ενώ οι ελληνικές βιοτεχνίες θα είχαν ρόλο στην κατασκευή επιμέρους εξαρτημάτων.
Αν η Τουρκία ξεκίνησε με το εξεζητημένο και πανάκριβο Togg, γιατί όχι και η Ελλάδα με κάτι πιο ταπεινό, πιο πρακτικό και πιο προσιτό;
Ένα τέτοιο όχημα δεν θα χρειαζόταν να κατακτήσει την Ευρώπη. Αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των ελληνικών πόλεων, να προσφέρει μια ρεαλιστική εναλλακτική στα παλιά συμβατικά αυτοκίνητα και να δώσει το έναυσμα στην εγχώρια παραγωγή. Ποιος δεν θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο; Την απάντηση, προφανώς, την γνωρίζουμε όλοι μας…
0 σχόλια: