Τελικά σε όλους τους τομείς της ζωής, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το μέτρο. Την μέση οδό. Αυτή προσφέρει την ασφαλή πορεία και την αποφυγή του κινδύνου των άκρων. Γιατί όπως αποδεικνύεται σε όλες τις περιπτώσεις- οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα- τα άκρα εμπεριέχουν τον κίνδυνο της καταστροφικής συνέχειας.
Τα επισημαίνω αυτά, προσπαθώντας να αναλογιστώ αυτό που συμβαίνει φέτος στην Χαλκιδική και σε πολλά νησιά της χώρας, με τον υπερτουρισμό. Την προσέλευση τεράστιου αριθμού τουριστών, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια ανοχής των τοπικών υποδομών και δυνατοτήτων.
Φτάσαμε έτσι στο σημείο να μην επαρκούν τα αποθέματα νερού, να ζορίζονται οι επιχειρήσεις εστίασης εξαναγκαζόμενες να μειώσουν την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών, να «μπουκώνει» το ίντερνετ και να αφήνει τους ανθρώπους χωρίς σύνδεση, να ταλαιπωρούνται στους δρόμους και στην αναζήτηση πάρκινγκ μέσα στους οικισμούς, να πλημυρίζουν οι πλαζ τόσο που να μην χωράνε να κάνουν ένα μπάνιο, να ξεχειλίζουν οι βιολογικοί ή οι βόθροι και να απλώνεται δυσωδία.
Είμαστε στο όριο να την πατήσουμε κι αν δεν τρέξουμε να οργανωθούμε και να λάβουμε μέτρα τώρα, του χρόνου δεν θα αντέξει το σύστημα.
Φαγωθήκαμε να αυξήσουμε τους επισκέπτες αλλά δεν μελετήσαμε πώς θα διασφαλίσουμε την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στους ανθρώπους που έρχονται να μας δώσουν το υστέρημά τους. Σκέφτομαι μια οικογένεια Βαλκάνιων -Ρουμάνων ή Βούλγαρων- που κατακλύζουν την Χαλκιδική, που κάνουν οικονομία έναν ολόκληρο χρόνο για να εξασφαλίσουν τα απαιτούμενα για μια εβδομάδα διακοπών. Μπαίνουν σε ένα σπίτι ή δωμάτιο ξενοδοχείου και… δεν έχουν νερό να πλυθούν. Ή πέφτει κάθε τρεις και λίγο το ρεύμα, ή ή ή…
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, πόσο άδικο είναι αυτό για άνθρωπο που υποβλήθηκε σε τόσες θυσίες για να προσφέρει στην οικογένειά του μια εβδομάδα ονειρεμένων διακοπών, όπως και μπορεί να προβλέψει τι δυσφήμιση θα υπάρξει αν σκάσει το σύστημα και οι τουρίστες γυρίσουν απογοητευμένοι και θυμωμένοι στις χώρες τους.
Ουδείς μπήκε στον κόπο να δει τι κόσμο μπορούν να εξυπηρετήσουν οι υποδομές μας. Τι μέτρα πρέπει να παρθούν για να αυξηθούν οι δυνατότητες του συστήματος ώστε να εξυπηρετούνται τα στάνταρντ φιλοξενίας.
Αντί να κάνουμε αυτά τα απλά και απολύτως λογικά, εμείς αφήνουμε τα πάντα στον…αυτόματο πιλότο.
Όποιος θέλει κάνει ό, τι θέλει, ή αλλιώς, ό,τι του φανεί, του Λωλοστεφανή.
Σε υπερκορεσμένες περιοχές, εγκρίνονται αφειδώς νέες άδειες οικοδόμησης, σε οικισμούς χωρίς νερό αδειοδοτούνται ξενοδοχεία με τεράστιες πισίνες, σε χωριά δίχως αποχετευτικό δίκτυο χτίζονται νέες οικοδομές με βόθρους που δεν θα μπορούν να αδειάζουν.
Κι όμως είναι τόσο απλό να μελετήσει κανείς- στις αρχές μιας σοβαρής πολιτείας αναφέρομαι- τι μπορεί να αντέξει το σύστημα, τι βελτιώσεις μπορούν να γίνουν άμεσα, τις σχεδιασμοί μεσοπρόθεσμων έργων χρειάζονται και με βάση αυτά να εγκρίνονται άδειες για ξενοδοχεία, σπίτια, καταστήματα κλπ
Εμείς εδώ όμως, αγρόν αγοράζουμε. Κλασικό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στην ονειρεμένη Βουρβουρού, όπου κάποια χρόνια πριν ένας είχε την ιδέα να αγοράσει δέκα βαρκούλες και να τις νοικιάζει για καθημερινές εκδρομές πέντε- έξι ατόμων στα νησάκια και τις όμορες ακτές. Μόλις τον είδαν να βγάζει ένα καλό έσοδο, έσπευσαν κι άλλοι να κάνουν το ίδιο. Ουδείς έβαλε κάποια ανώτερη φραγή στην αδειοδότητη. Αποτέλεσμα, φέτος οι προσφερόμενες βαρκούλες να φτάσουν στον τρελό αριθμό των 530 – καλά διαβάζετε. Ούτε οι επισκέπτες ευχαριστιούνται, ούτε οι…μικροί εφοπλιστές ικανοποιούνται.
Ε του χρόνου ας γίνουν χίλιες, να παίζουνε ναυμαχίες…
Με τους μετεωρολόγους να προειδοποιούν ότι από σήμερα Κυριακή έρχεται νέο κύμα ζέστης (αν όχι καύσωνα), οι μόνοι που δε χρειάζεται να ανησυχούν μιας και δεν... δροσίστηκαν στο σύντομο πέρασμα των αεροχειμμάρων, είναι οι ΣΥΡΙΖαίοι, αφού οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών ήταν... καυτές.
Αναφέρομαι, φυσικά, στη διαγραφή Πολάκη από τον Κασσελάκη. Μία διαγραφή, που με δεδομένη την στενή σχέση των δύο αντρών από την πρώτη στιγμή της... απόβασης του Στέφανου στην Κουμουνδούρου και την βοήθεια που έδωσε με κάθε τρόπο ο Κρητικός βουλευτής, δεν έπαιζε ως σιγουράκι.
Κι όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αφού είδε και απόειδε προτίμησε το σωστό από το να κρατήσει καθυστερήσεις ή να κρύβει -με δικαιολογίες του τύπου προσφυγή στα όργανα και τα μέλη- το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Κάτι που δεν έκανε ο Αλέξης Τσίπρας όταν του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες, αλλά και μία «χρυσή» λίγο πριν τις κάλπες, όπου έχασε πανηγυρικά και αναγκάστηκε να αποχωρήσει και από την ηγεσία του κόμματός του.
Η περίπτωση Πολάκη, μπορεί να μην είναι πρωτοφανής ως προς τον εκρηκτικό χαρακτήρα του βουλευτή, είναι σίγουρα πρωτοφανής για την ασυλία που απολάμβανε. Άλλοι λένε πως το... στόμα του (και ειδικά το χέρι του, αφού κυρίως... αφιέρωνε στα σόσιαλ) πολλοί φοβούνταν και φοβούνται κι άλλοι ότι τα ψηφαλάκια που έφερνε μαζί του, αλλά κυρίως το «γκελ» που έκανε σε αρκετά μεγάλη μερίδα των ΣΥΡΙΖαίων, ακριβώς λόγω του εκρηκτικού του χαρακτήρα, έδεναν ξανά και ξανά τα χέρια του Τσίπρα, ο οποίος εμφανιζόταν ξανά και ξανά άτολμος (το λιγότερο που μπορώ να πω).
Και έτσι ο Παύλος Πολάκης, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα (το λες και άκρατο λαϊκισμό) ότι τα λόγια και οι τρόποι δεν βλάπτουν όσο οι κομπίνες, οι «λαμογιές» και άλλα, αλλά και ότι ο ίδιος είναι κάτι ξεχωριστό γιατί έτσι τα λένε και τα κάνουν οι... Κρητίκαροι (πρόσβαλλε και ένα ολόκληρο νησί, επαναλαμβάνοντας ένα στερεότυπο οπισθοδρομικό) συνέχισε για χρόνια την συμπεριφορά του, η οποία αρκετές φορές ήταν στα όρια του bullying και σίγουρα της αγένειας και της πλήρους ασυμβατότητας τόσο με τις αξίες της αριστεράς, των θεσμών και του αιώνα που ζούμε.
Ο άτολμος Τσίπρας, παρότι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις (εκείνο το 10%) έκανε σαφές παντού και πάντα ότι δεν την... παλεύει με τον Πολάκη, προτίμησε τη «συντροφικότητα» από το να ακούσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό ή πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και το πλήρωσε ακριβά.
Και ήρθε ο Κασσελάκης να πράξει το αυτονόητο. Είτε για λόγους ουσίας είτε για τα μάτια του κόσμου, όπως τον κατηγορεί η κυβέρνηση και όχι μόνο. Το μέλλον θα δείξει εάν όντως θα διαγραφεί ο Πολάκης ή θα το ξεχάσουμε κι αυτό διά της διολισθίσεως. Όμως, η άμεση επέμβαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ο οποίος αυτοπροβάλλεται ως προοδευτικός και σύγχρονος πολιτικός, σίγουρα πιστώνεται υπέρ του.
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28.07.2024
0 σχόλια: