Καλημέρα, τι να κεράσω;
Ένα καφέ, ένα τσιγάρο, λίγη απ’ την ψυχή μου; Απ’ όλα διαθέτει το κατάστημα. Εκτός από τιμή. Α, εδώ θα τα χαλάσουμε. Εμείς δεν ξεπουλάμε. Μονάχα χαρίζουμε. Κοψοχρονιά και με τη σέσουλα.
Τι σ’ τα λέω μωρέ, αυτά; Θαρρείς και δεν ξέρεις. Ο πιο τακτικός πελάτης μου ήσουν. Σου ακούστηκε άσχημο αυτό, ε; Ναι, όντως. Ήταν λίγο ωμό. Μα, από την άλλη, αν το καλοσκεφτείς, πώς λέγεται αυτός που για ν’ αρπάξει πετάει κάτι «ψοροαγάπες» του σωρού; Πελάτης; Εκμεταλλευτής; Παλιάνθρωπος; Δεν ξέρω. Εσύ επιλέγεις. Δε θα τα χαλάσουμε για τη μαρκίζα. Ένα σωρό επιλογές έχεις. Εγώ σταθερά κρατώ το ρολάκι του μαλάκα, για χρόνια.
Σε παραξενεύει η στάση μου; Σαν να ξέχασα να φορέσω τη βολική ευγένειά μου; Σαν να σκόνταψα και να έπεσα τέσσερα επίπεδα παρακάτω, ε; Ίσως. Ίσως και ν’ άλλαξα. Ίσως και να το οφείλω σ’ εσένα αυτό. Δεν ξέρω, πάει καιρός, πλέον έπαψα να το ψάχνω.
Το μόνο που θυμάμαι είναι τα χέρια μου. Που όλο, έδιναν, έδιναν, έδιναν. Κι όταν στέρεψαν, τ’ άτιμα δεν είχαν ίχνος μπέσας. Στράφηκαν προς το μέρος μου κι έσκισαν σε κομμάτια την ψυχή μου. Και μ’ έγδυναν, μ’ έγδυναν, μ’ έγδυναν. Λίγο, λίγο σώθηκε κι αυτή. Όση και να σου παρείχα, πάντα δίψαγες για λίγη παραπάνω.
Όταν στέρεψα, πετάχτηκα στην άκρη. Σαν παιχνίδι χαλασμένο, που το κλώτσησαν βιαστικά στην αποθήκη.
«Ήσουν άτυχη», μου έλεγαν πολλοί. «Ήσουν ηλίθια» ακόμα περισσότεροι. «Ήμουν ερωτευμένη» μουρμούριζα προσπαθώντας να δικαιολογήσω, τ’ αδικαιολόγητα. Πόση διαστροφή συγκρατεί στα σπάργανά του ο έρωτας; Πόσους θύτες και πόσα θύματα θα γεννήσει ακόμα;
Με τούτα και με εκείνα ξεχάστηκα και δε μου είπες; Τι να κεράσω τελικά; Λίγη ανθρωπιά; Λίγη μπέσα; Λίγη ειλικρίνεια; Άσε, το βρήκα. Έλα, πάρε μια τζούρα ζωής. Πάρε να δεις πώς είναι να γκρεμίζεσαι από έρωτα. Κι ίσως τότε καταλάβεις πόσο σπουδαία είναι τα χέρια που χαρίζουν, χωρίς ανταλλάγματα.
Έλενα Κορινιώτη
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram και στο Twitter γιατί με το https://trelogaidouri.blogspot.com/# θα βρεις ό,τι ψάχνεις!
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
0 σχόλια: