Οι Δυτικές Συνοικίες κυκλοφόρησαν, το 2002, το άλμπουμ "Της Ίριδος τα Χρώματα". Ένα από τα τραγούδια που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ήταν το "Καλοκαιρινά Ραντεβού" από το οποίο δανειζόμαστε για λίγο τον τίτλο, με σκοπό να κάνουμε ένα "ταξίδι" στην υγειά του έρωτα...
Τα "Καλοκαιρινά Ραντεβού" τραγουδήθηκαν από μικρούς και μεγάλους, χαμηλόφωνα σαν νανούρισμα ή με φωνή που ξεκινούσε από το βάθος των πνευμονιών, σε αμμουδιές με αναμμένη φωτιά, σε γραφικούς δρόμους νησιών, σε μπαράκια στις παραλίες κι έπειτα, επέστρεψε στις πόλεις.
Στις πόλεις, για να μας θυμίζουν τους έρωτες τους καλοκαιρινούς. Εκείνους τους εφήμερους, τους λίγο διαφορετικούς, με μοναδικό συστατικό το αλάτι της θάλασσας, τον ήλιο, το ξημέρωμα με το ηλιοβασίλεμα, χωρίς καθωσπρεπισμούς, πολύ αυθορμητισμό, γυμνά πόδια, ξεχασμένα manicure και pedicure και έναν κόμπο στο στομάχι.
Αυτά τα καλοκαιρινά ραντεβού στην παραλία, όταν περπατήσαμε μαζί, χτίσαμε πύργους και τους διαλύσαμε. Με μια μπύρα στο χέρι, τσουγκρίσαμε τα μπουκάλια μας, και ήπιαμε στην υγειά αυτού του καλοκαιριού. Πήγαμε στο beach bar, χορέψαμε, χαθήκαμε για λίγο στον κόσμο και όταν ακούσαμε αυτό το τραγούδι, μας τύλιξε μία περίεργη ενέργεια αλληλοαφιέρωσης.
Και όλο αναρωτιόμασταν, αν ήταν όντως ο έρωτας εφήμερος. Αυτός, που όταν θα φύγουμε από το νησί, όλα θα έχουν τελειώσει. Ο ενθουσιασμός θα καταλαγιάσει, οι αναμνήσεις θα σβήσουν και ο συναισθηματικός μας κόσμος θα επανέλθει σε ισορροπίες μίζερες, αλλά τραγικά λειτουργικές για έναν εργατικό Σεπτέμβριο.
Όντως, είναι αυτό που θέλουμε να γίνει; Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές. Τόσο απλά, τόσο ρεαλιστικά και ωμά, ένα τέλος είναι κείνο που λαχταρούμε;
Τότε, πεθαίναμε για το αντίθετο. Να μετονομάσουμε το εφήμερο σε αιώνιο. Το χαλαρό σε βέβαιο. Να μη γυρίσουμε ποτέ πίσω. Να καθίσουμε στην παραλία για πάντα, να ρισκάρουμε πολλά, να χάσουμε σπίτια και δουλειές. Τόση πίστη για έναν έρωτα "εφήμερο". Και μόλις τα σκεφτήκαμε όλα αυτά, βάλαμε κατευθείαν αποσιωπητικά στις λέξεις...
Ηρεμία, γαλήνη και κάτι που έμοιαζε σαν έρωτας.
Έρωτας καλοκαιρινός. Με κοκκινισμένα μάγουλα, λίγες φακίδες, άγρια μαλλιά, και μυρωδιά θαλασσινή. Έρωτας, που οι λίγες ώρες ύπνου δεν τον ενοχλούσαν, γιατί η ξεκούραση πήγαζε από μέσα μας. Έρωτας με καθαρή καρδιά. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα και οι μέρες κυλούσαν. Όμορφα, ήσυχα ή έντονα, μπορεί κι ιντριγκαδόρικα, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, πάντα αρμονικά.
Ξημέρωσε, και αρχίσαμε να μαζεύουμε τη σκηνή. Κάπου ξεχάσαμε καμιά πετσέτα, κάνα μαγιό, αλλά πού μυαλό. Κοιταχτήκαμε. Ο ένας από τους δυο έπρεπε να φύγει. Τελικά, τελείωσε και ας είναι οι αναμνήσεις ακόμα εδώ. Σε κάποια παραλία. Το μόνο που είπαμε ή μάλλον τραγουδήσαμε: Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου... Γελάσαμε.
Το backpack ήταν ελαφρύτερο. Πήγαινε για ανανέωση. Η σκηνή μαζεύτηκε, γιατί τα αυγουστιάτικα μελτέμια ήταν δυνατά. Εξάλλου, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε τον χειμώνα στο νησί, μέσα σε μια σκηνή...
0 σχόλια: