Οι άνθρωποι, ευτυχώς ή δυστυχώς, αλλάζουν διαρκώς. Φαντάζομαι το γνωρίζεις ήδη, αφού το πιο πιθανό είναι να έχεις αντιμετωπίσει αλλαγές σε δικούς σου ανθρώπους, που βρίσκονται στη ζωή σου.
Και μάλιστα σε πολύ κοντινούς σου όπως σε συγγενείς, φίλους και κολλητούς που έχετε περάσει πολλά μαζί. Κάποιοι αλλάζουν προς το καλό και νιώθεις περήφανος γι' αυτούς, κάποιοι άλλοι προς το κακό και προσπαθείς να τους βοηθήσεις. Άλλοι το καταλαβαίνουν, άλλοι πάλι όχι, ενώ άλλοι δε θέλουν να το καταλάβουν.
Κάποιες φορές το ανέχεσαι και συμβιβάζεσαι, ενώ άλλες όχι. Τι γίνεται στη δεύτερη περίπτωση όμως; Τότε που τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα απ' όσο είχες φανταστεί...
Τι γίνεται όταν πλέον δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ σας; Πού πήγαν όλα εκείνα τα αξημέρωτα βράδια που κάνατε σχέδια για τις καλοκαιρινές διακοπές, ενώ έξω είχε ακόμα κρύο; Τι απέγιναν οι κοινές σας συνήθειες που θα σταματούσατε το χρόνο για να συνεχίσετε να είστε μαζί και να μη γυρίσετε σπίτι; Πώς χάθηκαν όλα αυτά αναρωτιέσαι. Κι όχι μια και δυο φορές, αλλά παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό σου.
Προσπαθείς να βγάλεις μια άκρη, να του/της μιλήσεις, αλλά τα λόγια σου δε βγάζουν κάποιο νόημα. Οι διαφορές σας πλέον έχουν ξεπεράσει καθετί που κάποτε σας ένωνε. Όμως κάνεις ότι δεν το βλέπεις, το προσπερνάς με κάθε κόστος. Μα για πόσο ακόμη;
Πόσο ακόμη θα συμπεριφέρεσαι σα να μη συμβαίνει τίποτα; Γιατί το διαισθάνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά.
Όταν όμως ο άλλος/η άλλη συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα, αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου και σκέφτεσαι μήπως τελικά κάνεις εσύ λάθος, μήπως έχεις παρεξηγήσει καταστάσεις. Τότε είναι που έρχονται κάποιοι τρίτοι και σου δίνουν την επιβεβαίωση που χρειαζόσουν. Σου απαντάνε σε όλα αυτά τα ερωτήματα που σε βασανίζουν τον τελευταίο καιρό, που έχουν εγκατασταθεί στο μυαλό σου και δε σε αφήνουν να κοιμηθείς τα βράδια. Ακούς όλα όσα δεν ήθελες να πιστέψεις. Σου επιβεβαιώνουν όλα αυτά που βλέπεις να αλλάζουν τόσο καιρό και έτσι ξαφνικά αρχίζει ένα τεράστιο κεφάλαιο στην απλή καθημερινότητά σου που δεν ξέρεις πότε και πώς θα τελειώσει.
Μια φωνή μέσα σου λέει πως κάτι πρέπει να κάνεις, να αναλάβεις δράση. Δε χάνονται έτσι οι φιλίες. Από την άλλη όμως, λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Και έτσι διστακτικά, δε μιλάς και τα κρατάς όλα μέσα σου.
Μα όλα αυτά αρχίζουν και σε φθείρουν και εσένα χωρίς να το καταλαβαίνεις. Αλλάζεις με αυτές τις σκέψεις. Αλλάζεις και αρχίζεις να χάνεις και τον έλεγχο. Και νιώθεις τόσο ανήμπορος να κάνεις κάτι, νιώθεις κουρασμένος, απογοητευμένος. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις. Νευριάζεις που ήρθαν έτσι τα πράγματα και σου έπεσε εσένα ο κλήρος να τα ζήσεις όλα αυτά. Αηδιάζεις που βλέπεις τους καλύτερους σου φίλους να γίνονται αυτά που κοροϊδεύατε. Και σιχαίνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό που τους αφήνεις να συνεχίζουν να ξευτιλίζονται.
Και τότε… Βρίσκεις την ευκαιρία και την αρπάζεις. Μέσα στη σιγή που υπάρχει ανάμεσα σας, και βάζοντας ένα τέλος σε όλες αυτές τις σκέψεις που έχουν μετατρέψει το μυαλό σου σε πεδίο μάχης, παίρνεις μία βαθιά ανάσα και μιλάς. Νιώθεις δυνατός για κάποιο λόγο και είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που σε βασανίζουν τόσο καιρό. Όχι άλλη μία υποχώρηση. Είναι ή όλα τώρα ή σήκω και φύγε να μη βασανίζεσαι πια. Δεν είναι κρίμα όμως να παρατήσεις μία φιλία χρόνων; Κάνε λοιπόν αυτό που πρέπει να κάνεις!
Το αφιερώνω με πολλή αγάπη!
Γράφει η Αθηνά Μπαζάνη
0 σχόλια: