Κανένα delete δεν μπορεί να σε γλυτώσει από τις μνήμες σου..

Όλα ξεκινούν με ένα “friend request” ή ένα “follow request”, ανάλογα το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που επιλέγει κανείς.

Η γνωριμία μπορεί να έχει προηγηθεί ή μπορεί να γίνει μέσα από αυτή τη διαδικτυακή “φιλία”, δεν παίζει ρόλο.

Το chatting είναι το μέσο επικοινωνίας τους. Μιλάνε. Ώρες ατελείωτες, βράδια που ξημερώνουν και πρωινά που τα πιάνει το βράδυ. Ώρες ασταμάτητες μιλάνε για τα πάντα, τα προβλήματα, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Λόγια ,υποσχέσεις και “θα” είναι αυτά που ακολουθούν. Πολλά “θα”, από αυτά που εύκολα λέγονται και δύσκολα γίνονται.

Βγαίνουν, συζητάνε, τα βρίσκουν και αποφασίζουν πως μαζί είναι καλύτερα από ότι χώρια. Πως μαζί μπορούν να αντέξουν τα πάντα. Και έπειτα έρχονται οι φωτογραφίες και οι κοινοποιήσεις παρουσιών σε μία προσπάθειά τους να εκδηλώσουν την αληθινή τους αγάπη σε έναν κόσμο τόσο ψεύτικο.

Αφιερώσεις, στιχάκια, αγάπες και λουλούδια, όλα για να ικανοποιήσουν τους φίλους και γνωστούς που “χαίρονται” τόσο πολύ με την σχέση τους. Μέχρι το πρώτο “like” σε κάποια άγνωστη, μέχρι το πρώτο “like” σε κάποιον άγνωστο. Ο τσακωμός και οι βαριές κουβέντες είναι τα πρώτα κρούσματα. Τα πρώτα ραγίσματα στην κατά τα άλλα “τέλεια” σχέση. Κλάματα, υστερίες και τελεσίγραφα, “να μην το ξανακάνεις αυτό γιατί τελειώσαμε. Κατάλαβες;”.

Και όλα αυτά μέσα από το περιβόητο chat που ήρθε να αντικαταστήσει το “έρχομαι τώρα από το σπίτι σου για να μου πεις τι είναι όλο αυτό.”. Που αντικατέστησε το “κατέβα τώρα αλλιώς θα σηκώσω τη γειτονιά στο πόδι.”. Όλα μέσα από ένα απρόσωπο chat. Μέσα από ένα απρόσωπο “φατσοβιβλίο” που κατά τα άλλα θεωρείται τόσο προσωπικό.

Και έπειτα από λίγο τα ξαναβρήκαν. Όμως τώρα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η εμπιστοσύνη χάθηκε λέει. Μα έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη; Με το πάτημα ενός κουμπιού; Κυριολεκτικά με το πάτημα ενός κουμπιού και όχι κατ’ ευφημισμό αυτή τη φορά. Και η ιστορία συνεχίζεται.

“Δώσε μου το κινητό σου να δω τα μηνύματά σου.”. Φράση γνωστή, ικανή να καταστρέψει κάθε ικμάδα αξιοπρέπειας, κάθε ίχνος εμπιστοσύνης. Και έρχεται η απάντηση.

“Όχι δεν στο δίνω. Δεν με εμπιστεύεσαι δηλαδή;”. Και κάπως έτσι καταστράφηκαν. Κάπου εκεί το “friend request” έγινε “delete” και έπειτα από αυτό ήρθε το “block”. Και όλα αυτά από δύο ανθρώπους που δήλωναν αιώνια αγάπη. Που υπόσχονταν πως όλα θα τα περάσουν μαζί, καλά και άσχημα. Όλα αυτά για ένα πάτημα ενός κουμπιού, για μία απλή άρνηση. Για κάτι τόσο μηδαμινό μπροστά σε τόσα αληθινά συναισθήματα. Για κάτι που θα μπορούσε να λυθεί πολύ εύκολα, με τον πιο απλό τρόπο. Με μία απλή συζήτηση, από κοντά, όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Τα πάντα έγιναν απόλυτα για εκείνους. Ερωτεύτηκαν απόλυτα, δέθηκαν απόλυτα και χώρισαν εξίσου απόλυτα. Δεν έμεινε τίποτα να τους ενώνει, τίποτα να θυμίζει πως κάποτε υπήρξαν μαζί και ευτυχισμένοι. Δεν άφησαν τίποτα να τους ενώνει, τα διέγραψαν όλα με το πάτημα ενός κουμπιού. Φωτογραφίες, έξοδοι, αφιερώσεις, δώρα, υποσχέσεις αιώνιας αγάπης σβήστηκαν με το “κλικ” ενός ποντικιού. Έτσι απλά, με το πάτημα ενός κουμπιού ο ένας δεν υπήρχε πλέον στη ζωή του άλλου.

Έτσι απλά!

Φαινομενικά , τουλάχιστον, δεν υπήρχε. Κανείς από τους δύο δεν ξέχασε. Μείνανε οι αναμνήσεις να τους καίνε. Να βάζουν φωτιά στα βράδια τους την ώρα που όλοι κοιμούνται. Το άρωμα στα σεντόνια που δεν λέει να φύγει και φέρνει όνειρα που δεν λένε να τελειώσουν. Η αίσθηση της αγκαλιάς που είναι ακόμα παρούσα, ενώ ο ένας δεν υπάρχει στη ζωή του άλλου και φέρνει δάκρυα στα μάτια. Το φιλί που ακόμα καίει στα χείλη τους και τους κάνει να τα δαγκώνουν έως ότου ματώσουν. Τα δώρα που στέκουν αγέρωχα να τους θυμίζουν όσα έχασαν. Όσα επέτρεψαν να χάσουν.

Έτσι αγαπιούνται πλέον οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο κύκλος των σχέσεων. Αίτημα φιλίας, κοινοποιήσεις παρουσίας, διαγραφή και τέλος αποκλεισμός. Στον “ψεύτικο κόσμο” τουλάχιστον, τον κόσμο της δήθεν ευτυχίας, της δήθεν αγάπης και της δήθεν καλοπέρασης. Γιατί στον δικό τους κόσμο υπάρχουν ακόμα, μήνες μετά τον χωρισμό οι μνήμες καίνε και πονάνε.

Δεν σβήνονται όλα με το πάτημα ενός κουμπιού, τελικά!