Το να γκρινιάζουμε για οτιδήποτε στραβό και ανάποδο (πιστεύουμε πως) μας συμβαίνει ξεφεύγοντας από την απλή πληροφόρηση του συνομιλητή μας, είναι σαν την τζούρα του τσιγάρου πριν από τον καφέ ή σαν να τρώμε τηγανισμένο, κριτσανιστό μπέικον.
Άκρως απολαυστικό την ώρα που γίνεται και εθιστικό όταν το συνηθίσουμε πλέον, αλλά μακροπρόθεσμα κάκιστο για την υγεία και μάλιστα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ναι, η γκρίνια και τα συνεχή παράπονα όχι μόνο κουράζουν τον συνομιλητή μας και μας κάνουν αντιπαθητικούς.
Το χειρότερο όμως είναι ότι μπορούν και να επαναπρογραμματίσουν τον εγκέφαλο ώστε να έχει μια αυτόματη τάση προς τον αρνητισμό!
Πώς ακριβώς γίνεται αυτό; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να έχουμ υπόψην μας πως οποιαδήποτε συνήθεια, είτε καλή είτε κακή, μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνδεσμολογία του εγκεφάλου. Όταν συνηθίζουμε κάτι, ύστερα καταλήγουμε να το κάνουμε εύκολα, σχεδόν αυτόματα. Αυτό συμβαίνει επειδή το μυαλό μας δεν θέλει να κουράζεται περισσότερο απ’ ότι είναι απαραίτητο. Όταν λοιπόν κάνουμε οτιδήποτε, ενεργοποιούνται κάποιοι νευρώνες.
Όταν κάνουμε συνεχώς το ίδιο πράγμα, το μυαλό αρχίζει να αλλάζει τη σύσταση των νευρώνων ώστε να χρειάζεται λιγότερη ενέργεια για να ενεργοποιηθούν. Αφού χρειάζεται να κάνει αυτή την ενεργοποίηση τόσο συχνά, γιατί να μην είναι ήδη προετοιμασμένο;
Έτσι λοιπόν και με την γκρίνια. Όταν την κάνουμε συνεχώς και μάλιστα αντλώντας κάποιου είδους ευχαρίστηση από αυτό -είτε ότι προσελκύουμε την προσοχή, είτε ότι απελευθερώνουμε αυτό που έχουμε μέσα μας- το μυαλό αρχίζει να προετοιμάζεται για αυτή τη συχνή ενέργεια. Όσο περνάει ο καιρός λοιπόν, το μυαλό μας θα μας εφοδιάζει με όλο και περισσότερους λόγους για να γκρινιάξουμε ή να παραπονεθούμε. Κι από τη στιγμή που ξεκινάει μια αρνητική σκέψη, συνεχίζεται ολόκληρη σχετική αλυσίδα επ’ άπειρον.
Τι φταίει όμως το καημένο το μυαλό μας που προσπαθεί να κάνει τη ζωή μας ευκολότερη; Εμείς είμαστε αυτοί που δεν του δίνουμε καλή τροφή.
Μπορεί κάποιες φορές να θέλουμε να γκρινιάξουμε για να ξεδώσουμε, όμως χωρίς να το καταλάβουμε μπορεί να μας γίνει μόνιμη συνήθεια. Όταν γίνει μόνιμη συνήθεια, όλες σχεδόν οι σκέψεις μας θα είναι αρνητικές.
Όταν έχουμε αρνητικό τρόπο σκέψης, αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα διότι αργά η γρήγορα και ο τρόπος ζωής μας θα γίνει αρνητικός, θα απωθήσουμε οτιδήποτε καλό και θα τα βλέπουμε όλα μίζερα. Ακόμα κι αν συμβαίνει κάτι θετικό, εμάς πάντα θα μας φταίει κάτι διότι πολύ απλά ο νους μας έχει πλέον “προγραμματιστεί” στο να εστιάζει στα αρνητικά. Και όλο αυτό μπορεί να ξεκινήσει από την “απλή” πράξη της γκρίνιας!
Για να μη μιλάμε όμως μόνο γενικά, αλλά με επιστημονικά αποδεδειγμένα στοιχεία, θα αναφέρουμε μόνο το εξής που είναι αρκετό. Έρευνες από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ δείχνουν συγκεκριμένα ότι η γκρίνια μικραίνει και αποδυναμώνει τον ιππόκαμπο στον εγκέφαλο, μια περιοχή που σχετίζεται με τη μνήμη και τα συναισθήματα. Είναι ένα αρκετά τρομακτικό εύρημα, αν σκεφτούμε ότι παρόμοια σμίκρυνση στον ιππόκαμπο προκαλείται από την κλινική καάθλιψη και από τη νόσο του Alzheimer!
Γιατί λοιπόν να θέλουμε φέρουμε στη ζωή μας εγκεφαλική ζημιά από μια δική μας, κακή συνήθεια;
Οι επιπτώσεις της γκρίνιας όμως δε σταματούν στον εγκέφαλο, αλλά επηρεάζουν και άλλα μέρη του σώματος. Οι άνθρωποι που γκρινιάζουν περισσότερο έχουν αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης, της “ορμόνης του στρες” με αποτέλεσμα να μη γίνεται σωστή κυκλοφορία στα ζωτικά όργανα και να βρίσκεστε πάντα “υπ’ ατμόν” χωρίς ουσιαστικά να ξέρετε τι σας φταίει.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η γκρίνια είναι σαν το παθητικό κάπνισμα: όλες αυτές τις επιπτώσεις δεν τις βιώνουν μόνο όσοι γκρινιάζουν, αλλά και όσοι περνούν πολύ χρόνο με άλλα άτομα που γκρινιάζουν. Αυτό συμβαίνει διότι το μυαλό διαθέτει “νευρώνες καθρέφτες” που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα των γύρω μας, με στόχο να βιώσουμε την ενσυναίσθηση και να ενταχτούμε πλήρως στο κοινωνικό μας περιβάλλον. Είναι ένα ανθρώπινο ένστικτο εισαγωγής σε ομάδα, για προστασία και επιβίωση.
Τα καλά νέα είναι, ότι μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να κόψει αυτή τη συνήθεια!
Υπάρχουν δύο τρόποι για να το πετύχουμε. Ο πρώτος είναι να καλλιεργήσουμε μέσα μας το αίσθημα της ευγνωμοσύνης, ο οποίος σύμφωνα με τις ίδιες έρευνες μειώνει τα επίπεδα στρες λόγω κορτιζόλης κατά 23%. Θέλει λίγη εξάσκηση αν έχετε συνηθίσει να γκρινιάζετε, όμως η διαδικασία είναι απλή. Αν πιάσετε τον εαυτό σας να θέλει να παραπονεθεί για κάτι, στρέψτε την προσοχή σας σε κάτι θετικό στη ζωή σας, για το οποίο αισθάνεστε ευγνώμονες. Ένα καλό παράδειγμα θα ήταν “Έμεινα απο βενζίνη στο δρόμο, όμως χαίρομαι που βρέθηκε τελικά κάποιος να με βοηθήσει“. Σταδιακά, θα νιώσετε πως είναι χάσιμο χρόνου να γκρινιάζετε και η ευγνωμοσύνη θα σας γίνει τρόπος ζωής!
Ο δεύτερος τρόπος είναι ναι μεν να παραπονεθείτε, αλλά να έχετε έναν στόχο. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να είστε σίγουροι ότι έχετε κάτι συγκεκριμένο που σας βασανίζει και όχι να είστε σε φάση “κουβέντα να γίνεται”. Έπειτα, μιλήστε πρώτα για κάτι θετικό, που θα αποτρέψειτο κλίμα από το να γίνει ιδιαίτερα βαρύ. Εκφράστε ακριβώς αυτό που θέλετε να πείτε χωρίς φλυαρίες, και τέλος κλείστε με κάτι θετικό που δείχνει ότι η κατάσταση που βιώνετε έχει περιθώρια βελτίωσης. Ένα παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση είναι “Μου αρέσουν πολύ οι επικοινωνιακές μου ικανότητες, όμως δεν είμαι ευχαριστημένος από το πώς διαχειρίζομαι το χρόνο μου. Τι θα μπορούσα να κάνω για αυτό;”
Τώρα που κατανοήσατε τι ακριβώς γίνεται στον οργανισμό σας με την γκρίνια και πόσο σας βλάπτει, μπορείτε να εφαρμόσετε αυτές τις συμβουλές – και θα δείτε ότι δεν θα έχετε ποτέ όρεξη να γκρινιάζετε, αλλά μόνο να βελτιώνετε τη ζωή σας όπου χρειάζεται!
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram και στο Twitter γιατί με το https://trelogaidouri.blogspot.com/# θα βρεις ό,τι ψάχνεις!
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
0 σχόλια: