Κυκλοφορούν παντού. Στ’ αμάξια. Στο μετρό. Στο δρόμο. Περπατάνε άψυχοι. Λες κι είναι κουρδισμένοι.
Κεφάλια σκυφτά. Κατηφείς. Βλέμμα κάτω. Μη τυχόν και συναντήσουν άλλο.
Κινητό συνήθως στο χέρι.
Αν είναι και πιο νέοι ακουστικά στ’ αυτιά.
Λες και βγήκαν από ταινία του Αγγελόπουλου.
Στο μετρό λες και πάνε σε κηδεία.
Ειδικά αν είναι και Δευτέρα, ή κακός ο καιρός, ή και τα δύο, άστα να πάνε..
Μην τους ακουμπήσεις κατά λάθος. Θα βρεις μπελά.
Για παραχώρηση θέσης ούτε λόγος.
Ο θάνατός σου η ζωή μου.
Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις. Λίγες όμως.
Πώς σκας το πρωί λίγο το πατζούρι για να μπει το πρώτο φως; Τόσες.
Δυστυχώς γι’ αυτές, στις μεγάλες πόλεις του εξωτερικού τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Βλέμμα ένα με το κινητό.
Για να το ξεκαρφώσεις πρέπει να βγάλεις την πρόκα. Κι είναι μεγάλη.. Αντίχειρας να παίζει συνέχεια.
Σχεδόν όλα τ’ αυτιά βουλωμένα με ακουστικά. Μια παρέλαση με μαύρα συννεφάκια.
Καθένας το δικό του.
Πιο πιστό κι απ’ το σκυλί σου.
Σε ακολουθεί παντού.
Στις σκάλες, στο ασανσέρ, στ’ αμάξι. Κάπου ψηλά όλα τα συννεφάκια σμίγουν.
Και γίνονται ένα κατάμαυρο σύννεφο. Το λες και συναισθηματικό νέφος.
Τοξικό. Το πιο τοξικό απ’ όλα. Δε φταίνε μόνο τα κινητά, αλλά δυστυχώς βοηθάνε. Κάθεσαι με τον άλλο να μιλήσεις.
Σου’ χει το κινητό στα μούτρα.
Την ώρα που είσαι στο καλύτερο, πηγαινοέρχονται αβέρτα τα μηνύματα.
Την ώρα που κρέμεσαι απ’ τα χείλη του, είναι αλλού.
Τα ίδια κι εσύ όμως.
Ακόμα κι όταν δεν το πασπατεύεις, κόβεις γύρους από πάνω του.
Σαν τη μέλισσα στο μέλι.
Έχετε πάει για φαγητό. Πάει τουαλέτα. Δεν έχεις ησυχία.
Το πιάνεις το ρημάδι. Και πάντα έχεις μια δικαιολογία.
Περιμένω μήνυμα, mail, να δω τι έγινε. Παπάρια.
Εξαρτημένος είσαι όπως κι οι περισσότεροι από μας. Η πιο ύπουλη εξάρτηση απ’ όλες.
Και δυστυχώς πια ξεκινάει από νωρίς. Απ’ τα παιδιά μας.
Όσο προχωράει η τεχνολογία και προσθέτει δυστυχώς απλόχερα χρώματα κι εφαρμογές, τόσο εμείς κλεινόμαστε στη δική μας high-tech σπηλιά.
Όλο και πιο βαθιά. Μόνο που η δική μας είναι ασπρόμαυρη και βρωμάει μούχλα.
Και δε γουστάρουμε.
Τον άλλο, τη ζωή, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στους δικούς σου είναι η παρουσία σου.
Όταν είσαι εκεί να είσαι εκεί.
Αυτό είναι το πιο ανεκτίμητο απ’ όλα.
Κλείσ’ το.
Άσ’ το πίσω.
Θ’ αλλάξει τη ζωή σου.
Όταν ξυπνάς, να παίρνεις πρώτα τον άνθρωπό σου αγκαλιά και μετά να το ανοίγεις.
Αν ο φίλος σου έχει γενέθλια, να τον παίρνεις τηλέφωνο και να μην του ποστάρεις.
Όταν είστε οι δυο σας, να κοιτάτε ο ένας τον άλλο στα μάτια.
Όταν είστε οι δυο σας να ‘στε οι δυο σας.
Χωρίς μπάστακα.
Του Στέφανου Ξενάκη
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram και στο Twitter γιατί με το https://trelogaidouri.blogspot.com/# θα βρεις ό,τι ψάχνεις!
ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ
0 σχόλια: